ergen kafayla yaptığım en büyük anlatıyorum

Sonra karşıma geçip; hayatımın değerini bilmeyecek kadar aptal bir insan olduğumu, hayvan gibi içip tinerci bi veletin dayılanmanın ne mantığı olduğu üzerine bir ton laf etti. ben de "bunları sen mi diyosun lan" gereksizce bir çıkış yaptım. bunun üzerine bardaki konuşmamızda analttığı gibi hayata dair ikinci bir şansa ihtiyacı olduğunu ve herşeye dair pişman olduğunu anlattı tekrar. Benim yerinde kendisi olmak istediğini bile söyledi bi ara. Kafa iyiyken bir ton gülmüştüm.Eve kadar bıraktı sağolsun. Eşlik etti yürüdüğüm yol boyunca. Sonra öğlen uyanınca "ulan ne saçmaladım dıbına koyayım" dedim ve fatihi aradım yakın zamanda tekrar görüşmek istediğimi söyledim. birkaç gün sonra tekrar buluşmak için anlaştık. Kendisi gece vardiyasına geçtiği için gündüz hafta içi bir gün buluşacaktık. yani zaten okul gibimde değil, okula gideceğim satte evden çıkıp fatihle buluştum.

saat sabahın 10 u daha tak varmış gibi adamı barlar sokağına zütürdüm. hatta açılmayan barlar vardı bir öncekinden başka bir bara gittik. daha detaylıca uzun bir şekilde konuştuk. tabi ben yine ergenlik haliyle amsuyu gibi gene ne varsa içtim ve sağlam sarhoş oldum. Bunun üzerine fatih beni evime kadar bıraktı. Daha doğrusu dairenin kapısının önüne bırakıp ve kapıyı çalıp gitmiş. ben kendime geldikten sonra annemlerden öğrendim zira... Neyse aynı gün içinde öğlen 4 eve kaçta geldim hatırlamıyorum telefonum çalıyor sürekli. açtım. fatih'le ortak bir arkadaşımızı fatih'i en son ne zaman gördüğümü sordu. söyledim. ne oldu ki dedim... Fatih öldü dedi. Bizim evin arkasındaki sokakta iki tane tinerciye denk gelmiş. Başta boğazı olmak üzere bir çok yerini kesmişler.

Tabi ben bu arada "ne nasıl lan dıbına koyim ne diyosun" nidaları atarken, bahsi geçen arkadaş "ailesine benimle görüşmeye gittiğini söylediğini muhtemelen polisin de ifade almak üzere bana geleceğini" söyledi. Nasıl kalktım nasıl giyindim nasıl evden çıktım hatırlamıyorum. O arkadaşla telefondayım bir taraftan yeni evlerinin yerini soruyorum. Allahtan çok uzağa değil sadece 2 mahalle aşağıya taşınmışlar. Ama eve gitmemin iyi bir fikir olmadığını zira orda şuanda kimse olmadığını söyledi.

@63panpa yemin ederim gerçek. bunun yüzünden o günden sonra ciddi sorunlar yaşadım. gene bu gece dellendim. Uyuyamadım ve bu saatte bu yüzden yazıyorum.

neyse eve gittim tabi kimse yok. geldim eve kendimi odaya kapadım. telefonları kapadım. babamlar işten dönmüşler olayı öğrenmişler. odanın kapısına dayandılar benimle konuşmak istiyorlar ben çıkmıyorum. bu arada olay gerçekleşirken görgü şahitleri varmış. dolayısıyla benimle alakası olmadığı anlaışıldığı için polisle hiç muhattap bile olmadım... O gün kafayı yediğim gün olarak kabul ediyorum. odamdaki koltuğa oturdum ve zamanın, saatin kaç olduğunu fark edemeyecek kadar uzun bir süre oturdum. ve ne yaptığımı, ne kadar gerizekalı bir insan olduğum üzerine uzunca düşündüm. O kadar uzun süre oturdum ki açlığı bırak sanırım altıma kaçırdığım bile oldu.

