Oysa ben seninle yabancılaşmak istememiştim ki. Yalnızca benim olmanı istemiştim. Benimle olmanı, ellerimi tutmanı, sıkıca sarılmanı, öpmeni. Peki; neydi bizi bu hale getiren? Bu kadar parçalayan?
Her gün belki senden mesaj gelmiştir ümidiyle bakıyorum telefonuma. Gün içinde gelen her mesaj sesinde ”ya oysa” diye geçiriyorum içimden. Sonrası hep bir hayal kırıklığı, hep bir burukluk.
Belki mutlu olamadık birlikte. Çoğu zaman kırdık, kırıldık, üzdük, yıprattık, ağlattık. Belki yeteri kadar sevemedik birbirimizi. Yeteri kadar önem vermedik ilişkimize. Fakat hep yan yana değil miydik biz? En büyük mutluluklarımız da, en büyük üzüntülerimiz de, hep omuz omuza, el ele.
En çok neyi özlüyorum biliyor musun? Bir anda sebepsiz yere sıkıca sarılmalarımızı. Sebepsiz yere yanağıma kondurduğun öpücükleri. Ve sabah uyandığımda mutlu olayım diye yazdığın sayfalarca mesajları.