ekmek sigara ve kan

##### part 1 / ekmek ######

şirket bugün murata emanetti elbette. bense gururdan bir gömlek giymişim ve çıkarmıyorum. oblomov hırkasını çıkarır ben bu gömleği çıkarmam diyorum içten içe. kıyıda köşede hala içten içe yanan bir özgüven var çünkü. sonun başlangıcı da bu yüzden geliyor zaten.. borçlar, faturalar, masraflar, vergiler... şirketimse doğru dürüst iş alamıyordu zaten. kafamda işlerin girdiği çıkmazın ağırlığı, kalbimde ise yıllar yılı hayatımın anlamı diye sevdiğim zeynepimin ağırlığı. hissiyat ameleliği yapıyordum adeta. arabamı alıp uzak bir yerlere gitmek adetim olmuştu. şimdi de floryadaydım. sahilde yol boyunca devam eden parkların birinde oturmuş boş gözlerle sahile bakıyordum. insanlar gelip geçiyordu, martılar birbirleriyle kavga ediyor, arka tarafımda kalan yolda korna sesleri egzoz dumanına karışıp eriyip gidiyordu. o kadar otomatik düşünmeye başlamıştım ki artık düşündüğüm şeyleri düşünüyor olduğumu farkedemiyordum bile. amerikadaki master yıllarımda üniversitenin az ilerisinde bulunan North point Park'a gidip Charles nehrine karşı oturduğum günlerim aklıma geldi. bir keresinde yanıma kırmızı elbiseli, kırmızı rujlu, beyaz tenli siyah saçlı afet mi afet bir kız oturmuştu. hiçbir şey söylememişti bana. sadece elindeki mentollü ince sigarayı içip gözlerimin içine bakıyordu. zeynepimi bile bir anlığa unutmuştum neredeyse. ne kadar seversek sevelim, yaşayan bir organizma ve erkek olduğumuz için bu tip durumlarda kalbimiz ve beynimiz karşı tarafa bir tepki vermese bile vücudumuz bir tepki veriyor. ben de şu an oturduğum bankta aynen o anı yaşıyorum. zeynepimin beni terkedişinden aylar sonra ilk kez gülümsediğimi farkettim. nedensizce ıslık çalmaya başladım ve istemsiz bir şekilde kalkıp yürümeye başladım. gördüğüm ilk büfeden bir paket sigara ve bir tane de çakmak aldım. geri gelip aynı banka oturdum. sigara paketini açtım ve bir tane aldım. dudaklarımın arasına koyduğum sigarayı yakmak için bir kaç kez uğraştım. hayatımda ilk kez sigara içecektim ve elimle çakmağın titrek alevine siper yapmak refleksim yoktu bu yüzden. bir kaç denemeden sonra sigarayı yakıp içime çektim.. biraz fazla çekmiş olduğumdan hemen öksürmeye başladım. ilk denemem başarısızdı, ikinci bir nefes daha.. anlamsızca gülüyordum.. her çekişte öksürüyordum ve öksürdüğümden dolayı yüzüm kızarıyordu ve istisnasız her seferinde kahkahalarla gülüyordum..

asansörün kapıları yavaşça kapandı ve hareket etmeye başladık. -1, 0, 1, 2.. 6, 7 "dınnn" asansör durdu 7. katta. içeri güzel giyimli, 25-26 yaşlarında, hafif bir parfüm kokusunu beraberinde taşıyan, ince boyunlu, güleryüzlü bir hatun bindi. 14'e bastı ve sol tarafımda beklemeye başladı. kapılar kapandı ve bir kat çıkıp durdu asansör. inerken iyi günler dedim, size de dedi yarım ağız bir şekilde. eskiden nezaket olsun diye tanımadığım insanlara selam verirken, şimdi medeniyetle iletişim kurabilmek adına selam vermeye çalışıyordum. bu yarım ağız "size de" lafı cesaretimi biraz kırmıştı. şirketim 8. katın 4 şirketinden biriydi. asansörden inince sol koridoru takip edip sola dönünce soldaki ilk kapı. asansörden inip sol koridora döndüm, yürüdüm ve sola dönmem gereken köşede bir anlığına durdum. "ne olursa olsun, ben, fazlasıyla eğitimli, kültürlü, zeki ve iyi bir insanım" diye kendi kendime fısıldayıp ilerledim. gözüm hemen şirketin tabelasını aradı. loş bir koridor olduğu için açıkça seçilmiyordu o yüzden adımlarımı sıklaştırıp hızlanmaya başladım. yaklaştıkça şirketin tabelasının yerinde farklı bir tabela olduğunu gördüm. "pearl technologies" yazması gereken tabelada "lg hausys" yazıyordu. kapı açıktı ve girişte bir danışma masası bulunuyordu. masada oturan kız bir an önce bitse de gitsek moduna girmş sıradan bir çalışandı.