@65 panpa yemin ederim olayım acitasyon yada duygu sömürüsü değil. yaşadığım gerçekten ders alınacak birşeydir. Hala da yeri gelince çevremdeki arkadaşlarıma anlatırım. Genellikle de o gece uyuyamam zaten.

Sonra artık ne ara uyuduysam sabah ezanıyla koltukta olduğum yerde kendime geldim. Yıkandım falan. Sabah saatlerinde çıktım önce fatihin evine gittim. mahalleliden cenaze işlerinden dolayı hastahanede olduklarını öğrendim. ama babası dükkandaymış. adamın yanına gittim. bi taraftan da korkmam gerekiyor adamın tepkisi ne olacak diye ama kendim artık kendimin umrunda değilim. gittim. adam çökmüş. gazeteciler falan fink atıyor. oturmuş onların sorunlarnı cevaplıyor. "fatih iyi bir çocuktu kimseyle sorunu yoktu, evden işe işten eve bir çocuktu falan" diye... Bu arada onu öldüren iki çocuğun kimliği belirlenmiş kısa sürede yakalmışlar. Çocuklar bir partinin gençlik koluyla alakalılarmış. Olayın partiyle alakası olduğunu bile yzan gazetcilerr olduğu için tabii ki olay medya için sağlam ham madde haline gelmişti... neyse gittim başınız sağolsun dedim. sağol oğlum dedi bi sarıldı. ikinci balyozu o an yedim kafama. şimdi bile çok kötü oldum bunları yaarken.

Aynı günün ikindi namazıyla fatihin cenazsi kaldırıldı. Her tarafta ağlayanlar, kameralar falan... Babasını gördüm bi an. Fatih, ailesinin kendisine karşı duygusuzluğundan bahsederken bi ara babasını tanımlamıştı. "hiç bişeyi umursamaz, annesi öldü geçen ay demişti. o zaman bir damla mı gözyaşı dökmez arkadaş yauuu" diye bi lafı vardı. birden aklıma o geldi. babası ayakta zor duruyor, isyan ederek ağlamaya bağırmaya başlamıştı. O an cami avlusundan çıktım. Bi arabanın altına atasım geldi kendimi. gebereyim dedim ya. ben bunu haketmiyorum, yaşamayı haketmiyordum artık dedim...

gittim eve gene odanın kapısını kapadım. babam zorla dayandı kapıya konuştu benle... bir ton ağladım karı gibi. babam beni teselli etti. "alın yazısı, allah'ın işi" vs teselli etti. Annem zaten hem halime çok üzülmüş hem de aynı şeyin benim naşıma gelmiş olabilme ihtimaliyle kafayı yemiş bir halde onlarca sorular, onlarca yaptırım içeren emir cümleleri... "bi daha dışarı çıkmayacaksın o saatte... artık okula da gitmiyormuşsun amacın ne... bak çocuğa noldu amacın bu muydu". evet annem insan ilişkilerinde ve pgibolojide sınıfta kalmış bir insandır. neyse o günü de yine gibtiğimin koltuğunda boş boş oturarak ve fatihle bir önceki buluşmamızda çekildiğimiz fotoğrafa bakarak geçirdim. Sabaha kendime geldiğimde kafamın sağ kısmında bir kısım(hani avuçlayıp saçını çekersin ya bir tutam) o kadar kısmın beyazlamış olduğunu farkettim.

Ailem bunun neticesinde bir akraba aracılığıyla bir pgiboloğa gönderdi. 2 ay gittim. Bu arada olay ilkbahar aylarında yaşanıyor. yani össye 2 ay kalmamış... Okuldan sağolsun idare ettiler. Zaten rapor da var kapı gibi. Öyle böyle girdim bi şekilde sınava. Normalde en gibko halimle boun yada odtü isteyen ben, o gibindirik halimle bile 2. sınıf özel bir üniversiteye(hadi kamuran üniversitesi diyelim:) onur bursuyla girdim.

