0
Elif Lâm Mîm… Elif’le Başlar Kelâmullah
Noktalar kum misâli. Her nokta, ayrı bir mânâ... Her biri, gizli hazinelerle dolu… Tek başına bir dünya.
Nokta deyip de geçmemeli. Noktanın da bir “nokta” kadar kıymet-i harbiyesi vardır îcâbında.
Öyle değil mi?
Her harf, her çizgi, aslında birçok noktanın bir araya gelmesi ile oluşuyor.
“Oku” dedi Yaratan, Nebîsine. Okudu, O Nebî… Önce noktayı, sonra harfi, sonra da kelimeyi. “Rahman ve Rahîm olan Allâh’ın adı ile. Kalemle yazmayı öğreten Allâh’ın adı ile” okudu. Yazıda harfi, noktayı, virgülü, ünlemi öğretenin adı ile...
Nokta deyip de geçememeli.
Noktalar, vuslat ederler bir harfe can vermek için. Harf; mânâya giden yolun başında gelir. Mânâya atılan ilk adım... Harf ise, mânâya dönüşmeden kendi başına mânâ doludur. Noktalar sıra sıra dizilirler, inci olurlar. Harf olurlar, harflerin en güzeli, en özeli olurlar. Elif olurlar.
Elif: ilk olan… ilkin de en ilki… Öncesi olmayan ve sonraya bağlanmayan... Hiç iki elif bir araya gelir mi? Hiç iki, bir olur mu? Bir, ancak tek olunca birdir ve tek, biri de içinde saklar.
Elif, ne kadar da sade... Ne kadar da nâzik... Alımlı ve gururlu... Haklı, gururlu olmasında... Gururu, asîl ve baş olmasından...
Elif, kendisinden sonra kime bağlanmış ki!
Elif, kimi zaman âh etmeyi, kimi zaman yalnızlığı, kimi zaman da şecaati temsil etmiştir. Elifin olduğu yerde bir derinlik, bir incelik ya da bir vakarlı duruş vardır.
Simge değil elbet. Sembol de değil. Hem acıyı, hem de sevinci ifade eder erbâbınca.
Elifi anlatacak kelimeleri, sarraf titizliğinde seçmeli ve mânâ ipliğine öylece dizmeli... Dizilen mânâ dolu kelimelerden yine elif çıkmalı.
Elif, dümdüzdür. Hiçbir yerinde eğrilik yoktur. Manaca da düzdür, zâhiren de... Onun bir yüzü, bir sözü vardır. Özü de, sözü de bir olmak, en çok elifte güzelleşir.
Yunus da “Elif”i diline vird edinmişti. Dağlardan topladığı odunlar, aslında odun değil, her biri ayrı birer elifti. Elindeki asâ da bir elifti, Yûnus’un...
Ne güzel söylemiş, koca Yûnus:
