Ailenin hep ezik çocuğu oldum beyler.Fiziksel olarak da zayıftım çok.Ailem dahil,çevremdeki herkes zayıflığımla kısalığımla taşak geçiyordu.Uzun süre kafama taktım bunları.Daha sonra giblememeye başladım.Nasıl oldu bende bilmiyorum,gram giblemedim kimseyi.Yaklaşık 6 senedir bu giblememezlik hali devam ediyor.

Yaşım 16 o zamanlarda.Herkes tam gaz taşak geçmeye devam ediyor benle.Okulu falanda bırakmıştım o zamanlarda.Abilerim benden iriydi.Ailede herkes iri yarı uzun boyluydu,ben gib gibiydim.Okulu bırakınca kendim iyice eve kapattım.Saçlarım uzayınca iyice karı gibi görünmeye başladım.Bu sefer "muallak" diyerekden dalga geçmeye başladılar.Hayatımın her anında insanlara taşak konusu veriyordum hep.

Edit:
Beyler hikayeye bu başlık altında devam ediyorum.

http://www.incisozluk.com...zdi%C4%9Fim-bir-hikayeyi/

Sürekli aynanın karşısına geçip "tipini gibeyim emre" diyorum kendime. Ulan ne vardı toplum içinde giblenen bi insan olsaydım bende.

Okulu bırakınca ailem iyice abanmaya başladı bana.7/24 konuştukları konu ben oldum."Ne olacak bu muallaknin hali"."Bu tiple gider vurdurur bu" gibisinden gibik gibik laflar işitiyordum ailemden.

O gün oturdum bilgisayarın karşısına. Taktım kulaklığı."Dövüş teknikleri" diye arattım internete.Can sıkıntısından ne yapacağımı şaşırmıştım.

Yaklaşık 1-2 saat kavga teknikleri hakkında yazılar okudum. Dikkatimi çekmişti.Ama kavga edecek vizyon yoktu bende.gib gibiydim. Omuzlarım küçük, zayıf,kısa boylu bi tiptim.En nefret edilen ergen tipi anlayacağınız.

Bir sitede yazanlar dikkatimi çekmişti.

"Eğer girdiğiniz kavgadan sağ salim çıkmak istiyorsanız estetik dövüşmeniz, güçlü olmanız gerekli."

"Güçlü olmanız gerekli"

Şu cümleyi okuyunca bile ailemin benim hakkımda söyledikleri kulağımda yankılanıyordu.
Başka başka sitelere girdim.Bir sitede ise kısa bir antrenman programı vardı. Evde yapılabilecek ufak tefek haraketler. Hepsini inceledim teker teker.Zor görünmüyordu. Bende yapabilirdim herhalde.

Bilgisayarı kapattım. Dışarı çıkıp dolaşacaktım biraz. Montumu giydim, kimseye bişey söylemeden çıktım evden.

Emin değilim, sanırım saat akşam 8 falandı. Kaldırımda yürüyorum.Ruh halim gibik. Okulu bırakalı 2 ay oluyor. Yürürken,karşıdan gelen bi kalabalık dikkatimi çekti. Bunlar yaşıtlarımdı. Hatta aynı okula gittiğim kişilerdi. Kızlı erkekli toplanmışlar dolaşıyorlar. Caddenin bittiği yerde alışveriş merkezi vardı. Belli ordan geliyorlardı. Gezmişler eğlenmişler, beraber yürüyorlardı şimdide. Onların o halini görünce öyle özendim ki anlatamam. Kendi kendime sordum "benim neyim ekgib anasını gibiyim"Bunlar nasıl bu kadar mutlu olabiliyorlardı anlamıyordum.Tam yanımdan geçerlerken içlerinden biri kolumdan tuttu;

"Vay emre, naber kardeşim ya nerelerdesin.."

Gerçekten konuşmak istemiyordum o an.Yüzüne baktım,"burdayım ya lan işte" dedim. Ufak bi gülüşme oldu o arada."Hayırdır niye gelmiyorsun okula" dedi.Ben de "bıraktım kardeşim ben okulu."

Çocuk ibret alırmışcasına baktı "niye bıraktın" dedi."Boşver,ne sen sor,ne ben söyleyeyim"

Kızlardan biri de "yanlız kuş,ne geziyosun akşamın bu saatinde tek başına,gel dolaşalım beraber" dedi. Sebepsiz bi mutluluk oldu lan içimde."Tamam" dedim. Yürümeye başladık sokakta.

Aralarında geçen muhabbeti sadece dinliyordum. Hiç konuşmuyordum. Sürekli konuşuyorlar, gülüyorlar.Ben onlar gibi olamıyordum. Sebepsiz bi huzursuzluk, mutsuzluk vardı içimde. Biraz daha yürüdükten sonra ufak bi kafeye oturduk.Çok geçmeden kızlar bi muhabbet açtılar."Kaslı erkekler böyle karizma oluyor yaa"."Benim için 10 kişinin arasına dalacak bi erkek çıksa direk evlenirim ya hahahaha"

Bunları duydukca bi tuaf oluyordum. Pgibolojik olarak gibik bi durumdaydım.Çevremde duyduğum herşeyi kendime yontuyordum. Arkadaş grubundan bi çocuk "geçenlerde daldım ben 5-6 kişinin arasına"dedi. Millet başta inanmadı.Çocuk kolundaki yaraları gösterdi."Hepsinin gibtim belasını" dedi.. Kızların çocuğa olan tavrı değişti hemen."Nasıl yaptın yaa" demeler falan. iyice bunalmaya başlamıştım ortamdan.

Kafenin penceresinden dışarı izliyordum. Elimden geldiğince bu muhabbete katılmamaya çalışıyordum. Bana laf atmamaları için dua ediyordum resmen.Çok geçmeden konu kapandı. Başka konuları konuşmaya başladılar.Çok geçmeden telefonum çaldı. Arayan babamdı."Lan gibik, nerdesin kaç saat oldu dışarı çıkalı. Bilgisayardaki sekmeleride kapatmamışsın, salak salak şeyler aratmışsın. Gidip biriyle mi dövüştün naptın. Sana göre değil olum bu tür şeyler.Sen git sanayide çalış, malum okuluda bıraktın ahahhaa"

O an nefret ettim babamdan. Uzatmadan "tamam baba geliyorum şimdi" dedim telefonu kapattım."Ben kalkıyorum,siz takılın böyle" dedim. itiraz etmediler. Yavaş yavaş yürümeye başladım eve.

Fiziksel görünüşüme her geçen gün daha da takmaya başladım. Yolda yürümeye bile utanır oldum artık. Saçlarımda uzun, suratımda mutsuz bir ifade. Sokaktaki ayyaşlardan farkım yoktu resmen.

Eve girdim. Kapıda babam bekliyordu."dıbına kodumun eziği,ne işin var senin dışarlarda. Senin neyine lan tek başına dolaşmak gecenin bu vaktinde"

"Baba git işine gözünü seviyim ya.Moralim bozuk zaten"
-Noldu lan, sevdiğin kız mı yüzüne bakmadı.Bu tiple çok beklersin daha hahahaha

Yüzüne baktım babamın. Sinirli sinirli gittim odama, kapımı kapatıp kitledim. Duvara tüm gücümle yumruk attım. Sonra kafamı yastığa kapattım.Tam ağlayacak gibi oldum, engelledim kendimi. Artık ağlamayacaktım.Şu ana kadar ağladımda ne oldu sanki ? Bilgisayarı açtım, antrenman videolarını izledim. Evde yapmaya başlayacaktım bu haraketleri.

ilk haraket tamamen kol geliştirme ağırlıklıydı.3 kere denedim. Kollarım kırılacakmış gibi hissettim. Hemen ümitsizliğe kapılmadım. Birkaç kere daha denedim.3ü geçemiyordum.Çok güçsüzdüm. Kendimi geliştirebilirdim aslında. Boş vaktim çoktu.

Biraz dinlendikten sonra tekrar denedim. Omuzumda çıtırdamalar oluyordu her denediğimde.En sonunda bıraktım. Tekrardan oturdum bilgisayara. Başka haraketlere baktım. Diğer haraket bacak geliştirme ağırlıklı bir haraketti.Ona başladım. Zorlanmıştım gene.Ama bırakmadım, sürekli uğraştım. Sonuncuyu yapamayacak hale gelene kadar denedim.En sonunda yere düştüm. Suratımdan terler akıyordu. Saçlarımı arkaya tarayıp bağladım.Kol haraketini tekrar deneyecektim.

