ekmek sigara ve kan

-alo. söyle canım!!
-alo..
-söyle bi tanem!!
-canım, ben bugün gelemiycem.
-neden aşkım?
-canım, beni bi daha aramasan iyi olur.
-ahahah. Aşkım ne tür bi şaka bu, iyi misin sen.
-şaka yapmıyorum. Beni bir daha arama ne olursun.
-zeynep, delirdin mi sen?! Durduk yere neler söylüyosun canımın içi?
-beni bir daha rahatsız etmeni istemiyorum.. dıııııııttttt
-alo?! Alo?! Zeynep!! Alooo!? Zeynep!...
-dııııııııııııııııııttttt
……

Ah zeynepim.. neden inadı bırakıp benim yanımda olmuyorsun! Gel, şirketimin başında dur, zaten zehir gibi bir aklın var. Mali işlerden sen sorumlu olursun. Ya da gel kadınım ol, evlenelim artık! Ama evlenme teklif edemezdim ki hemencecik. Bunu daha önce konuşmuştuk onunla. Gururu incinmesin diye de konuyu bir türlü açamıyordum. O ilk önce işini gücünü yoluna koyacak ve daha sonra kendi başının çaresine bakabilecek duruma gelecek ve öyle evelenecektik.. Onunla ilk tanıştığımda ben son sınıftaydım, o ise 1. Sınıftaydı. Mit’te geçirdiğim 4 sene sonunda o mezun olalı henüz 1 sene olmuştu. Ve hala da aldığı maaş bahsettiği “ayakalarımın üstünde durmalıyım” hayalini karşılayamıyordu..
Olsun, ne çıkar, ben beklerim zeynebimi. Ondan başka bi kadın olmadı hayatımda. O ilk ve son aşkım olacak. Arabanın içinde oturmuş tüm bunları düşünürken birden telefon çaldı. Önce kamyonet şimdi de telefon, sanırım bugün bir şeyler beni durdurmak için sıraya girmiş diye düşündüm. Çünkü bu saatlerde genelde iş ile ilgili telefonlar gelirdi ve sadece konuşmak bile zaman kaybettirebilirdi. Zaten kurduğum şirket teknoloji şirketiydi ve hızlı olmak, keskin ve zamanında iş yapmak zorundaydınız hep. Kimbilir hangi ortak çalıştığımız şirketten geliyordu bu çağrı.. elimi ceketimin cebine atıp telefonu aldım. Arayan zeynepti…

Arabama binmek için hızlıca plazanın otoparkına gittim. Arabamın tam önüne bir kamyonet yanaşmış ve kamyonetten bir şeyler indiriliyordu. Hızlıca yanaştım ve “arabamın önüne parketmişsiniz. Acilen çıkmam gerekiyor ” dedim. Kamyonette 45-50 yaşlarında kır saçlı, şapkalı, bir elinde sigara bir elinde tesbih olan çirkin bir adam oturuyordu. “mal indiriyoruz, beş dakkaya çekerim ” dedi. “beyefendi, acelem var diyorum, beş dakika bekleyemem sizi” diye çıkıştım. “bu mallar inecek, bizim de işimiz gücümüz var, oyun oynamıyoz burda delikanlı” dedi. Sinirden elim ayağım birbirine girdi. Plaza yönetimine şikayette bulunmaya gitsem yarım saatten önce bir çözüme ulaşamam, biliyorum. Bu adamlara laf anlatmaya çalışmanın da bi manası yok orası da belli. Çaresizce arabanın içinde oturup beklemeye başladım. Bir yandan da buluşmada nasıl görüneceğimi düşünmeye başladım. Takım elbise ile sokakta dolaşmayı sevmiyordum. Casual bir giyim tarzım vardı, ama klagib asla. Yine de zeynepimin de iş kıyafetiyle buluşmaya gelme olasılığı vardı. Çalıştığı şirkette mesailerin bitiş saati belli olmuyordu.