- merhabalar
- evet, buyrun
- ben şirketinizi merak ediyordum da
- iş başvurusu bu ofisten değil beyefendi
- hayır, yanlış anladınız hanımefendi. benn.. nasıl söylesem. bu şirket buraya ne zaman taşındı?
- bir saniye.. Ahmet beeyy, bakar mısınız?
- ...
- pardon daha yetkili birisi var mı acaba burada?
- bi saniye bekleyin lütfen. çağırdım geliyor.
- tamam hanımefendi sakin olun. (gerilmiştim yine, kaskatı kesilmiştim.)

- buyun beyefendi nasıl yardımcı olabilirim, ben Ahmet tüfekçi.
- merhaba Ahmet bey. ben ofisinizi bu plazaya ne zaman taşıdığınız merak ediyorum.
- bu bilgiyi neden merak ediyorsunuz. bakın bu tip bilgileri herkese veremiyoruz.
- off. yeter ye çok sıkıldım! ben sizden önce burada yeralan şirketin sahibiyim! 3 aydır yurtdışındaydım ve özel bir durumum yüzünden şirketimin şu an ne halde olduğunu bilmiyorum. buraya ne zaman taşındığınız söyler misiniz lütfen!
- anlıyorum beyefendi. kusura bakmayın, şirket politikalarımız gereği.
- tamam yeter! basit bir soru soruyorum size. ne zaman taşındınız buraya?
- yaklaşık 2 ay oldu efendim.
- bu kadar basit işte. neden işleri bu kadar zorlaştırdığınız anlamıyorum.
- kusura bakmayın efendim.
- neyse önemli değil. iyi çalışmalar sizlere.

karanlık bir tünel var ama duvarları puslu, rengi bile yok, tünelin ucunda bir aydınlık var, ama o aydınlık bile puslu. su damlıyor sanki farklı yerlerden etrafıma, damlaların düşüşünü duyabiliyorum, başım ağrımasa sayabilecek kadar da net duyuyorum. başım çatlıyor neredeyse, boynumdan alnıma doğru ateş çıkıyor gibi hissediyorum, vücudum yanıyor ve kolumu kıpırdatacak halim yok. bilincim kapalı, şuurum yerinde değil. sanırım rüya görüyorum ya da ölmüş de olabilirim. bir sinyal var sanki sağ kulağımda, aralıksız çalan bir ses var dıııııııııııııt diye beynimin içini dolaşıyor. bu ses artıyor ve azalıyor, tüm bedenime yayılıyor sanki. ölmediysem bile ruhum bedenimde değil diye düşünüyorum...

çaatt!

sağ kulağımda duyduğum sinyal bu sefer sol kulağımda büyüyen bir alev topu gibi beynimin içinde yankılanmaya başlıyor. elimi sol kulağıma zütürmek ihtiyacı hissediyorum. gözlerimi açtığımda sağ omzumu görüyorum. ve kolumu görüyorum ama arkada ellerim. oturduğumu farkediyorum sonra. yerler siyah ve düzgün değil. kafam hala sağ omzumda gözlerim hala omzumun ucunu arkaya doğru giden sağ kolumu ve yeri görüyor. parlak bir ışık dairesi yerde hareket ediyor. ama sanırım benim oturduğum sandalyeyi çevreleyen bir daire bu.

sesler var. iki kişi konuşuyor sanki. ama sesler net değil. kusuyor mu böğürüyor mu anlamadığım ama sinirli olduğunu anladığım iki kişi var sanırım benim dışımda. bir odada mıyım, içeride miyim, dışarıda mıyım hiç bir fikrim yok. beynimde frekans değiştirerek yaylan sinyaller şiddetini hiç azaltmıyor. sadece biraz daha alışıyorum.

