emmeli gömmeli bir aşk hikayesi

Oasis, ilk albümü Definitely Maybe ile çok büyük bir çıkış elde etmiştir. Grubun üzerindeki Beatles, T-rex gibi grupların etkisi belirgin bir şekilde hissedilse de, gerek yoğun distortion efektli gitarlar gerekse de Liam'ın köşeli vokalleri bu albümdeki her şarkıyı hit seviyesine çıkarmıştır. Supersonic, Slide Away, Rock'n'Roll Star gibi şarkılar ilk Oasis marşlarıdır. Bu albüm, ingiliz müzik dergisi Q tarafından "gelmiş geçmiş en iyi ingiliz albümü" olarak onurlandırılmıştır. Liam Gallagher bu albümün o kadar da iyi olmadığı düşüncesindedir.

ikinci albüm, (What's the Story?) Morning Glory, Oasis adının dünya çapında daha çok duyulmasını sağladı. Bu arada, grubun Blur ile olan satış rekabeti iyice kızışır. ilk single Roll With it ile Blur'un Country House'u kapışır. Albüm, ilk albüm gibi hit şarkılarla doludur. Wonderwall, Don't Look Back in Anger dünya müzik listelerinde 1. ve 2. sıralara otururlar. Bu iki şarkı hakkında şöyle bir anekdot da vardır: Bir gün Noel stüdyoya iki şarkıyla gelir; Liam'a, "Bu şarkılardan birini sen, birini de ben söyleyeceğim" der. Liam "Wonderwall"'u seçer. Noel'e de "Don't Look Back in Anger" kalmıştır. Ayrıca, Some might say, Champagne Supernova, Hello gibi şarkılar da hit statüsüne ulaşmıştır. "(What's the Story?) Morning Glory" grup için hem ticari hem de müzikal anlamda çok tatmin edici bir albüm olmuştur. Bir anket sonucuna göre, ingiltere'de her dört kişiden biri bu albüme sahiptir.

1996 yılında, grup MTV'de unplugged bir performans sergilemiştir. Liam, Noel'in açıklamasına göre, soğuk algınlığına yakalandığı için gösteriye katılamamıştır. Bu albüm, ilk dönem Oasis şarkılarını bizzat yazarından (Noel) akustik olarak dinlemek adına önemli bir albümdür.

Üçüncü stüdyo albümü Be Here Now, Oasis'in çıkışı en çok beklenen albümüdür ve ingiltere'de en çok beklenen iki albümden biri olmuştur. Albüm ilk izlenimde ingiliz basını tarafından çok övülse de, zaman geçtikçe albümün prodüksiyon açısından fazlaca şişirilmiş ve fazla uzun şarkılar barındırdığı konuşulmuştur. Oasis hayranlarının bu albümle ikiye bölündüğü söylenebilir.

1998 yılında, grubun b-side larından oluşan The Masterplan albümü çıkar. B-side şarkılarından bazıları en az albüm kayıtları kadar ilgi gördüğünden (Talk Tonight, Underneath the Sky, The Swamp Song gibi) bu şarkıları bir albümde toplama yoluna gidilmiştir.

Bir sonraki stüdyo albümü Standing on the Shoulder of Giants, Oasis'in ticari anlamda en başarısız albümü olmuştur. Bu başarısızlığı kimileri yanlış single seçimlerine bağlamıştır. Oasis hayranları arasındaki bölünme artmıştır. Where did it all go wrong?, Go Let it Out, Fuckin' in the Bushes albümün öne çıkan şarkılarındandır. Gas Panic! kötü bir single seçimi olmuştur. Noel Gallagher'ın bir şarkı yazarı olarak eskisi kadar iyi olamadığı konuşulmaya başlanmıştır.

2002 yılında çıkan Heathen Chemistry, şarkı yazımına diğer grup üyelerinin de katkıda bulunduğu bir albüm olmuştur. Albümde prodüksiyon açısından bir sadelik hissedilir. Bir Liam Gallagher şarkısı olan Song Bird ilgi toplamıştır.

2004 yılında, Definitely Maybe'nin 10. yılı olması şerefine o dönemi başarılı bir şekilde yansıtan bir DVD yayınlandı.

Oasis'in son stüdyo albümü Don't Believe the Truth, ingiliz basını tarafından Oasis'in geri dönüşü olarak lanse edilmiştir. Müzikal anlamda övgüler toplayan, Oasis'in "tavır" bağlamında çok özgün ve önemli bir grup olduğu vurgulanmıştır. Albümden çıkan ilk single olan Lyla hakkında Noel "bu şarkı albümün en iyi 6. şarkısı olarak görülebilir" demiştir. ikinci single, The Importance of Being Idle albümün başarısını sürdürmektedir.

