elleri soğuk fakir bir kız çocuğu

şaşkınlıktan "ne oluyor?" diyebildim sadece. çelimsiz kadından hiç beklemediğim bir güzel bir konuşma tarzıyla "ben sizden para dileniyor sanmıştım özür dilerim." dedi. "hayır ne münasebet, aksine verdiğim parayı kabul etmedi." dedim "iyi yapmış" deyip arkasını dönüyordu ki kolundan tuttum, bir şeyler yapmalıydım belki beni azarlayıp bağırabilirdi ve oradaki herkese rezil olabilirdim ama bir şey yapmazsam tüm insanlığım yere düşen bir bardak gibi tuz buz olmak üzereydi. "lütfen vaktiniz varsaa.." demeden lafı ağzıma tıkıvermişti "sizden bir şey istemiyorum lütfen bırakın kolumu." dedi giderek şaşırıyor ve üzülüyordum kulağına eğilip " bak benim babam kanserden öldü, bu çocuk... " kadın birden bana döndü gözleri dolmuştu belli ağlamamak için kendini zor tutuyordu " ne istiyorsun ya bizden!" dedi "sadece bir kaç saat müsade et lütfen istirham ediyorum." dedim.

guzele benziyor.

sinan çetin rexerve

devam et panpa

Lan kimin ne drdigi anlasilmiyor dogru yaz

pek isteksiz biçimde başını aşağı yukarı sallayabildi. tüm bunlar yaşanırken şoförüm mehmet bey köşeden telaşlı biçimde koşarak geldi " beyim kusura bakmayın, ben şimdi hallederim.." derken sözünü kestim. " ziyanı yok mehmet bey aracı hazırla, misafirimiz var." dedim. "fakat beyim.." diye itiraz edecek olsa da "mehmet bey ziyanı yok" dedim. oflaya sıkıla önümüze düştü, genç kadın daha bir sıkılmıştı "ben size yük olmak istemem lütfen bırakın gidelim." dedi. ancak suratımda rahatsız olduğumu belirten bir ifade ile " söz verdiniz, itiraz istemiyorum sadece bir kaç saat.", yere baktı ve sadece "peki." diyebildi. "söz vermiştiniz beyim, yemin vermiştiniz çıkmayacaktınız dışarı hasta... " derken cümlesini anında kestim "mehmet bey lütfen aracı gösterin de yola çıkalım vakit dar." dedim.

birkaç dakikamı saatmi eminmisin yuh dıbına koim

bu kadar düştün mü panpa allah belanı versin snein. sübyancı köpek

Lan noktalama isaretlerine dikkat et dogru yaz

arabaya binmemiz için şoför kapıyı açtığında genç kadın çekimserdi, küçük kız ise hayretler içinde aracı süzmekle meşguldü. bir kaç saniyede bunlar yaşanırken elimi öne uzatarak "lütfen buyrun." dedim kadın ve çocuk içeriye girdiler peşlerinden ben girdim araca şoför kapıyı kapattı. aracı kullanmak üzere kendini hazırladı ve yola çıktık fakat genç kadın araca bindiğinden beri tedirgindi sonunda dayanamayıp "nereye gidiyoruz?" dedi. "güzel bir yemek yeriz diye düşünmüştüm." dedim kadın uykudan uyanırmışcasına irkilerek "yok yemek filan, bana konuşacağız demiştiniz billahi gelmem lütfen kenara çekin ineceğim."dedi. şoförüm bana bakıyordu durmak için komut bekliyordu. kadın daha kızgın bir biçimde omzuna vurdu "sana söylüyorum dursana be adam!" dedi. araya girdim "lütfen, düşüncesizliğimi mahzur görün ama sadece konuşmak istemiştim." diyebildim. o anda dolan bir sürahinin devrilmesi gibi omzuma düştü başı ağlıyordu ancak "ağlamak" ile ifade edilemezdi bu. adeta bir nehir omzuma taşmıştı. "eşim beni bekliyor, aç bilaç şu yaptığıma bakın, ineyim lütfen ineyim." dedi çaresiz bir ses tonuyla. küçük kız babasını korumak isteyen bir tavırla atıldı "babam biz olmadan yemek yemez." neye el atsam elime yüzüme bulaştırıyordum.