okuyom ben panpa devam up up up

Boston’dan döndükten sonra istanbulda nişantaşında küçük sevimli bir stüdyo daire almıştım kendime. Teşvikiye camisini çaprazdan görüyordu. Babamla ve holdingle olan tüm bağlarımı koparmış bu yeni evde kendi şirketimi kurup oraya hükmetmenin haklı gururunu yaşıyordum. Babam bir hevesle başladığım bir iş olarak gördüğü için eninde sonunda holdinge geri döneceğimi düşünmüştü. Annem ise bu çabalarımın her zaman arkasında olmuştu. Fikret ve aysel için de bakış açısı babamınki ile aynıydı. Zaten holdingi onlara bırakmış olmam işlerine geliyordu.
Zeyneple buluşacaktım bugun. O yüzden şirketten erken çıkıp gidip biraz hazırlanmalıydım. Bugün tanışmamızın yıldönümüydü, bu tip şeyleri genelde aklımda tutamazdım ama zeyneple tanıştığımız gün finale girip onu düşünmekten sınavı yapamadığım için kalmıştım. Tatlı bir gençlik anısı olarak da hayatım boyunca saklayacağım. Maslaktaki şirketimden çıkıp nişantaşı’na gitmek üzere arabama bindim. Önce eve uğrayıp güzelce giyinmeli, sonra da zeynepime güzel bir hediye almalıydım. Çiçeği de unutmamak lazımdı. Yolda telefonla arar hazırlatırım diye düşündüm, bir an önce harekete geçmeliydim çünkü.

bune amk türk filmi gibi yarram

reserved

milletle uğraşmayı bırak okuyoruz amk , devam et panpa

-hi, passport please. (meraba, pasaport lütfen)
-ouch! sorry, it’s here.. (ah, üzgünüm, işte burada..)

uçaktayız ve demir yığını beni bu son transatlantik uçuşumda istanbula zütürecek olmanın haklı gururunu yaşamak için güneşi arkasına alarak havalanmaya başlıyor. elveda boston, şimdilik...

---1 yıl sonra---
Babamın varlıklı bir bin olduğunu önceden de söylemiştim. Ama varlıklının tanımı nedir? Sanırım varlıklının tanımı anadolu hisarındaki yaşadığımız köşkten farksız ev değil ya da gayrimenküllerimizin toplam bedelinin 600 milyon doları bulması da değil. Son model arabalarımız, yatlarımız ya da sahip olduğumuz holding de değil. Evet ailemiz bunlara sahipti fakat bizim asıl zenginliğimiz, birbirimize karşı beslediğimiz sonsuz sevgi ve saygıydı. Ben evin en büyük çocuğu olduğum için diğer iki kardeşime nazaran daha çok sevilmiş ama daha az şımartılmıştım. Zaten bi şekilde daha çocuk yaşta aile terbiyesinin ne kadar önemli olduğunu babam öğretmişti. Dedem erken yaşta babasını kaybettiği için çok zor şartlarda yetişmiş ve babamı da bu yüzden düzgün bir insan olarak yetiştirmek için, iyi bir baba olabilmek, ona iyi bir eğitim ve hayat sunabilmek için çok çaba sarfetmişti. Babadan oğula geçen bir davranış gibi aynen babam da beni öyle yetiştirdi. Ortanca kardeş fikret ve en küçüğümüz aysel ise pek de benim gibi yetişmemişlerdi. Zaten fikretle aramızda 7, ayselle aramıza 9 yaş var. Sanırım benden sonra babam yaşının da getirdiği yumuşamayla eskisi kadar otoriter davranmamıştı onlara karşı…

reserve

ohuyom ben yua

(bkz: ingilizce ders veriyorum çeviri yapıyorum/#122435882)

sol kulağım çınlıyo amk, küfretmeyin okuyun lan. hayatınıza yön vereceksiniz belki de..

up up up

bu hikayeyi okuttuktan sonra da bi daha da hikaye mikaye yok size binler..

up up up. hayatınızın hikayesi lan bu, zorla da olsa okutacam binler.

daha giriş bile bitmeden hikayeyi eleştiren binler var. vay amk..

0. part : giriş
1. part : ekmek
2. part : sigara
3. part : kan

hikaye bu şekilde olacak.
lan geldim burda cahil binlere bişeyler anlatmaya çalışıyom, kendi kafamı gibiym, suç bende...

up up up

lan barzolar ben bilmiyor muyum gib gibi yok şöyle oldu, yok böyle oldu diye yazmayı. sizi hikayenin içine çekip sokmadan skseler anlatmam. önce o atmosfere gireceksiniz binler. o atmosfere girmeden ne sk döndüğünü asla anlayamazsınız.

reserved