kafamı kaldırmaya mecalim yok. yüzümdeki tüm kemikler ağrıyor, dudaklarımda sızı var ve hareket ettiremiyorum. başımı sağ omzumdan çekip önüme doğru zorlukla hareket ettirdiğimde paramparça pantolonumla ve yer yer kuruyup yeniden ıslanmış ve neredeyse fabrikasyon sayılabilecek bir modelde kocaman bir kan lekesiyle karşılaşıyorum. öyle ki, kan lekesi kurumuş ve üzerine yeniden kan gelmiş olacak ki bazı yerler diğer yerlere göre daha koyu ve bu da gömleğime orijinal bir çizgi katıyor.

kafamı kaldırıp karşımda durduklarını varsaydığım bu iki kişiye bakmak için birazcık doğrulmaya çalışıyorum. tepemden sarkan lambanın salınımlarının yerde çizdiği dairlerinin dışında bir yerde bulundukları için tam olarak neye benzediklerini seçemiyorum. fakat içlerinden birisi şişman, kır saçlı ve giydiği tişörtün önü terden yarım daire şeklinde ıslanmış. diğeri ise takım elbiseli, elinde bir sigara var ve diğerine nazaran daha genç ve bakımlı. sol gözüm iyice şiştiği için gözümün tam görüş açısını kapatıyor ve soldaki şişman, yaşlı adamın yüzünü tam olarak seçemiyorum. sağ taraftaki iyi giyimli adam ise arkası dönük olduğu için kim olduğunu anlayamıyorum. ağzımı hareket ettirip istemsizce bir şeyler söylemeye çalışıyorum. tam olarak ne söylemeye çalıştığımı bugün bile hatırlamıyorum. ama ben inlemeye yakın bir ses çıkarıp dikkatlerini çektiğimde genç olan da bir an için afallayıp arkasını dönüyor. ikisi birden oldukça panikliyor ve şişman adam yerde duran sopayı aldığı gibi yanıma koşması bir oluyor. başımın sol tarafına doğru sopayı hızla vurmadan önce küçük bir anlığına genç olanın yüzünü net bir şekilde görüyorum.

panikten sapsarı olan yüzü ve korku dolu gözlerle bana bakan ve öylece donup kalan bu adam Fikret'ten başkası değil...

sadece yoğun bir uğultu. hava biraz daha soğuk. bu sefer sandalyeden daha rahat bir yerdeyim. gözlerimi açıyorum ama her yer karanlık. sol gözümün ve burnumun yarasına yapıştığını anladığım bir bez tüm kafamı çevrelemiş. sanırım gözlerimi bağlamışlar. vücudumun her yeri ağrıyor fakat belli ki uzunca bir süre dövülmemişim. en son kendime geldiğim zindanda olayın sıcaklığıyla farkına varamadığım bütün acıları hissediyorum. camdan içeriye soğuk hava geliyor, ve açık olan camdan rüzgarın sesiyle beraber hareket eden çatırdayan çelik seslerini duruyorum. ufak tefek ama sürekli devam eden bir sarsıntı ile sallanıyor oturduğum koltuk. sanırım bir trendeyim...

ilk bakışta kendimi ve çevreyi algılamaya çalışıyorum. yanımızdan büyük bir gürültüyle geçen trenden sonra artık bir tren vagonunda olduğumdan tamamiyle eminim. vagonun bir ucunda bi kaç kişinin konuşmalarını duyuyorum. ne dediklerini anlamak çok güç fakat birilerinin orada olduğunu doğrulayacak kadar konuşuyorlar. ellerimi hareket ettirmek istediğimde sağ ve sol kolumun başından dirseklerime kadar olan ağrıyı hissediyorum ve karıncalaşmış ellerimin yine arkamdan bağlı olduğunu anlıyorum. ağzım kurumuş, dilim damağıma yapışmış fakat camdan ince ince sızan soğuk susamışlık hissini bir şekilde bastırıyor.

bir önceki bilinçli halimi hatırlamaya çalışıyorum, zindanı.. zindanda ne işim vardı? belki zindan değil terkedilmiş bir evdi, belki de bir mahzen, hiç bir fikrim yok. önemli değil hiçbiri. nasıl gitmiştim oraya?

peki ya fikret, kardeşim!?

