elleri soğuk fakir bir kız çocuğu

reserved

mendilden sonrasını okumadım amk içim sıkıldı

rezerve amk rezerve

dinliyorum ben panpa. bu saatte kaç kişi olacak sözlükte zaten.

güzel yazmışsın eferin.

"ya demek 2 yıldır kuşpalazı ha ?" diyerek söze karıştı şoför "fakat bu hastalık bu kadar uzun sürmez ki hem siz kuşpalazı olsaydınız ailenize de bulaşırdı." adam şoföre hayretle baktı ve elindeki sudan bir yudum aldı " yani ne söylüyorsunuz? başka bir hastalığım mı var ?" dedi. "vallahi bilemiyorum ama iyi bir hekime gitmeniz ehemmiyet arzediyor." dedi. derken kısa bir sessizlik oluşmuştu, bu anda şoför hayretle adamı süzerken adamın gözleri bir şeyler arıyor gibi etraftaydı sessizliği içeri giren genç kadının ayak sesleri böldü. elinde bir tepsi ile içinde çay dolu bardakları sehpanın üzerine bıraktı.

klagib türk filmlerini betimler gibi betimliyon lan

kadın aldığımız yiyecekleri hazırlamak üzere tekrar mutfağa yöenldi. adamcağız kederli bir biçimde bana döndü "pardon isminizi söylememiştiniz. ben ahmet, hanımımın adı ise esra'dır, kızımızın adı deniz." ben birden irkildim dalıp gittiğim kasvetli pencereden bakışımı bir anda hasta adama çevirdim. " benim adım mustafa, bu da şoförüm mehmet bey." dedim. "yaa memnun oldum." dedi, şoför ve ben ağız birliği yapmışcasına "bende " dedik. "çok tatlı bir kızınız var, maşallah" , "ekgib olmayın lakin yakında öksüz kalacak." dedi fısıldarcasına. gözlerim yerinden fırlayacaktı neredeyse "özel konuşabilir miyiz?" dedi "elbette" şoföre baktım, dışarı çıkması gerektiğini anlamıştı. "kuş palazı, olmadığımı bende biliyorum ama karım bunu bilmiyor. sakın söylemeyin ona olur mu? " dedi. "elbette, lakin ona neden böyle bir konuda yalan söylüyorsunuz?" , "çünkü korkuyorum beni bırakmasından, çocuğumuzu alıp gitmesinden çekiniyorum." dedi. "neler söylüyorsunuz böyle bir şey mümkün değil." dedim.

dinliyorum panpa devam et sardı

hayretler içindeydim ölüm döşeğinde eşinin onu terk etmesinden korkan bir adam vardı karşımda ayrıca bu kadar güzel bir kadın bence böyle bir şey yapamazdı adamın kuruntusuydu bence. evet evet öyle olmalıydı aksini düşünmek bana zulmediyordu. adam tekrar konuşmak için gözlerini bana dikti "siz aile bakanlığından gelmiyorsunuz." dedi. yüreğim ağzıma gelmişti derhal gözlerimi adamın üzerinden kaçırdım tedirgin olmuştum ve bir anda ayağa kalkıp suçlayıcı bir ses tonuyla " neler söylüyorsunuz? devletin memuruna ha?" dedim. adam gayet sakin bir biçimde "demek memursunuz ha? kimliğiniz de arabadadır" dedi. kaçacak yerim kalmamıştı "fakat bunu nereden biliyorsunuz ?" dedim.

reserved

sen çalısma ve sosyal enerji bakanı deniz değilmiydin

adamcağız adeta kahroluyordu beni eliyle bitişiğine çağırdı yanına gittim kulağıma yanaştı ve "ben öleceğim belki yarını göremem, karım ve kızım sana emanet." dedi. bu kimsesiz adam hastalıktan ve çaresizlikten neler söylediğini bilmeden saçmalıyordu daha yarım saat önce tanıştığı birine ailesini emanet edebildiğine göre ya deliydi ya da gerçekten yapacak bir şeyi yoktu birinci seçenek bana daha mantıklı geliyordu.

@33 bendeniz kendini tanıtma cümlesidir, ancak dalgınlığıma ver bir an ayırınca kafa karıştırmış oldum

tamam dalgınlığına verdim, devam et.

birazdan gırtlağımı bir şey tıkamaya başladı adeta boğuluyordum yüzüme hatta gözüme milyonlarca trilyonlarca kan hücresi aynı anda akar gibiydi nefes alamıyordum gözüm ahmet'in elindeki sürahiye ilişti güçlükle "ssu" diyebildim. Sürahiyi kaldırdığında suratında iğrenç bir tebessüm vardı yere doğru döktü dizlerimin üzerine düşüverdim hiç bir şey söyleyemiyordum. mehmet'i çağırmaya çalışıyordum ama haykıramıyordum esra çıktı odadan denizin elinde bir bıçak “sapla bakalım babaya” diyordu küçük kıza elimi güçlükle kaldırabildim, birden kalbimin üzerine sapladı ekmek bıçağını tek duyduğum şey kalbimin sesiydi, yere yığıldım.

acıma yetime gelir koyar zütüne.

devam bro güzel

Soğuk bir bankta uyandım etrafıma baktım her şey ama her şey bana yabancıydı bu evler etraftaki araçlar insanlar kıyafetler derken cebimde bir şeyler hareket etmeye başladı dikkatle baktım yeşil tuşa bastığımda karşımda çok tanıdık bir ses vardı şoförüm Mehmet beydi bu. Bağırıyordu sesi telaşlıydı. “neredesin be adam? Ne diye yardımcı olmazsın ki, ölüyordum az daha.” Diye çıkıştım korkmuştum birkaç saniye önce ölümden dönmüştüm neticesinde.

yalanına sokuyum