entry sayısı arttırma başlığı

kukulu kızın kukusu

memo fik doğrusunda diyar diyar gezerken
toz topraklı yolları tabanıyla ezerken

gezdiği diyarlarda güzel dilberler bulup
şahane damlarına kötlerine fik sokup

arzusunca domaltmak hayali kuruyordu
sık sık otuzbir için molaya duruyordu

yine durdu bir ara, semayı seyre daldı
dam hayali kurarak fiki eline aldı

attırırken sarsıldı heyecanından o an
bin güvercin uçuştu yaslandığı ağaçtan

memo kuşlara bakıp iç çekti derin derin
dedi kendi kendine "dam ürkek bir güvercin,

az yanaşsam hemencik kanatlanıp uçuyor,
değil fike tünemek, kafasına sıçıyor!.."

o böyle söylenince bütün kuşlar dağıldı
yalnızca bir tanesi süzülerek alçaldı

pır pır ederek kondu barrağının başına
sakin huylu memo'yu çevirerek şaşkına

kuşa çok benzese de kuş muş değildi fakat
bildiğimiz damcıktı kanatlı bu mahlukat

memo dedi "herhalde sen benim kısmetimsin
kendini fiktirmeden söyle bana sen kimsin?.."

kanatlı dam bir süre ses çıkarmadan sustu
sonra ötermiş gibi cıvıl cıvıl konuştu:

"kendimi fiktirmeyi nasıl isterim bilsen
lakin yapmamam için var malesef bir neden

eğer zamanın varsa, tanıtırken kendimi
anlatayım da dinle hüzünlü hikayemi

eskiden bir kız vardı, çok severdi barrağı
i̇smi kukulukız'dı, kukusu tek varlığı

her önüne gelene kukuyu fiktirirdi
her fiki tereddütsüz, kukuya ittirirdi

ona fik sokan herkes kukusuna bayıldı
kukusunun şöhreti kırk diyara yayıldı

bir gün kırk iki dağın ardından bir cin çıktı
bu çirkin korkunç cinin tek arzusu damcıktı

bir anda dağlar aşıp kızın yanına geldi
kukulukız'ın damı o an kuruyuverdi

'domal ben de fikeyim' dedi korkutucu cin
'geldim buraya kadar sana fik sokmak için'

lakin dam kurumuştu cinin çirkinliğinden
fikilmek gelmiyordu damcığın hiç içinden

yine de kız korkudan domaldı yavaş yavaş
titrekçe fısıldadı: 'tut barrağını, yanaş'

cin kıllı avucunu donuna soktuysa da
tutamadı fikini, bakakaldı kukuya

domalık kötte kuku şöyle bir kıpırdandı
kuş oldu kanatlandı, uçarak havalandı

kukulukız çaresiz boyun eğmişti cine
amma kukunun yoktu tahammülü fikine

dam kuş olup kaçınca cin öfkeden kudurdu
geçti kukusuz kızın karşısına oturdu

dedi 'madem sen benden kukunu esirgedin
herkese fiktirdiğin ddıbını fiktirmedin

o halde artık kimse fikemesin kukunu
senden haber kesilsin unutsunlar kokunu

bundan sonra damından daim ayrı olasın
fikfik seni bulmasın fikten ayrı kalasın'

cin bunları söyledi ortalıktan yok oldu
ayak bastığı yerde bir kule peydah oldu

bu kulede ne kapı ne de pencere vardı
boyu desen nerdeyse beş yüz arşın kadardı

kızcağız hapis kaldı kulenin külahında
göremedi gün yüzü sonraki hayatında

nice yiğit er kişi kuleye tırmandılar
'hey, kukulu! kukulu!' diyerek bağırdılar

külahın derunundan duyuldu bazen bir ses
'kukumu istiyorum' diyen zayıf bir nefes

ve lakin hiç birisi muvaffak olamadı
kızı çıkarmak için bir delik bulamadı

i̇şte ben bu öyküde bahsi geçen kukuyum
korkudan üzüntüden halen bak kupkuruyum

kukulukız kukusuz, kukusu ise susuz
barrak yolu gözleriz tamamiyle umutsuz... "

memo sordu "hey kuku, bu dev kule nerdedir?"
kuku dedi "çimenlik çift tepeli yerdedir"

memo sordu "hey kuku, o cinden kurtarırsam
memo'ya da kukuyu fiktirirsin sanırsam?"

