elleri soğuk fakir bir kız çocuğu

Mehmet babamın şoförüydü başlarda sonra ise mali danışmanı şirketin hisselerinin büyük çoğunluğunu ele geçirmişti ama kalan hisseleri babam üniversiteye başladığında bana devretmişti babam anneme bu olayı bir notla anlatmış eski bir subay olduğundan notu ise bir çerçevenin arkasına yerleştirmişti, Mehmet tuttuğu adamlarla babamı öldürtmüştü, annem ise şirketin yönetiminden anlamadığından işleri mehmete devretmişti babamın ölümünden 2 yıl sonra durumumuz yine fena değildi ancak annem bir gün mehmetin bütün planını bozan notu düğün resimlerinin çerçevesini kazara açması sonucunda arkada bulur babamın ölümünden mehmetin sorumlu olduğunu anlamıştır. Durumu polise haber verecektir ki Mehmet babamın ölümünden sonra tadilat adı altında eve yerleştirdiği kameralardan annemin bir şeyler öğrendiğini anlar annemin ölümüne intihar süsü verecektir ki planını bozan olay o gece benim o eve gitmemdir annem mehmetin kendisini bir şekilde zehirlediğinin farkındadır o gece benimle son kez uyumak ister ve bütün olayı bana anlatır ben ise kafayı yemek üzereydim. Kendimi eve kapattım ama Mehmet beni hastaneye zütürmek istemiyordu çünkü deli raporu çıkarsa benim hissemi alamayacaktı ve ailemden bana kalan hisselere de konamayacaktı, kendimi 1 yıl boyunca eve kilitlemiştim çünkü mehmet’ten korunmak ve intikam almak zorundaydım o ise beni en zayıf yerimden vuracaktı Esra ile. Esra benim sevdiğim kadındı Mehmet bunu çok iyi biliyordu çünkü o dönemde beni okula getirip zütüren oydu. Dolayısıyla yıllar boyunca hiç kimseye aşık olamadığımı da biliyordu. Onu bana karşı kullanıp kafamı karıştırmak ve benden imzayı delirdiğim anda almak ardından beni tımarhaneye kapattırmak onun planıydı. Aylarca bu nöbetleri geçirdim ve hepsinin sonunda Mehmet önüme kağıdı getiriyordu ben ise imzalamıyordum. Çünkü olayları son anda hatırlıyordum ama kağıtları okuduğum zaman onun için şaşırmıştı “hepsini okudun mu?” diye sormuştu çünkü o kağıtlardan birisi vekaletname idi. Ben ise o vekaletnameyi vermemek için direniyordum. Mehmet onu neden unutmadığımı sormama cevap vermiyordu çünkü onu hatırlamam demek cinayetleri hatırlamam demekti. Babam o kolyeyi bana verdiğinde bunu yaşamak istemediğin hayattan bıktığın ve gerçekten yapacak hiçbirşeyin kalmadığı anda aç demişti. Defalarca o aşamaya gelmiştim ama o kolyeyi açmaya fırsatım olmamıştı ama olaylar beynimde bir puzzle gibi oturuyordu. Her parça daha anlamlıydı. Paralel hikayemde Mehmet bendim birilerinin ocağını evini barkını yıkmak isteyen adam. Onun için mehmet’e “neden şoförümsün ?” diye soruyordum onun için “neden zenginim Mehmet?” diye soruyordum. ilk soruma “sen öyle istiyorsun da ondan” diyerek benimle olan işinin henüz bitmediğini vurguluyordu. ikinci soruma ise “zengindin” diye karşılık veriyordu. Çünkü kendisi babam istanbula geldiği zaman ona iş veren adam bir konuda anlaşmazlığa düşüp ayrılıyorlar babam büyüyor Mehmet ise batıyor, babam onun durumuna acıyıp önce birkaç yıl şoförü yapıyor sonrasında ise kendinden sonra en yetkili kişi. Şimdi ise yatağın hemen yanında yatıyordu. Cansızdı. Ölmüştü. Ruhum temizlenmişti adeta. intikam ne güzel bir şeydi. Her şey giderek karanlıklaştı. Birden yanıma bir kız çocuğu geldi elleri soğuk fakir bir kız çocuğuydu “almazmıydın abi?” dedi elinde birkaç mendil. Bu sefer kalsın ufağım dedim. Mehmet köşeden koşarak geldi “doktoru dinle….” Sözünü kestim. “biraz yürüyeceğim Mehmet arabanın anahtarını bana ver ve kendine yeni bir iş bak.”