Soruyorum size şimdi, çocukken o topun peşinde koşan, yürüyen merdiveni tersten çıkan, leblebi tozu yutan, okuldan gelir gelmez çantasını eve fıtlatıp sokağa fışkıran, tasolarla, max çubuklarıyla, futbolcu kartlarıyla tüm zamanını eğlenceye harcayan çocuklar olarak bize ne oldu be

Ne oldu da şimdi böyle putlaştık. Zamanın en dolusu bizim çocukluğumuz muymuş? Sabahlara kadar elimizde telefonlar, omurgamız yamulana kadar dizlerimizin üstünde laptoplar, sigarayı bile eve söylediğimiz yemek siparişiyle aldığımız şu saçma hayatımızda tek temiz hava aktivitemiz markete gitmek oldu.

Şükrediyorum yine de ama neden üşeniyoruz hayatı yaşamaya bilmiyorum ki. Kurtulsak ya bizi bu duruma hapseden arkadaşlarımızdan, benzemesek ya onlara evde yapılacak şeyler duş almak, uyumak, kişisel bakımlarımızla uğraşmak, yemek yemek olmalı sadece diye düşünüyorum.

Para evet, yoksa olmuyor bunlar ama çalışabiliriz hayatımızı kazanabiliriz amk tekrar. Hiç bir hevesimiz yok. Yaşadığımız ülkenin bilmediğimiz turistik yerleri, görülmesi gereken tarihi mekanları gibi şeyler var bunları görmeye neden hevesli değiliz. Sistem mi bizi tembelleştirdi.

Sisteme kafa tutamayacak kadar zayıf mıyız yani?

Her gün daha ileri gitmesi gereken hayatımız yerinde bile saymıyor gittikçe unutuluyoruz. Kendimize değişik uğraşlar bulup farklı hedefler koymalıyız artık.

Hiç düşündük mü ilerde anlatıcak hiçbirşeyimiz yok ot gelip ot gideceğiz. Olmamalı böyle o eski hayatımızı geri kazanmalıyız.