Grup üyeleri şu sıralarda 6 Ekim 2008'de piyasaya sürecekleri Dig Out Your Soul adlı albümü üzerinde çalışmaktalar. Albümden kısa bir süre önceyse, 29 Eylül 2008'de, albümün ilk single'ı olan The Shock of the Lightning piyasaya sürülecek. Albüm çalışmalarına kısa bir süre kala Noel Gallagher ile anlaşmazlık yaşayan baterist Zak Starkey gruptan ayrılmış ve yerini, kendisi gibi eski bir The Lightning Seeds bateristi olan Chris Sharrock almıştır.

adiohead, Oxfordshire'lı bir ingiliz alternatif rock grubudur. Grubun üyeleri Thom Yorke (baş vokal, ritim gitar, piyano ve elektronik ses işleme cihazları), Jonny Greenwood (baş gitarist, ve diğer enstrümanlar), Ed O'Brien (gitar, arka vokal), Colin Greenwood (bas gitar, synthesizer) ve Phil Selway'dır. (davul, perküsyon) Genellikle kendi dönemlerinin en yaratıcı grupları arasında gösterilirler. Bunun en büyük nedenleri de birkaç katmandan oluşan şarkıları ve bir albümlerinden diğerine müzik tarzlarındaki radikal değişikliklerdir. Albümlerini EMI gibi büyük bir plak şirketinden çıkarıyorlarsa da çoğunluk tarafından hem müzikal hem de politik bağımsızlıklarını korudukları düşünülmektedir. Albümleri dünya çapında 23 milyon satış rakdıbına ulaşmıştır. [1]

1986'da okul arkadaşları arasında kurulan grubun ilk teklisi 1992 yılında piyasaya sürülen Creep'tir. Başlarda fazla ilgi görmeyen parça, grubun çıkış albümlü olan Pablo Honey (1993)'de de yayımlandıktan sonra dünya çapında bir hit haline geldi ve özellikle radyolardan fazlaca ilgi gördü. Radiohead kendi ülkelerinin dışında tek-hitlik mucize olarak görülmüş olsa da kendi ülkeleri ingiltere'de ikinci albümleri The Bends (1995)'i çıkararak büyük bir hayran kitlesi elde ettiler. Bu ilginin büyük bir kısmını Thom Yorke'un etkileyici vokalleri ile grubun yoğun gitar atmosferlerine borçluydular. Thom Yorke'un falseto yorumlamaları hayranlar ve eleştirmenler tarafından beğeni topladı. Radiohead'in üçüncü albümü OK Computer (1997), grubun çok daha büyük ilgi görmesini sağladı. Hem zengin müziği hem de modern yaşamdaki yabancılaşma temalarıyla OK Computer, müzik eleştirmenleri tarafından 1990'ların en belirgin eserleri arasında gösterildi.

Kid A (2000) ve Amnesiac (2001) yayınlandığında grup şöhretinin zirvesine ulaştı, fakat tarz değişiklikleri eleştirileri beraberinde getirdi. Grup, "Kid A" ve sonraki albümlerde deneysel elektronik müzik ve caza eğilim gösterdi. Altıncı albümleri Hail to the Thief (2003), gitar temelli rock müziği ve elektronik müziğin modern şarkı sözleriyle harmanlanmış halidir.

Radiohead, yedinci albümlerini yayınlamadan önce kayıt şirketleri EMI ile biten sözleşmelerini yenilemedi. Kayıt şirketi anlaşmazlığın sebebini grubun çok fazla para talep etmesi olarak gösterdiyse de, Thom Yorke, grubun resmi blog sitesi Dead Air Space'de taleplerinin sadece kendi müzikleri ve müziklerinin gelecekte nasıl kullanılacağı üzerinde yetki istemek olduğunu, astronomik para talep ettikleri iddiasının "koca bir yalan" olduğunu belirtmiştir.[2] Böylece grubun son albümü In Rainbows (2007) etiketsiz olarak sadece internet üzerinden piyasaya sürüldü. Müzik piyasasında ilk kez uygulanan bir sistemle, fiyat belirleme kararı müşteriye bırakıldı (ücretsiz indirmek te mümkündü).

Grup 2005 yılında Rolling Stone dergisinin "Gelmiş geçmiş en büyük sanatçılar" listesinde 73. oldu.[3] Grubun gitaristlerinden Jonny Greenwood ile Ed O'Brien de aynı derginin "Tüm Zamanların En iyi 100 Gitaristi" listesine 59. sıradan girmişlerdir.