Derin bir nefes alıp harakete başladım.3 e kadar geldim. Tekrar düştüm yere. Ağlamaklı bi his oldu gene içimde.Bu duygudan nefret ediyorum. Ayağa kalktım. Oturdum tekrar bilgisayara.

Okuldaki zamanlarım nedense aklıma geldi. Okulda hoşlandığım bir kız vardı.Özgüvensiz biri olduğum için ona hiç yaklaşamadım. Anca uzaktan izledim. Daha sonra, benden daha uzun,iri yarı bir çocuk onunla takılmaya başladı. Sevgili olup olmadıklarını bilmiyordum. Sadece onunla çok mutluydu.

Sebepsiz yere bir sinir geldi üstüme. Harekete tekrar başlayacaktım. Tekrar derin bir nefes aldım.Ve başladım.

1 2 ve 3... zorlanmadan yaptım. Hatta 5 e kadar çıktım. Nasıl oldu bende anlamadım.2 senedir ilk defa yüzüm gülüyordu. Olduğum yere düştüm. Tavana baktım. Belki bende başarabilirdim. Bende güçlü olabilirdim. Bunları düşüne düşüne yerden kalktım. Ufak tefek şeyler atıştırdım. Odaya tekrar girdim kapıyı kitledim.

Diğer hareketlere de baktım.Ama onları yapacak kadar enerjim yoktu. Bilgisayarı öylece bırakıp yatağa gittim. Kafamı yastığa koyar koymaz uykuya daldım..

Sabah uyandım. Kaslarımda inanılmaz bir acı vardı. Yerimden kalkacak halim yoktu. inleye inleye yatakta sırt üstü doğruldum. Pencereden dışarı baktım. Yağmur yağıyordu. Sebepsiz yere mutlu oldum.1-2 dakika o şekilde dışarıyı izledim. Tekrar söylene söylene kalktım yataktan. Bacaklarım sanki bana ait değildi. inanılmaz bir acı hissettim. Dizlerim titriyordu. Sağ sola tutuna tutuna mutfağa gittim. Bizimkiler evde yoktu.25 lira para vardı cebimde.Onu aldım. Montumu giydim çıktım dışarı.

Yürümekte zorlanıyordum. Hava da çok güzeldi. Daha sonra, dün internet sitesinde okuduğum birşey aklıma geldi;

"Antrenman aralarında, mümkünse gideceğiniz mesafelere hafif tempo koşarak gidin. Kondisyonunuzu arttırır, sonraki antrenmanı kasılmadan daha rahat yaparsınız."

Doğru düzgün yürüyemiyordum bile.Ama takmıştım kafaya, güçlenecektim.

Koşmaya başladım. Acıdan ağlamak üzereydim.Ama aldırmadım. Güçlü olacağım zamanları hayal ettim hep.Bu bana güç veriyordu adeta.

Sokağın bittiği yerde bir kahvaltı dükkanı vardı. Orada birşeyler yiyecektim. Oraya kadar koşarak gittim. Artık adım atacak halim yoktu. Bulduğum ilk masaya oturdum.

Sanki bir daha yemek yiyemeyecekmiş gibi yedim. Doymuyordum bir türlü. Yedikten sonra kalktım.Kas ağrılarım inanılmaz derecede devam ediyordu. Aynı şekilde,eve hafif tempo koşarak gittim. Kendimi tekrar yatağa attım ve uyudum.

Uyandığımda 2. antrenmana başladım. Bacak haraketlerini yaparken acıdan ağlayacak gibi oluyordum. Daha sonra kol haraketine geçtim. Ondanda 6 tane yaptım. Tekrar bişeyler yedim ve dinlendim.

Akşam 9-10 sularında ailem eve gelmişti. Beni hiç giblemediler gene. Selam bile vermediler. Salona oturdular.

