dinleyen dinler beyler. Dilim döndüğünce , gücüm yettiğince yazmaya çalışacağım size. Biraz garip, hafif şizofrenimsi ama gerçek. Ne bileyim işte boltan mı taktan bir durum. Anlatsam deli derler anlatmasam kafayı yiyeceğim. Bir iki sıkı dostumun bildiği bir hikayem var. Anlatmasam neye yarar. içimde yok olmasın.

Sene 1991 ben daha okul çağına yaklaşmış bir pampanızdım. Silik hatırlarım o dönemi. Rüyamda sürekli aynı şeyi görüyordum beyler. Evimiz klagib türk evi. Uzun bir koridor, en sonda banyo, yanlarda odalar. Arka balkonumuzda evin bahçesine bakan bir balkon. Ben gece su içmeye kalkıyorum, koridorda ilerleyip ışığı arıyorum. Lambayı yakıyorum ama ışık yanmıyor. içimr bir ürperti geliyor geri dönüyorum abimi kaldırmak için. Ama uytığım odanın kapısı kapnıyor. Her yer karanlık... Tekrar koridora dönüyorum lamba için ama korkudan da titriyorum. Ama görebildiğim hiçbir şey yok yok. O an koridorun sonunda sadece bir çift göz görüyorum. Yürüyen birinin gözleri. Hareket ederek bana doğru gelen bir vücudun gözleri... Ayaklarım kitleniyor. Dişlerim titrerken korku ve çığlıkla geri Kaçmayıp o gözlere doğru koşuyorum ve uyanıyorum. Evet beyler, senelerce bu rüyayı gördüm. ilk zamanlar çığlık atarak kalkıyordum ama sonrasında salakça belki ama bu rüyadaki ayrıntıları fark etmeye çalışıyordum. Gözler kime benziyor, uyandığımda odadaki eşyaların ayrıntıları vs. Çünkü tüyayı gördükçe artık uykumda bunun bir tüya olduğunu far ediyor ve uyanmamaya çalışıyordum

Yazım hataları için kusura bakmayın telefondan yazmaya çalışıyorum. Anlıyorsunuzdur umarım. Ses verirseniz daha bir hoş olur benim için de. Yalnız olmadığımı bilmek isterim. Bana dediklerinin aksine yalnız olmadığmı

Harbiden yaşnızmışım lan. Vay amk