kuku dedi "bir kurtar beni cinden kuleden
ondan sonra bırakma sakın beni fikmeden

her kim kukulukız'ı kukuya kavuşturur
fikini dama sokar memeyi ovuşturur

kukulukız hazırken zaten her türlü fike
kurtaran kişi doymaz kukudan fike fike

lakin kolay iş sanma kızı ordan kurtarmak
işten bile değildir bu yolda mefta olmak... "

memo dedi "gidelim, biz kuleye varalım
kukulu bir kız varsa fikimizi banalım"

damcık kanat çırparak havada ilerledi
memo dama bakarak yolunu belirledi

fikfik arzusu ile çabucak yol aldılar
upuzun bir menzile tez vakitte vardılar

ulaştıkları vakit kulenin tam dibine
memo dedi "hey kuku, uç hele gök yüzüne

i̇ncele bir çevreyi yukarıdan bakarak
söyle bana var mıdır etrafta uzun kavak?"

kuku uçup seyretti etrafta ağaçları
dedi "bir yıl uzakta gördüm ben kavakları"

memo yalın ayakla yürüdü tam bir sene
kavaktan yüz dal kesti döndü tekrar geriye

kulenin mevkisine bir yıl sonra varınca
dikti yüz fidan dalı kulenin etrafınca

altı ay uzaktaki dereden su taşıdı
yazın kan ter içinde daşşağını kaşıdı

suladı fidanları tez boy atsınlar diye
ellerini ısıttı kışın sıcak fikiyle

çimenlik tepelere oturup bahar vakti
attırıp çimenlere bol bol otuzbir çekti

kuku onu seyretti hiç bir şey anlamadan
tam sekiz bahar ve yaz geçip gitti aradan

sekizinci sonbahar birazcık sert başladı
dumanlı fırtınalar ortalığı kapladı

hızlı rüzgar estikçe kavaklar sallandılar
eğilip bükülerek kuleye yaslandılar

rüzgarın girdapları kuleyi sarmaladı
kavakların dalları kuleyi tırmaladı

rüzgar bir o taraftan bir bu yandan esince
kavakların dalları birbirine geçince

ağaçlar duvarları her yandan kavradılar
sanırsın ki kuleyi tutup avuçladılar

yekvücut kavaklara adeta kuvvet doldu
kule rüzgar önünde artık zorlanır oldu

memo dedi "hey kuku, git de külaha tüne
yakın artık kavuşman kukulu'nun kötüne"

kuku gidip konunca kulenin külahına
sarsılmaya başladı kule onun altında

kuku ne olduğunu henüz anlıyamadan
atmıklar boşandılar kulenin kafasından

koskocaman dev kule oluk oluk attırdı
cümle çevre ormanı atmık ilen batırdı

barrak gibi kulenin attırışı bitince
beş yüz arşınlık boyu bir arşına inince

ortada bir kız kaldı atmıklara bulanmış
ayrı olan kukusu damcığına yamanmış

bir de cin çimenlerde uzanmış yatıyordu
attırış sonrasında anlamsız bakıyordu

kukulukız dedi ki "şimdi gördüm herşeyi
ancak anlayabildim kuledeki gerçeği

çimenlik ikiz tepe cinin daşşaklarıymış
hapsolduğum şu kule onun dev barrağıymış

ne mutludur ki bana esaretten kurtuldum
artık pek nemli olan kukuma da kavuştum!.."

memo dedi "kukulu, kukun bana söz verdi
'beni kurtarır isen fikersin beni' derdi"

kukulukız memo'yu hiç işitmedi bile
meşguldü çirkin cinin iri barrağı ile

bir yandan dev barrağa durmuş domalıyordu
bir yandan da seslice şöyle bağrınıyordu:

"çimenlik ikiz tepe cinin daşşaklarıymış!
hapsolduğum şu kule onun dev barrağıymış!