Daha sonra dövüş tekniklerine baktım biraz.Bir haraket dikkatimi çekmişti. Videonun başında şöyle bir yazı vardı;

"Bu haraketi, gerçekten birileri canınıza kast ettiğinde uygulayın.Az sonra görecekleriniz, birisi annenize küfretti diye yapılabilecek şeyler değil.Öldürmeye yönelik haraketlerdir"

Videonun başında, gırtlağa yapılabilecek darbeleri gösteriyordu. Parmağı mızrak şekline getirip ileri doğru bastırmak.Çenenin alt kısmına sağlam bir yumruk, göze mızrak şeklinde parmak atma vb.vb.Yüzlerce bu tarz hareket vardı

Beyler bi 2 saat sonra devdıbını getiricem. Bilgisayarda halletmem gereken ufak tefek işler var. Onları bi bitiriyim rahat rahat yazıcam sizde okursunuz.Şimdilik hoşçakalın.2 saate burdayım.

Bu arada,bu yazdıklarım başımdan geçen olaylar.Şimdiki halimi söylersem hikayeyle ilgili spoiler vermiş olurum. Bugün akşama doğru biter herhalde. Hadi allaha emanet...

Gırtlağa müdahele olayı harbi çok hoşuma gitmişti. Duvarda alıştırmasınıda yaptım.Bu olayı kapmıştım hafiften. Daha önce hiç kavga etmedim. Daha doğrusu edemedim.Ne zaman böyle bi olaya yeltensem hayvan gibi dayak yiyordum.

Biraz da yumruk tekniklerini araştırdım."En iyi alıştırma duvar karşısında yapılır" gibisinden bir yazı okudum. Geçtim duvarın karşısına,var gücümle teknik yumruklar atmaya başladım. inanılmaz canım yanıyordu.Ama bu acı, içimde bişeyleri körüklüyordu adeta. Daha da bir azim geliyordu.Tam bırakacak gibi oluyordum, önceleri ne kadar ezildiğim aklıma geldiğinde inadına uğraşıyordum. Yaklaşık 4 saat dövüş tekniklerini ve savunma tekniklerini öğrendim. Hafiften çakıyordum mevzuları.Çok geçmeden babam girdi içeri;

"Sıfatını gibtiğim, güm güm ne vuruyorsun duvarlara" dedi. Nedense babamın o suratına güldüm."Gül tipini gibtiğim gül." dedi gitti. Spora başladığımdan beri üstümde giblememe havası vardı sürekli.O melankolik ruh halini atıyordum üstümden artık sanki.

Sıkılmıştım ev ortamından. Dışarı çıkıp dolaşacaktım biraz.Tek başıma tabii..

Gene evdekilere bişey demeden çıktım dışarı.Çok geçmeden telefonum çaldı, geçen gün takıldığım arkadaş grubundan bi kız aradı. Açtım telefonu;

+Efendim
-Benim "... " napıyosun. Nerdesin
+Dışardayım dolaşıyorum biraz,sen napıyosun
-Hiiiiç okuldan çıktım şimdi. Yürüyorum.Müsaitmisin?
+Musaitim noldu?
-Bizim buradaki kafede oturalımmı biraz?
+tamam 15 dakkaya ordayım.

Çok tuafıma gitmişti.Bu tiple bu sıfatla, biri benle oturup takılmak istiyor. Bunu yapmak isteyende bir kız, salak bir sırıtma vardı suratımda.O eski emre değildim sanki artık.Önceleri utanırdım kızlarla konuşmaya, dilim dolanırdı saçmalardım.Ama bu kızla telefonda öyle akıcı konuşmuştum ki kendim bile inanamadım.

Kızın davet ettiği kafeye gittim. Yanımda allahtan param vardı biraz. Abim önceki günden para vermişti.

Kızın muhabbeti saçmaydı aslında. Gittiği okulda bi kız oğlanla tuvalette sevişmiş falan. Salak salak konuşuyor. Sıkılmıştım aslında.Çaktırmıyordum ama. Kız da fena sayılmazdı aslında. Konuyu değiştirmesini bekledim sürekli.