Bu süreç içerisinde, yaşadığım yer de pgibolojimi gibiyordu. Ailesiyle karşılaşmaktan tırsiyordum hep. Evin arkasındaki o yokuşa gidemez olmuştum. Bu arada bir detayı unuttum söylemeyi. Fatih 15 küsur yerinden bıçaklanınca ve elemanalr kaçınca kısa bir süre sonra yerden kalkmış. O bahsi geçen yokuşu 10 metre kadar yürümüş ve bir bakkalın kapısından içeri girip yardım istemeye çalışırken hakkı rahmetine kavuşmuş. Anlayın adamın ne kadar güçlü olduğunu... Etraftaki olaya şahit olan 2 çocuk ta şoktan dolayı birşey yapamamış mal mal onu izlemişler... yokuş boyu her yer fatihin kanı olmuş. işte sadece olaydan sonraki o yokuşu görmem bile kafayı yememe yetmişti zaten.

aileme sürekli baskı yaptım. burdan taşınalım kafayı yiyeceğim vs diye... ailemse o aralar bir kooparitifin bitmek üzere olduğu için(hakikaten biten kooparitfler var lan) birkaç ay daha beklememiz gerektiğini aksi takdirde güçlerinin yetmeyeceğini ifade ettiler. ben de o ara kamuran ünivesitesinden maddi burs alıyordum zütüm havalarda... dedim o zaman gibtir olup gidip ev tutacağım dedim. Ailem ev ile okulun sadec 1 saat lik yol olduğu için böyle birşey yapmamam gerektiğini ifade etti. bense dayılandım(ergen mode on). okulun ilk günü okul dönüşü otobüste tanıştığım bir arkadaşla ev baktık. ev beğendik. hatta kapora verdik. (ergen taşağına bak be heyt be... ). eve gittim durumu anlattım tartıştık. O hafta evle uğraştık tesisat açtırmalar, mobilyalar falan. Ben de iyice malım ki otobüste tanıştığım elemanla bu işlere kalkışıyorum 2 günde. Ama allahtan adam on numara biri çıktı ve yurt dışında eğitimine devam edene kadar mükemmel bir ev arkadaşı hatta abilik yaptı bana.

sonra evden en son gün çıkıyorum. bavullarımı topladım. evden çıkıcam. annem karşıma çıktı. bi ton bağırdı. "bu kapıdan bir daha çıkarsan geri dönemezsin" dedi. zira zor bir dönem atlattığım için hep yanımda olmak istiyor ve tipik anne pgibolojisiyle kendi başıma daha da kötü hale geleceğime inanıyordu. Onu iplemeyince bir ton da beddua etti. Evlatlıktan reddeceğine yemin bile etti... Bense " bu kapı mı anne?" diyip evi terkettim.

Bu sırada babam hiçbirşey demeden salonda elindeki gazeteye bakarak tepki vermeden bekliyordu. O haline anlam verememiştim pek zaten... Evden çıktım. Ana caddeye yürürdüm taksi çeviricem taksi bulamıyorum falan. bi baktım babam evdeki eşortmanlarının üzerine paltosunu giymiş. Terliklerle falan... Arkamdan koştura koştura gelmiş. Bavullardan birini aldı. Yardım etmek için... Baba gerek yok falan diyorum cevap yok. Taksi çevirdi bavullarımı yüklememe yardım etti. Cebime yaklaşık 200 lira sokuşturdu. Hiçbir şey demeden sarıldı ve bana dönüp gülümsedi. "Hadi yolun açık olsun" dedi. Hayatımda hiçbir zaman o ana o kadar karışık duyguyu bir anda yaşamamışımdır belki de. Gittim taksiye eve yerleşmeler falan. ilk haftalarda sadece 1-2 kere babamla telefonda görüştüm. Derslerim var ayağı yapıyordum. gelemem evi düzenliyoruz falan. Sonra gelirsin buraya baba bir ihtiyacım yok vs... sonra telefon oalyını da azalttım. 2 ay geçti. Babam eve uğramam gerektiğini annemin gönlünü almam gerektiğini söylüyor ve baskı yapıyordu. kendi kafamı gibeyim ona da dayılandım ve tartıştım. sonuç 2 bayram boyunca ailemle telefonla bile görüşmedim. zira kamuran üniversitesi bana tak gibi para ödüyor ve hiç başka sıkıntım da yoktu ya... ama allah belamı verdi tabi...