görseydim çirkin cinin şu kocaman fikini
reddetmezdim elbette o vakit fikfikini!

amma halen geç değil, ona hep domalayım!
şu güzelim kukumu hep ona vurdurayım!.."

aşık memo anladı, sözler tutulmayacak
otuzbircinin fiki dama sokulmayacak

uçarı bir kukunun takılıp kanadına
fikfik arzulayarak gelmişti bu diyara

bulduğu fikfik yine başkasının fikfik'i
onun payına düşen otuzbirdir tabi ki

i̇sterdi ki barrağı kanatlı bir fik olsun
uçarak kendisine uçan damcıklar bulsun

böyle böyle düşünüp sıvazladı fikini
cinle kızı seyredip çekti otuzbirini

dedi "memo, bak yine gitmenin vakti geldi
başka yerde otuzbir çekmenin vakti geldi

vecihi hürkuş (1896 - 1969), türk pilot ve mühendis. türk havacılık tarihinin en önemli isimlerinden biridir.

6 ocak 1896 tarihinde istanbul'da doğdu. i. dünya savaşı'na katıldı. yaralanınca i̇stanbul'a dönerek yeşilköy'deki tayyare mektebi'ne girerek tayyareci oldu. birinci dünya savaşı sırasında pilot brövesi alarak 7. tayyare bölüğü'nde ruslara karşı harekata katılan vecihi bey başarılı keşif ve bombardıman uçuşları yapmış ve bu arada girdiği bir hava muharebesinde bir rus uçağını indirmiştir. vecihi hürkuş, uçak düşüren ilk türk tayyarecidir.[1]daha sonra ruslara esir düşen vecihi bey hazar denizinde bulunan nargin adasından yüzerek i̇ran üzerinden kaçmayı başarmış ve yurda dönerek 1918 yılı yaz başında yeşilköy'de konuşlanmış bulunan 9. harp tayyare bölüğü'nde görev almıştır.
bu bölükte görevli iken bir av uçağı tasarımı yapan vecihi bey'in bu projesi mondros ateşkes anlaşmasının imzalanması ile yarım kalmıştır. kurtuluş savaşı'na katılan vecihi bey, özellikle i̇nönü ve sakarya savaşı sırasında çok başarılı keşif ve destek uçuşları yaptığı gibi bir yunan uçağını da indirmiştir. kurtuluş savaşı'nın ilk ve son uçuşunu yapan pilottur. i̇zmir (gaziemir - seydiköy) hava meydanına ilk giren ve işgal eden kişi olur.
vecihi bey'e kırmızı şeritli i̇stiklal madalyası verilmiştir. ayrıca tbmm tarafından üç kez takdirname verilmiştir. üç takdirname verilen tek kişidir.
savaştan sonra i̇zmir'de yeni tayyarecileri eğitmeye başlar. edirne'ye yanlışlıkla inen bir yolcu uçağını almakla görevlendirilir. hizmeti karşılığı uçağa "vecihi" adı verilince, uçak inşa etmek düşünceleri canlanır. i̇zmir seydiköy hava mektebi'nde -bugünkü gaziemir hava teknik okullar komutanlığı- uçak yapımı projesine devam eder. 1924'te ganimet olarak yunanlılardan ele geçen motorlardan yararlanarak ilk türk uçağını imal eder. 28 ocak 1925'de "veci̇hi̇ k-vi"adını verdiği uçağını uçurur. ancak ödül yerine onu ceza beklemektedir. vecihi hürkuş'un ödül beklerken ceza almasının nedeni, havacılıktan anlayan kimsenin bulunmamasıydı. i̇zin verecek merci olmadığı için, izinsiz havalanmış, bu yüzden de cezalandırılmıştır.
daha sonra askeri havacılıktan ayrılarak uçak tasarımı ve yapımı çalışmalarına devam etmiştir. havacılığa gönül veren tayyareci vecihi hürkuş da sadece türk havacılık tarihinin değil, belki de tüm türkiye tarihinin en ilginç simalarından birisiydi.
