en son niye ağladınız beyler

çok yalnız büyüyen bi çocuktum ben. bundan pek sıkıntı duymazdım ama bunaldığım zamanlarda olurdu hani. ilkokul böyle geçti. ortaokul böyle geçti. geldik liseye. msn'in parladığı zamanlar. bir oyun sitesi kısa mesajlardan ibaret bir chat kısmı açmıştı herkesin 5-6 kelimeyle katılabileceği geneli 10-15 yaş tayfası. bir süre sonra herkes msnini vermeye başladı buraya. ben de yaptım bişiler. 3-5 malla uğraştıktan sonra. ümidimi kesmiş bir halde takılırken son birini ekledim. diğer sapların aksine bi kızdı bu. bunla muhabbet bir sardı ya anlatamam. o kadar bir tek tabancalığın ardından sohbeti ilaç gibi gelmişti. haftalar, aylar geçti böyle. yaz sonbahar kış ilkbahar derken senesi geldi sübyan halimizle gece 1-2leri gören muhabbetlerimizin. klavye üzerinden böyle bir şey olmayacağını herkes bilir ya aramızdaki sohbetin derecesi neredeyse aşka yakındı. o da yalnızdı kendi dünyasında belli ki birbirimize yazacaklarımıza muhtaçtık.

ne var ki ailesi bunun kendini kaptırdığını farketmişti. ben liseye başlamıştım onun sınavlara bir senesi vardı. bir senenin de altına düşmüştü malum yaz tatilindeyiz. aklımda fikrimde o. sabahtan başladık gene. ancak bizim eve öğlen yahut öğleden sonra camlara panjur ayarlamaya ustalar gelecekti. o gün onda bir farklılık vardı ama pek paylamadım üstüne gitmedim öğrenmeyi ertelemek istedim sanki. kaybetmeyi istemedim belki, hem böyle net üstünden de olsa muhabbetine aşık olduğun yüzünü izini gördüğün kızı kim bırakmak ister ki?

içim de rahat etmedi ne var ki. ustalar yoldaydı öte yandan. zilin çaldığı sularda bu bir hususu açtı. öncelikle annesi babası bağımlılığının önüne geçmek için telini ve bilgisayarını elinden alıyor ve babasının görev yeri tayini itibariyle başka bir şehre taşınıyordu. bu onu aylarca göremeyeceğim demekti. ustalara kapıyı bu haberi almış halimle açtım. çalıştılar bir süre ölçüler biçmeler falan filan. geldim gene pcnin başına geri. anlaşılan gidişinin dönüşü yoktu. ya aylarca olmayacak ya bu bayağıdır devam eden bir nevi mektup arkadaşlığının nihayeti olacaktı. bir çocuk için bir insana hayatında bu kadar yer ayırmanın ve o yerin aniden bomboş kalacak olmanın acısının ne olduğunu bizzat yaşayarak çok iyi bilenlerdenim. bugün dahi kimseyi direkt liseli olarak aşağılayamam. her neyse verdiği haberin ağırlığıyla çok huzursuz bir diyalog geçti aramızda. bildiğin gidiyordu. işin aslını esasını öğrenmeye çalıştığı anda çıktı bu netten. içim, aklım onda kaldı. tam bu esnada ustalar artık ev elektriğinin tüm voltajını sömürecek haliyle açık ev eşyalarıyla birlikte şarteli attıracak bazı aletlerle çalışmaya başlayacaklarını söyleyerek pcyi kapatmamı istediler. içimde bir cinnet geçiriyordum ancak mecburen kapattım. odama doğru yol aldım. ve insanlar balkonda pencerelerde çalışırken ben abartısız bir-bir buçuk saat ağladım. yaşım 15'ti yıl 2005. 9 sene oluyor. ona ağlamak derim o günden sonrakilere değil.

o gün bugündür o panjurlar ne zaman kapanıp evi karanlık hale getirse, güneşe, dışarıdaki meraklı gözlere mani olsa ben bunalıma girerim. ne annem nedenini bilir ne babam.