"Ya bizim evin olduğu sokakta çete gibi 4-5 tane barzo var. Okul çıkışlarında falan okul kapısında bekliyorlar.Ben babama falan söyledim, onlarda polise falan haber vermişler. Polislerinde bi tak yaptığı yok, anca arabayla dolaşıyorlar okulun önünde"

Bunu neden bana anlattığını anlamadım."Dikkat et kendine, gerekirse baban zütürüp getirsin seni okula" dedim."Yok ya,o beni çok takmaz. Bende pek hoşlanmam zaten bu tür şeylerden"

Muhabbetin gidişatı bu konuyu deşiyordu sürekli.Bu okuldan 2-3 km ileride olan bi meslek lisesinden geliyormuş bu tipler öğrendiğim kadarıyla. Toplu gezerlermiş hep.

1 saat kadar oturduktan sonra kalktık. Hesabı ödedim. Eski emre olmadığımın farkındaydım artık. Sadece 1 ay içinde az da olsa değiştirmiştim kendimi. Kız gitmeden önce "bu arada saçların çok güzel duruyor, yüzüne tam oturmuş. Sakın onun bunun lafına bakıpta kestirme"

Sanki daha önce saçım ve tipim hakkında dediklerini biliyormuş gibi konuştu. Biraz tuaf oldum."Sağol" diyebildim sadece."Görüşürüz" dedi. Bende eve doğru yavaş yavaş yürüdüm.

Eve yürürken de aklımda hep o tipler vardı. Kız anlatınca pek bişey hissetmemiştim aslında.Ama sonradan saplantı haline getirdim iyice. Sebepsiz bi nefretle doldu için. Kıza zarar verebilirlerdi zamanı geldiğinde.

Eve gittiğimde ağır antrenman programıma devam ettim. Artık eskisi gibi zorlanmıyordum. Aklımda sürekli o kız vardı.Onu düşündükçe, çektiğim acılar tatlılaşıyor, acıdan ziyade zevk vermeye başlıyordu. Artık hem fiziksel hem pgibolojik manada kendimi geliştirmiştim. Artık benim için söylenen kötü şeyleri takmıyordum.En iyisi takmamaktı.

Bişeyler yedim. Uzandım yatağıma. Telefona mesaj geldi;

+Eve geldim,ee napıyosun? Biliyorum konuşalı çok bi zaman olmadı ama can sıkıntısı işte :D
-Napiyim oturuyorum. Bende geldim eve egzersiz yapıyorum biraz.Sen napıyosun?
+Oooo,ne egzersizi bu ?
-Genel kondisyon arttırıcı, güçlendirici şeyler işte.
+Çok iyi, aynen devam et.Normalde de fit bir vücudun var. Bide geliştirirsen dehşet olursun.

Bu yazıyı okuduktan sonra bi mutluluk doldu içime tekrardan. Küçüklüğümden beri ilk defa birileri benimle böyle konuşuyordu.

-Bu arada soruma cevap vermedin.Sen napıyosun?
+Napiyim, televizyon izliyorum.
+Neyse ben tutmiyim seni çok,bi durum olursa ararım seni konuşuruz
-Tamam

Tekrar uzandım yatağa, uyudum biraz.

O tipler aklımdan çıkmıyordu hiç. Daha önceden de söylediğim gibi, nefret kusuyordum adeta. Sinirden kalktım, duvara öğrendiğim tekniklerle yumruk atmaya başladım. Artık ellerimde acımıyordu.2-3 yumruk attıktan sonra sağa ve sola manevralar yapmaya başladım. Sağ sol kaçışlarım çok iyiydi. Gelişiyordum her geçen gün..

Ertesi gün erken saatlerde kızı aradım. Kız telefonu açtı. Daha gitmemiş okula.

+Alo, rahatsız ediyorum bu saatte kusura bakma, okula gittinmi diye sorucaktım
-Yok daha hazırlanıyorum, gidicem birazdan. Noldu ki?
+Birazdan evinin önünde olucam. Beraber yürürüz belki okula
-Tamam olur da,niye noldu birdenbire?.Saat de çok erken, zahmet olmasın sana?
+Ne zahmeti ya.Uyuyamadım bende gece boyunca.Az muhabbet ederiz yürürken de
-Tamam bekliyorum seni o zaman.

Sessizce hazırlandım çıktım dışarı. Dün geceden itibaren kendimi kavgaya pgibolojik olarak hazırlamıştım. inanılmaz bir heyecan vardı içimde. Aklımda pgibopatça bir plan vardı.