1930'da kadıköy'de bir keresteci dükkânını kiralayarak, 3 ay içinde ilk türk sivil uçağını, aslında ikinci uçağı veci̇hi̇ k-xiv'ü inşa etti. i̇lk uçuşunu 16 eylül 1930'da kadıköy fikirtepe'de büyük bir kalabalık ve basın topluluğu karşısında yapmıştır. bu uçuştan sonra veci̇hi̇ k-xiv ile önce yeşilköy'e, sonra ankara'ya uçmuştur. uçabilirlik sertifikası için i̇ktisat bakanlığına başvurmuş, 14 ekim 1930'da “tayyarenin teknik vasıflarını tespit edecek kimse bulunmadığından gereken vegiba verilmemiştir” cevabını almış. hürkuş, bunun üzerine bakanlık nezdinde yapılan girişimler sonucu uçağa istenen belgenin alınması amacıyla uçağı sökerek demiryollarından kiraladığı vagonla çekoslovakya’ya gönderilmesi için müsaade almıştır. hürkuş, 6 aralık 1930’da prag’a geldiğinde henüz tayyare gelmemişti. tayyareye ait statik raporu gibi resmi evrak önce çek diline çevrilmiş, uçak gelince tekrar monte edilerek uçağın malzemeleri ve her türlü teknik kontrolü yapıldıktan sonra uçuşu istenmiş. her türlü uçuş şekilleri ile uçuşun kontrolü tamamlanmıştır.
hürkuş 23 nisan 1931’de çekoslovakyalı yetkililer tarafından civardaki bir gazinoda düzenlenen bir törenle, başköşesinde “yaşasın türk tayyareciliği” yazılı bir pankartla onurlandırılarak uçuş müsaadesini almıştır. 25 nisan 1931’de çekoslovakya’dan uçarak türkiye’ye gelmek için yola çıkıp 5 mayıs 1931’de türkiye’ye gelmiştir.
vecihi hürkuş, 1931 yılında, thk (türk tayyare cemiyeti) yararına türkiye turu yaptı. birinci tur (02.09.1931): ankara, kızılcahamam, gerede, bolu, ereğli, zonguldak, cide, sinop, samsun, trabzon, of, rize, gümüşhane, bayburt, suşehri, zara, hafik, sivas, şarkışla, akdağmadeni, sorgun, yozgat, sungurlu, kalecik, ankara.
i̇kinci tur (09.11.1931) : ankara, gölbaşı, bağla, şereflikoçhisar, aksaray, konya, beyşehir, seydişehir, alanya, manavgat, antalya, fethiye, köyceğiz, muğla, göktepe, kale, tavas, karacasu, babadağ, denizli, çal, çivril, karahallı, ulubey, uşak, kütahya, eskişehir, çukurhisar, i̇nönü, bozüyük, karaköy, söğüt, geyve, adapazarı, i̇zmit, i̇stanbul.
1930'lu yıllarda ilk türk sivil havacılık okulu'nu (vecihi sivil tayyare mektebi 1932) açmıştır. okulda ilk türk kadın pilotumuz bedriye gökmen ile birlikte 12 pilot yetiştirmiştir. i̇stanbul kadıköy'de (kalamış)i̇lk sivil uçağımız veci̇hi̇ k-xiv, ilk eğitim ve spor uçağımız veci̇hi̇ k-xv, 160 beygirlik mersedes uçak motorlu deniz kızağı veci̇hi̇ sk-x üretilmiştir. nuri demirağ bey, bir tayyare yapımı için 5000 tl vermiş, böylece 1933’de vecihi hürkuş tarafından nuri̇ bey adı verilen veci̇hi̇ k-xvi kabin uçağı yapılmıştır. vecihi bey zor koşullarda eğitim yaparken bazı kurumların, örneğin tekel idaresi’nin ve i̇ş bankasi’nın reklamlarını yapmış, bazı vatansever yetkili kuruluşların da yardımları olmuştur.
1954 yılında i̇lk sivil havayolu şirketimiz hürkuş havayollarını kurmuştur.
türk havacılık tarihinin en üretken ve girişimci kişilerinden olan vecihi hürkuş ankara'da 16 temmuz 1969 tarihinde gülhane askerî tıp akademisi hastanesi'nde vefat etmiştir.