ergen yıllarımdan kalma aşk hikayem

@62 bitmedi lan daha ^^

tamam panpa anlat o zaman dinliyom

düşünürken birden yağmur başladı içeri girdim. aradan birkaç ay geçti elimede biraz para koştum terminale atladım otobüse. zaten 2 saatlik yol vardım sabahtan tokat'a... orda bizim bi arkadaş vardı zaten yurtta tanıştığım onun yardımıyla fen lisesini buldum. üzerimde bi tek kapişon vardı kafama geçirdim intihar bombacısı gibi okulun önünde dikiliyorum onu bekliyorum. hava iyice bozmuştu niyeti. gök gürlemeye filan başladı esiyodu bide. çıkmaya başlamışlardı öğle yemeğine. bayağı bekledikten sonra öğrenciler yavaş yavaş azalmış ve hala o ortada yoktu. acaba dedim kaçırdım mı yok bugün okula mı gelmedi... birden kapıdan koşarak biri çıktı, bu kesinlikle oydu ve elim ayağım titremeye başladı. rüzgar birden yüzüme vurunca amk kapişonu açıldı ve o tam önümden geçerken bana doğru baktı, 4-5 koşar adım daha attıktan sonra olduğu yerde öylece durdu. sanırım gördü beni dedim ama yüzünü dönmedi. kafası öne eğik iki eli yanda orda öylece durdu ve bende onu öylece seyrettim bir müddet sonra arkasından yanaşıp elimi omzuna koydum. henüz sevgili olduğumuz dönemlerde bana hep -sen buraya gelirsen seni ilk gördüğümde dudağına yapışcam ve boğulana kadar öpcem seni, demişti. arkasını döndü, gözlerin yaşlara engel olamıyordu ve 2 damla aktı yanağına sonra başını kaldırıp bana baktı ve yüzündeki mutlu ifadeyi gösterdi. öylesine mutlu görünüyordu ki o an, gözlerinden akan yaşlar mutluluk göz yaşlarıydı. birden ellerini boynuma sardı ve bugüne kadar hiç tadmadığım bir güzellikle o öpücüğü bana tattırdı, tıpkı önceden söylediği gibi...

şimdi dermiş bi uyandım hepsi rüya felan ahahaha bitir hadi ayrıldın hevesim kaçtı

edit : güzel bitti olur öyle

o anı size anlatamam, buna kelimeler bile yetmez. sadece size tek söyleyebileceğim, sanki ruhuma işliyordu o öpücük. gözleri dolu halde -neden bu kadar geciktin. dedi. bende -çok değil sadece birkaç sene geciktim, dedim. -ama ben eski ben değilim, değiştim... çok değiştim, dedi. -bende değiştim ama kalbimin sahibi hâlâ aynı, peki ya senin ? dedim. sustu ve cevvap vermedi. o an çok kötü şeylerin olduğunu anlamıştım fakat umursamadım. öğle yemeği için simit ve çay aldık ve bir parka oturduk. sessiz tenha bir yerdi. orda öylece oturduk, birbirimize sarılarak ve hiç konuşmadık dakikalarca. birden sessizlik bozuldu ve ortamın büyüsünü kaçıracak sözler döküldü öptüğüm dudaklardan -ben seni aldattım, dedi. -önemli değil ayrılmıştık zaten dedim. -öyle değilllll... ben biriyle birlikte oldum, dedi. o sözleri duymaktansa şuan bile ölmeyi yeğlerdim. -önemli değil, dedim kısık sesle ve sakince. -senden ayrıldıktan sonra... dedi ve ben sözünü kestim -açıklama yapmak zorunda değilsin ben seni hala seviyorum. ne olursan ol hep sevdim. "seni seviyorum" dediğim ilk günü hatırlıyor musun ? işte o zaman seni daha görmemiştim değil mi ? seni görmeden sevmiştim. sen beni gördüğünde "sana aşık oldum" dediğinde aklıma ya bu kızı görünce hoşlanmazsam dedim. sonra bütün bunları boşverip nasıl olursan ol, ne olursan ol seni hep seveceğim diye kendime söz vermiştim. şimdi bu sözümü tutuyorum ben. dedim...

@67 lan valla hepsi gerçek amk :S olanı anlatıyorum. az kaldı kısa kesicem zaten moralim bozuldu iyice...

onu anlıyordum benden ayrılması ve üstüne annesiyle babasının ayrılması onu duygusal boşluğa itmişti ve böyle aptalca birşey yapmıştı. bu zamana kadar konuşmaya devam ettik, sık sık onu görmeyede gidiyodum. zaten okulumda uzamıştı. fakat bu sene üniversiteye başladı. annesi balıkesir'i yazmaya zorlamış onu. çünkü teyzegil oradaydı ve annesiyle birlikte oraya taşındılar. telefonumu tuvalte düşürdüğüm için herşey gitmişti. msn adreslerimin şifresini hatırlamıyorum ve facebooktan bulamadım onu. şuan sadece balıkesirde olduğunu biliyorum hepsi bu.

biraz saçma geliyodur belki ama gerçekten böyle oldu birazda sonları yüzeysel geçtim. bitir diyip duruyosunuz. neyse anlamadığınız bi sahne varsa sorun

bu arada şuku için yazmadım içimdekileri dökecek birileri lazımdı o da siz oldunuz. bazı binler farklı yöne çekmesin...