fikretle bir yıldır görüşmüyordum. evet fikret aklıma geliyor birden. ne işi vardı zindanda, ne işi vardı o adamla orada, neden beni gördüğünde panikledi, neden bana yardım etmiyordu? acaba ona da mı bir şey yaptılar?! fikret yaşına göre büyük gösteren bir çocuktu. geniş ve büyük bir bedene sahipti. iri kemikliydi, boyu benden de uzundu, sesi kalın, mizacı da pek benimki kadar uyumlu sayılmazdı. fikret benim öz kardeşim değildi aslında, ben öyle görüyordum hep çünkü 'anne' dediğim kadın aslında gerçek annem değildi. fikret ve Aysel'in gerçek anneleriydi fakat benim annem ben daha 6 yaşındayken babamdan ayrılmıştı. ayrıldıktan sonra da önce istanbulu terketmiş, sonra da tamamen yurtdışında yaşamaya başlamıştı. fakat babamla birlikte beni de yıllarca arayıp sormamış, ben de babamın bana o yaşımda verdiği telkinlerle fikret ve Aysel'in annesini gerçek annemin yerine koymuştum. çocukluğumdan beri her aklıma geldiğinde sadece keskin bir öfkeden başka bir şey duymuyordum ona karşı. benim annem fikret ve Aysel'in annesi olan feraye Hanım'dı.

bu trene ne zaman bindirildim, ne kadar zamandan beri yol alıyoruz, hepsinden önemlisi nereye gidiyoruz? fakat düşündükçe daha kötü oluyorum, nerede tutuluyordum da şimdi de trenle başka bir yere zütürülüyorum? tek bildiğim şey vardı, eğer niyetleri beni öldürmek olsaydı bunu çoktan yapmış olurlardı. peki benden ne istiyorlar, zaten iflas etmiş durumdayım.. gerçi onu bile bilmiyorum ki.. murat, muratla konuşacaktım! sahi murat nerde, onun haberi var mı, en son barda buluşacaktık, acaba geldiğinde beni bulamadığında ne düşündü? o çocuğun başına bi şey gelmemiş olsa bari. ama şu an onu bile düşünecek halde değilim..

su, birazcık su olsa içip uyuyabilirim sanırım..

az önce konuştuklarını duyduğum adamların sesleri susmuştu, belki gitmişlerdi, belki de bana doğru yaklaşıyorlardı. sırtımdaki ve belimdeki ağrılar bir yana, bacaklarımdaki üşüme ve hissizlik de beni ayrıca halsizleştiriyordu. acaba kaç tane dişimi kırmışlardı, acaba kalıcı bir hasar bırakmışlar mıydı, acaba üzerimdeki kanlı gömlek ve bacağımdaki yırtık pantolonu değiştirdikleri gibi değiştirmişler miydi? pantolonun değiştiğinden emindim çünkü camdan ince ince sızan soğuk bacaklarımı üşütse de doğrudan bacak derime vuran bir soğuk yoktu. hem nasıl bir trende gözleri bağlı bir yolcunun seyahat etmesine izin verirler? benden başka yolcu var mı acaba vagonda? gece mi gündüz mü? nerdeyiz lanet olsun nerdeyiz! nasıl bir şeyin içine düştüm ben!!

koltuğumda sessizce kafayı yemek üzereyken ayak sesleri duyuyorum uzakta. gitgide sesler netleşiyor ve tam dibimde kesiliyor.

- vi goagmi ! (are you hungry - aç mısın)
- ne??
- vi goag ni buulüıdık !(are you hungry bastard - aç mısın bin)
- ne??
- gılbani turkia!! (fucking turks - sktimin türkleri) [not: beyler ben de sevmediğim bu diyaloğu ama hikaye böyle idare edin]
- anlamadım, ne diyosun be adam!
- arr yu hangrri bastarrd ! (are you hungry bastard - aç mısın bin!)
- yes! off. and water!! water please!! (evet! ve su, su lütfen!)
- teyk dis bredd, votır fayf minuts. (take this bread, water (is after) five minutes - al şu ekmeği, suyu beş dakka sonra getiririm.)

sağ elimi çözüp yuvarlak, sert kabuklu ve hafif mısır kokan bir parça ekmeği elime tutuşturdu. gözlerim kapalı, vücudum yaralı, nereden başlayıp nereye gittiğini bilmediğim bir trende rus bir huur çocuğunun bana getireceği suyu bekliyorum.. dışarıdan gelen rüzgar uğultuları ve ağır çelik sesleri hiç susmayacakmış gibi ilerliyoruz...

• ** part 1 : ekmek *** sonu ***