@77 söylemeyeceğim tabii ki. ama anladıysa yada haberleri anlatıyorsan en azından " fatih" arkadaşım için açıklama.

evde kaldığım süre boyunca birkaç haftada yine kafayı yemeye başladım. üniversiteye de gitmiyordum evde oturup, marketten aldığım içkileri gece boyunca içip sabahları uyuyordum zira. birkaç hafta böyle gitti. dersler idare ediyordum zira üni mantığı birçok dersin sadece sıanvlarına girmeniz yeterliydi. Ama bu uyku düzensizliği yada başka birşey benim kafada birşeyleri tetikledi. Bazen gece odada otururken fatihin benimle konuştuğunu duyuyordum. Bazen basit bi olay hakkında düşünüp monolog(yani içimden konuşurken) kendi sesim fatihin sesiymiş gibi algılıyordum. Durumu düşünün amk.

O sıra alkolden olduğuna karar verdiğim için alkolü bıraktım. Ve okula gitmeye başladım hem evden çıkayım iyi gelir falan... Bu sürede hayvan gibi de borç yapmıştım kredi, fatura vs. Zira ne kadar para alırsam alayım manda gibi yatıp içmeye para yetişmez ne de olsa... zaten dersleri de hep geçmişim. iş aramaya başladım. ve kısa süre içinde hafta içi geceleri ve haftasonu gündüzleri çalışabileceğim (call center diyelim hadi) bir yer buldum. iyi de ödüyordu zaten... gündüzleri okul, geceleri iş sonra tekrar gündüzleri okul döngüsünde takılırken iyice kafamı dağıtmış oalydan uzaklaştırmıştım.

@81 gerizekalısı bir olayı oku. lisede yaşadığım olayda, benim yüzünden ölen arkadaşla arkadaşlığımı anlatmak için ortaokuldan başladım gerizekalı.

ama bu sefer de uyku düzenim fazlasıyla bozulduğu için iyice yoruluyordum zihnen. yaklaşık 2 yıl böyle geçti.iyi gelişmeler olarak şuan hala çıktığım ve ileri ki bi zamanda evleneceğim bir hatunla tanışmıştım ve ailemlşe arayı düzeltmiştim. Ama ailemle yemin ediyorum aynı şehirde olmamıza rağmen ayda 1 kereden fazla görüşemiyordum. o kadar yoğundum... kızı da ihmal ediyor kavga ediyordum falan ama allah var yukarıda hem okulu bitirmemde, hem de o işten atılmamamın tek nedeni o kızdır. Bana çok yardımı dokundu. Ailem oldu adeta... Ama zihnim fazla yorulmaya başlamıştı. işteyerinde kapıları açmak için kullandığım kartla daire kapısını açmaya çalışıyor, paketini açtığım yiyeceğin kendisini çöpe atıyor ve paketle odama gidiyordum. Hatta işyerine zütüreceğim doslyarı alıp okula gittiğim ve okuldaki ders notlarını alıp işe gittiğimde oluyordu. Otobüsleri bile karıştırıyordum.

işte bu zamanlarda kafayı sıyırmaya başladım. Farkında olmadan yine "fatihle" konuşmaya başlamalar. Ayakta gördüğüm rüyalar( o kadar gerçekti ki herşey anasını satayım... ). Dedim mezarına gitmedim o günden beri acaba o yüzden mi bilinçaltım bana oyun mu yapıyor diye mezarını bile ziyaret ettim. Ama aynı aklımdaki gibişler devam ediyordu. Millet beni deli zannetmesin diye kimseye anlatmadım. Zaten sosyal olarak çok anlaşılası bir insan değildim ve daha fazla deli imajı çizmenin alemi yoktu.