anlat panpa akıcı seri olsun biraz sana zahmet

Fiziksel görünüşüme her geçen gün daha da takmaya başladım. Yolda yürümeye bile utanır oldum artık. Saçlarımda uzun, suratımda mutsuz bir ifade. Sokaktaki ayyaşlardan farkım yoktu resmen.

Eve girdim. Kapıda babam bekliyordu."dıbına kodumun eziği,ne işin var senin dışarlarda. Senin neyine lan tek başına dolaşmak gecenin bu vaktinde"

"Baba git işine gözünü seviyim ya.Moralim bozuk zaten"
-Noldu lan, sevdiğin kız mı yüzüne bakmadı.Bu tiple çok beklersin daha hahahaha

Yüzüne baktım babamın. Sinirli sinirli gittim odama, kapımı kapatıp kitledim. Duvara tüm gücümle yumruk attım. Sonra kafamı yastığa kapattım.Tam ağlayacak gibi oldum, engelledim kendimi. Artık ağlamayacaktım.Şu ana kadar ağladımda ne oldu sanki ? Bilgisayarı açtım, antrenman videolarını izledim. Evde yapmaya başlayacaktım bu haraketleri.

Kafenin penceresinden dışarı izliyordum. Elimden geldiğince bu muhabbete katılmamaya çalışıyordum. Bana laf atmamaları için dua ediyordum resmen.Çok geçmeden konu kapandı. Başka konuları konuşmaya başladılar.Çok geçmeden telefonum çaldı. Arayan babamdı."Lan gibik, nerdesin kaç saat oldu dışarı çıkalı. Bilgisayardaki sekmeleride kapatmamışsın, salak salak şeyler aratmışsın. Gidip biriyle mi dövüştün naptın. Sana göre değil olum bu tür şeyler.Sen git sanayide çalış, malum okuluda bıraktın ahahhaa"

O an nefret ettim babamdan. Uzatmadan "tamam baba geliyorum şimdi" dedim telefonu kapattım."Ben kalkıyorum,siz takılın böyle" dedim. itiraz etmediler. Yavaş yavaş yürümeye başladım eve.

Sevdim rez

rexxxxdfdfdf

sardı gibi yardır baboli

Rezzzzzz

rez panpa anlat dinliyorum tutar bu

Aralarında geçen muhabbeti sadece dinliyordum. Hiç konuşmuyordum. Sürekli konuşuyorlar, gülüyorlar.Ben onlar gibi olamıyordum. Sebepsiz bi huzursuzluk, mutsuzluk vardı içimde. Biraz daha yürüdükten sonra ufak bi kafeye oturduk.Çok geçmeden kızlar bi muhabbet açtılar."Kaslı erkekler böyle karizma oluyor yaa"."Benim için 10 kişinin arasına dalacak bi erkek çıksa direk evlenirim ya hahahaha"

Bunları duydukca bi tuaf oluyordum. Pgibolojik olarak gibik bi durumdaydım.Çevremde duyduğum herşeyi kendime yontuyordum. Arkadaş grubundan bi çocuk "geçenlerde daldım ben 5-6 kişinin arasına"dedi. Millet başta inanmadı.Çocuk kolundaki yaraları gösterdi."Hepsinin gibtim belasını" dedi.. Kızların çocuğa olan tavrı değişti hemen."Nasıl yaptın yaa" demeler falan. iyice bunalmaya başlamıştım ortamdan.

devam edicen mı gardaş

Bilgisayarı kapattım. Dışarı çıkıp dolaşacaktım biraz. Montumu giydim, kimseye bişey söylemeden çıktım evden.

Emin değilim, sanırım saat akşam 8 falandı. Kaldırımda yürüyorum.Ruh halim gibik. Okulu bırakalı 2 ay oluyor. Yürürken,karşıdan gelen bi kalabalık dikkatimi çekti. Bunlar yaşıtlarımdı. Hatta aynı okula gittiğim kişilerdi. Kızlı erkekli toplanmışlar dolaşıyorlar. Caddenin bittiği yerde alışveriş merkezi vardı. Belli ordan geliyorlardı. Gezmişler eğlenmişler, beraber yürüyorlardı şimdide. Onların o halini görünce öyle özendim ki anlatamam. Kendi kendime sordum "benim neyim ekgib anasını gibiyim"Bunlar nasıl bu kadar mutlu olabiliyorlardı anlamıyordum.Tam yanımdan geçerlerken içlerinden biri kolumdan tuttu;

"Vay emre, naber kardeşim ya nerelerdesin.."

Gerçekten konuşmak istemiyordum o an.Yüzüne baktım,"burdayım ya lan işte" dedim. Ufak bi gülüşme oldu o arada."Hayırdır niye gelmiyorsun okula" dedi.Ben de "bıraktım kardeşim ben okulu."

Çocuk ibret alırmışcasına baktı "niye bıraktın" dedi."Boşver,ne sen sor,ne ben söyleyeyim"

Kızlardan biri de "yanlız kuş,ne geziyosun akşamın bu saatinde tek başına,gel dolaşalım beraber" dedi. Sebepsiz bi mutluluk oldu lan içimde."Tamam" dedim. Yürümeye başladık sokakta.

Bir sitede yazanlar dikkatimi çekmişti.

"Eğer girdiğiniz kavgadan sağ salim çıkmak istiyorsanız estetik dövüşmeniz, güçlü olmanız gerekli."

"Güçlü olmanız gerekli"

Şu cümleyi okuyunca bile ailemin benim hakkımda söyledikleri kulağımda yankılanıyordu.
Başka başka sitelere girdim.Bir sitede ise kısa bir antrenman programı vardı. Evde yapılabilecek ufak tefek haraketler. Hepsini inceledim teker teker.Zor görünmüyordu. Bende yapabilirdim herhalde.

Sürekli aynanın karşısına geçip "tipini gibeyim emre" diyorum kendime. Ulan ne vardı toplum içinde giblenen bi insan olsaydım bende.

Okulu bırakınca ailem iyice abanmaya başladı bana.7/24 konuştukları konu ben oldum."Ne olacak bu muallaknin hali"."Bu tiple gider vurdurur bu" gibisinden gibik gibik laflar işitiyordum ailemden.

O gün oturdum bilgisayarın karşısına. Taktım kulaklığı."Dövüş teknikleri" diye arattım internete.Can sıkıntısından ne yapacağımı şaşırmıştım.

Yaklaşık 1-2 saat kavga teknikleri hakkında yazılar okudum. Dikkatimi çekmişti.Ama kavga edecek vizyon yoktu bende.gib gibiydim. Omuzlarım küçük, zayıf,kısa boylu bi tiptim.En nefret edilen ergen tipi anlayacağınız.

Hahahaha muallak

Ailenin hep ezik çocuğu oldum beyler.Fiziksel olarak da zayıftım çok.Ailem dahil,çevremdeki herkes zayıflığımla kısalığımla taşak geçiyordu.Uzun süre kafama taktım bunları.Daha sonra giblememeye başladım.Nasıl oldu bende bilmiyorum,gram giblemedim kimseyi.Yaklaşık 6 senedir bu giblememezlik hali devam ediyor.

Yaşım 16 o zamanlarda.Herkes tam gaz taşak geçmeye devam ediyor benle.Okulu falanda bırakmıştım o zamanlarda.Abilerim benden iriydi.Ailede herkes iri yarı uzun boyluydu,ben gib gibiydim.Okulu bırakınca kendim iyice eve kapattım.Saçlarım uzayınca iyice karı gibi görünmeye başladım.Bu sefer "muallak" diyerekden dalga geçmeye başladılar.Hayatımın her anında insanlara taşak konusu veriyordum hep.

Edit:
Beyler hikayeye bu başlık altında devam ediyorum.

http://www.incisozluk.com...zdi%C4%9Fim-bir-hikayeyi/