Beyler bu da son mesajım konuyla ilgili..

Üzülmüştüm , kahroluyordum. Olamazdı böyle bişey. Deli gibi sevdiğim uğruna ailemle kavga edip evden defalarca kaçtığım kızın adeta beni bırakıp gidişini bir evsizin tavuk dolabına bakması gibi izledim. Ne acı verici panpalar...

Hissetmiştim son konuşmalarımız olduğunu, belliydi eski sorunları yüzünden beni istewmiyordu. Korkuyordu anlayacağınız.

Gururuma ve sevdama yediremeyip bunu ilk onu gördüğüm otobüs durağına çağırdım. Reddetmedi geldi.

Konuşmadık birbirimizle uzun süre bakmadık ta.

En sonunda sordu

k: susmak için mi çağırdın beni buraya? Yoksa sen de diğerleri gibimisin?
b: Neden sana açıldığım da bana böyle davrandın. Ben seni kırıcı hiçbişey yapmadım.
k: Mesele senin yapmaman değil ertuğrul, Benim yapamamam...

b: Ne olur böyle konuşma seni çok seviyorum.
k: Bunu bana söyleyip durma, herkesten bıktım artık. Senden annemden babamdan herkesten nefret ediyorum. Bana bu hayatımı layık gördünüz bu kadar mı kendinizi düşürdünüz.
b: Eğer seni sevmek ve desteklemek suç ise evet kendimi 7 kat dibe kadar düşürdüm v e de düşürürüm...
k: çok tatlısın fakat olmayacağını biliyorsun. Sana istemeden umut verdim, üzdüm kırdım belki bilmiyorum lakin sevdiğimi de bil.
b: Biliyorum ama böyle bitmesini istemiyorum.
k: Yapacak bişey yok.

Ayağa kalktı gözlerimin içine baktı.. baktı... baktı...
bişey oldu beyler, bişey hissettim ve onu öptüm hemde uzunca bi süre sonra kendini bana bıraktı bi süre böyle kaldık. Bıraktığım da ağlıyordu. Özür dielyip duruyordu fakat özür dilemesi gereken bendim.

Koşarak gitti , ben bişey demedim de uapmadım da bu saatten sonra yaşamak istemiyordum.

Eve gitmeden önce feci şekilde yağmur başladı üstümde sadece ince bi hırka vardı sırılsıklam olana kadar sokakta oturdum. Tanıdıklar tanımadıklar geçsene evlat evine diyorlardı fakat umrumda değil di. O kadar öfkeliydim ki kendimden 3 kat güçlü biri gelse yere sererdim. Yumruğumu sıkmaktan ellerimi kanatmıştım.

1 hafta ne aradım ne sordum. En son facebook'ta tatilde fotoğraf attığını gördüm.

inanamadım bunu nasıl yapardı beni umursamadan tatile gitmeyi nasıl başarırdı?

Hemen aradım , uzun süre açmadı. Açtığın da telefonu bi erkek açtı tanıdığım bir ses değildi.
E: erkek
b: ben
k: kız

e: kime baktınız?
k: canım kimmiş o (kısık bi sesle arkadan duyuluyordu... )
b: ne? kimsin sen lan lavuk?
e: sen kimsin lan amk evladı???
b: telefonu şevvale ver kimsin amk neden sen bakıyorsun?!
k: Ver şunu ya kimmiş bu ne uzatıp duruyosun(kısık bir sesle duyuluyordu)
b: Kim bu telefonu açan?
k: bana hesap mı soruyosun ertuğrul?
b: sen ne diyorsun ya nası yaparsın bunu bana?
k: herkesin hayatı kendine değilmi. Madem artık özgür oldum bundan hoş almak ta benim isteğim.
b: inanmıyorum... Yazıklar olsun sana.
k: senin sevgin de bu kadar zaten.
b: benim sevgimmi? Kimsin ki sorguluyorsun ? Ne yaptın ki soruyosun?
k: Offf. Çok saçmalıyorsun. Üzgünüm zaten bidaha beni göreceğini sanmıyorum.
b: Birdaha görürsem gözlerim seni çok kötü üzecek lakin.
k: komik değilsin.
b: bana bunu yapma seni seviyorum...
k: Bana bunu bidaha söylememeni söylemiştim.
b: Söylicem seni sinir ettiyse daha da fazla söylicem.
k: (cevap vermedi... )
e: sinirini bozuyosa kapat kim bu lavuk amk(arkadan duyuyordum)?
b: çok meşgulsün sanırım ve ben seni rahatsız ediyorum

ve beyler şimdi yazmak üzere olduğum cümleyi duyduktan sonra hastaneye kaldırıldım. Kalbimde ritim bozukluğu var ve deli gibi atmaya başlamıştı.

K: EVET ÇOK MEŞGULÜM BiLiYORSUN. VE SANA AYRILAN SÜRENiN SONUNA GELDiK..
KENDiNE iYi BAK VE KiMSEYE HAYATTA GÜVENME BIRAK HAYATINI YAŞA.

telefonu kapatırken yehuuu diye bir ses geldi arkada ki gavattan.

Ya beyler, soruyorum size bunları hak edicek ne yaptım. Fazla uzatmadan en başından size anlattım hikayemi. Neresinde hata yaptım. Evet anlatmadığım çok şey var hatta konusunu açıp ta tamamlamadığım bunun için bana sövebilirsiniz ama biliyorsunuz erkek adam bazı şeyleri saklamak zorunda kalıyor.

Tam 1.5 sene peşinde koştuğum. Sınavlarıma çalışmak, ailemle ilgilenmek hasta dedemi ziyaret etmek yerine mahallemde onu aradım haftalarca. Sonuç ömrümün baharından 1.5 senenin gitmesi oldu.

"Sana ayrılan sürenin sonunda geldik... "

Bu cümleyi hayatım boyunca unutmayacağım...

Bir erkeğin en aciz kaldığı, hissettiği ve yaşadığı an işte budur. Bunu duyması değil. Bunu hatırlamasıdır.

Herkes geçmişi değiştirmek ister. Ama önemli olan o geçmişle savaşıp geleceğe beyaz bayrak kaldırmaktır.

Ben bunu başaramadım uzunca bi süre.

Hastane köşeleri , sinir krizleri, Sakinleştiriciler, konversiyon bozuklukları vs vs türedi gitti hepsi.

Ama ben dersimi almıştım. En güçlü karakterin bile nasıl çelimsiz ve aciz kaldığı zamanı görmüş ve geçirmiştim.

Size sadece Allah ve siz yardım edebilirsiniz beyler. Ben bu serüvenimden bunu çıkardım.

Başınıza ne gelirse gelsin, kimle ne yaşarsanız yaşayın, hayatınıza benim ki gibi namusu umrunda olmayan, olsa da artık umursamayan bir kız bile gelse ondan yardım beklemeyin, size sadece siz yardım edebilirsiniz.

kimse sanmasın ki yalnızlık kötüdür.

Yalnızlık göremediklerimizi görmemizi, istemediklerimizi istememizi ve gözlerimizde ki çehresiz perdeyi kaldırmayı sağlar...

Erkeğin En Aciz Anı...

Çöküp, yitip gitmek...

Kötü anıları her gece yaşamak...

Siz benim gibi olmayın.

Her insanda acizlik vardır, Güç kontrol edilirse onu mahvedecektir.

Okudunuz, anladınız, sabrettiniz...

Eyvallah dostlar..

Allah'a emanet...

Edit : beyler mesajdan olsun burdan olsun destek verenler çok sağolsun, iyi ki varsınız pnpalar. Seviyorum sizi.