cebinde son 5 lira var ama şoförün var amk

daha da duygulanmıştım, evinizin adresini verin lütfen dedim. etlikte bir gecekonduları varmış, "mehmet bey lütfen sürün ama yolda yiyecek filan alalım." dedim kadın daha bir sinirlendi. "siz gelmeyeceksiniz değil mi?" dedi. "geleceğim hanımefendi.", "hayır istemiyorum!" dedi. tekrar sinirlenmişti, "eşime ne söylerim nasıl izah ederim?" dedi "izahatı bana bırakın lütfen" dedim. istemeye istemeye de olsa kabul etmişti. eve doğru yola çıktık. mehmet bey yolda durdu birşeyler almak için aşağı indi. kadın "neden yapıyorsunuz bunu? ikimizi de müşkül duruma sokuyorsunuz, yalvarırım yapmayın." dedi. "eşinizin beni anlayacağından eminim." dedim. derken küçük kız başını anneciğini dizine koymuş ve derin bir uykuya dalmıştı bile.

derken kaldıkları gecekondunun önüne gelmiştik etrafı saclarla sarılmış bu yapı, bir çöp tenekesinden farksızdı önünde bir kaç tahtayı çakmak suretiyle yapılmış tahta bir kapı demirteli yardımıyla bir çiviye bağlıydı. küçük kızı kollarıma aldığımda huzursuzlaşır gibi oldu ama ellerini boynuma doladı. bana birinin sarılması ilk kez beni bu kadar güçlendirmişti. mehmet bey elindeki poşetleri bırakıp "beyim bırakın ben alayım doktor demi... ", "iyiyim mehmet efendi." diyerek susturdum. bir daha itiraz edecek gibi oldu ama kaşlarımı çattığımı görünce üstelemek istemedi. kızın annesi atıldı öne doğru "verin ben alayım." dedi. "istemez beni erkekten saymıyorsunuz herhalde." dedim. ikimizde tebessüm ettik, gözlerine ilk kez bu kadar dikkatli bakmıştım, göz altları zayıflıktan siyah halkalarla bezenmişti, bu mavi gözlerine güzellikten çok sertlik, bir disiplin getiriyordu, uzun boyu zayıflığıyla daha da ön plana çıkıyordu, elleri soğuktan solmuş kirden ise büsbütün tırnak altları siyahlaşmıştı, ayağındaki yırtık botlar kimbilir kaç yapıştırıcı kullanılarak yapıştırılmıştı. derken genç kadın bir çeviklikle çitlerin yanındaki kapıyı açtı ardından ben çocuk kucağımda peşinden yürüdüm mehmet bey ise en sondaydı.

dinleyen binler bir up çeksin de ona göre devam edeyim binler

kimse dinlemiyor mu beyler ? vay amk

içeriye girdiğimizde morgu aratmayacak soğuklukta bir oda bize merhaba dedi. kadın kızı kucağımdan alarak odasına zütürdü. salonda genç kirli sakallı hasta olduğu herhaliyle soluk benzinden belli olan bir adam görünüyordu. bu genç kadının hasta kocası olmalıydı. uykusunun son halinden öksürükle sıyrılmaya çalışırken elindeki kanlı mendili tekrar ağzına zütürdü derken yavaşça açılan gözleri bir anda beni görünce büyüyüvermişti. genç kadın salona gelip beni gösterdi "bu bey... " , "efendim ben deniz, aile bakanlığından gelmekteyim müşkül durumdaki evlere hizmet gayemizdir. sizlere yardım etmek için buradayız." dedim. arkamdaki mehmet bey ve genç kadın bana hayret içinde bakıyorlardı. genç adam sevinçli bir biçimde "şükürler olsun imdadımıza devletimiz yetişti." dedi. ancak odadaki hiç kimse adamcağızın sevinç çığlıklarını işitmiyordu, herkes gözünü bana dikmişti.

bir saattir zütümü yırtıyorum lan yazmak için insan dinlemiyoruz amcık dinlemiyoruz der la

gidin gibtirin gidin dıbına koyim gibkodan başlıklarda vakit geçirin

adam buyurgan bir ses tonuyla " misafirlerimize çay ikram etsene." dedi. odadan çıkana kadar kadını süzdü, kadın odadan çıkınca kederli bir biçimde başını iki yana salladı. "nasıl oldu, nasıl buldunuz bizi?" diye sordu. "efendim ülkenin hali ortada, vatandaşlarımızın sıkıntılarına erişmemiz uzun sürüyor malumunuz, kusura bakmayın." dedim. "ne kusuru, devletimiz bizi sonunda fark etmiş kusuru olur mu hiç." dedi . "gerçi hanımınız bahsetmişti, bir de sizden duymak isterim hastalığınız ?" adam doğrulmaya çalışıyordu elimle durdurarak "ziyanı yok." dedim. saf bir adama benziyordu susuzluktan kurumuş dudaklarını araladı ve anlatmaya koyuldu " efendim 2 yıl önce kuşpalazı hastalığına yakalandım doktorlar ev istirahatı verdiler. biliyorum vücudum tükeniyor... " duraksadı ve sanki iç organları yerinden sökülürmüşcesine öksürük nöbeti başladı.