Evet,o tipleri gördüğümde aralarına dalacaktım.Bu 1 ay içinde bana neler olduğunu anlamıyordum. Evden çıkmaya bile korkan ben,4-5 kişinin arasına dalmayı hayal ediyordum kafamda. Sürekli içimden "ya hışnarlarsa beni?" diye düşünmeden edemiyordum. internetten okuduklarımı sürekli tekrarlarladım içimde;

"Kavga esnasında asla panik yapmayın. Kavga edeceğiniz kişi veya kişilerle elinizden geldiğince göz teması kurun. Elinizde olmadan dizleriniz ve dudaklarınız titreyecek. Bunu engellemeniz mümkün değil. insanın doğasında olan birşey. Sadece karşı tarafa, vücudunuzdaki adrenalini hissetirmeyin. Sakin olun ve karşı tarafa sürekli aşşağılar bir şekilde gülün.Bu onları pgibolojik olarak yıpratır.ilk hamleyi yapma olanağı sağlar"

Nerden aklıma esti birden bunlar bilmiyorum.Çok heyecanlıydım. Belkide güçlenmiştim. Hepsini orada yere serebilecektim.

Bu kadar cesaretli davranmamın sebebi ise, kaybedice birşeyimin olmamasıydı. Ailem dahil, toplumdaki herkes dışladı beni. Herşeyi göze almıştım, yılların acısını çıkartacaktım belkide bugün...

Kızın evinin önüne gittim. Apartman kapısının önünde beklemeye başladım.O esnada telefondan oyun falan oynadım zaman geçsin diye.Çok geçmeden kız indi aşşağıya. Selamlaştık.Yürümeye başladık. Biraz yürüdükten sonra konuyu açtım;

+Geçenlerde bahsetmiştin ya hani, okulun önüne gelen tipler varı
-Evet, kesin gelir gene tipsiz kekolar ya
+Herhangi birine zarar verdiler mi şu ana kadar?
-Bi kızın orasını burasını ellemişler galiba. Bahsediyorlardı okulda

Bunu duyunca kulağım bi anlığına boğuklaştı. Sinirden patlamak üzereydim o an.Neden bu kadar saplantı haline getirdim kendi kendime bilmiyorum. Herhalde kızdan hoşlandığım için böyle hissediyordum.Ona da zarar verirler diye korkuyordum.Bu olayı bitirmeliydim bir an önce. Pgibolojik olarak güçlenmiştim. Hiçbirşeyden korkum yoktu. Ailemi de giblemediğim için bu tür münakaşalara rahatlıkla girebilirdim.

Okula yaklaşmıştık artık. Kalbimde bir çarpıntı başladı. Gereksiz bir heyecan vardı üstümde. Dizlerim titriyordu. Kız sürekli bişeyler anlatıyordu yanımda,ama duymuyordum. Geçiştirmek için arada arada gülüyordum falan.

-Tamam daha gelmene gerek yok okul kapısı şurası zaten
+Yok önemli değil, acelem yok sonuçta.

Yaklaşık 2 dakika daha yürüdük. Kızı okula bıraktım. Okulun duvarlarına yaslandım ve beklemeye başladım. Gelmelerini bekliyordum. Derin derin nefes alıyordum, sakinleştirmeye çalışıyordum kendimi sürekli.

1 saat geçmesine rağmen hala gelen giden yoktu. Okulun yakınındaki banklara oturdum. Okulun ön tarafındaki pencereler gözüküyordu. Kız pencereden bakıyordu.Çok geçmeden beni gördü. Apar topar aşşağıya inip okul kapısının önüne geldi.

+Niye gitmedin sen hala
-Evde napıcam ya,oturuyorum işte burda. Kaçta çıkıyorsunuz siz bu arada?

Kızın yüzünde tatlı bir gülümseme oldu. Sessizce;

+3 gibi falan çıkıyoruz. Niye sordun ki (gülerek)

-Seninle dolaşmak istiyorum biraz.

Bu cümle nasıl çıktı ağzımdan kendime inanamıyorum.Özgüven patlaması yaşıyordum resmen. Kız güldü,"tamam görüşürüz çıkışta" dedi gitti.

Ben kızla konuştukça, içimdeki öfke büyüyordu. Tekrar gittim oturdum banklara bekledim muallaklerin gelmesini.