Sonunda araba yavaşlamaya başladı. Demek vardık. Vardığımız yeri arabadan inince fark ettim. Kocaman bir kumarhanede inmiştik. Yemek kumarhanede verilecek demek ki. Ben bizim kaypağın kumarhanesi büyük diyordum ya. Vazgeçtim. Alakası bile yok. Burası normal bir yer değil. Buraya şehir kurulur. Buradakilerin hepsine silah ver şu ülkeyi fethet desen başarılı olurlar. Ben hayatımda böyle bir yer görmedim. Kaypağın cimciklemesiyle kendime geldim. Bana eğildi ve

Süleyman-“Daha binaya bu kadar hallendiysen içerdeki kızlara çükün düşer. Hadi acele et. işimiz gücümüz var.” Ne işin var lan. Yemek yiyecen. Ve şu gibko gibko esprileri yok mu? Çıldırtıyor beni resmen. içeri girdiğim an yere düşme sesi geldi. Gerçekten de dediği gibi. Muhtemelen çüküm düştü. “Lan şu ana kadar ben nasıl yaşıyorum?” diye aklımdan geçirdim. Yaşlı yaşlı adamların yanında güzellik seviyesi güzel çirkin olsa bunlar kutsal olur. Lan zarı kaldıramayan adamın bacaklarını kutsallar sıvazlıyor. Vay mk. Parada bitiyor olay. Paran olacak ki karıdan kızdan geçemeyecen. Boşa kaypak bu kadar karı kaldırmıyor. Bizim kaypak tipsizin önde gideni. Ama parası var eve atıyor karıyı.

Hizmetli-“Hoşgeldiniz Süleyman Bey. Ve siz de hoş geldiniz. Yemek salonuna kadar size eşlik etmeme izin verin.”

Süleyman-“Uzatma anladık. Bir şey çalmayacaz ya.”

Hizmetli-“Zaten böyle bir şey yapmanızı beklemiyoruz. Sadece prosedür gereği.” Adam resmen bu yemek için her bir şeyi düşünmüş. Kaypak söylene söylene yürümeye başladı. Yemek ne ile alakalı acaba? Salonun kapısı açıldı ve alabildiğince ışıklarla donatılmış, gösterişli avizelerle salonun ne kadar lüks bir yerde olduğunu gözüne sokar gibi ışık saçıyordu. Şamdanlarda altın işlemeli bazı eski türkçede kullanılan yazılar, daha havadar gösterilmesi için beyaz bir örtü ile masayı örtmüşler. Gerçekten de işe yaramış. Kaypağın sandalyesini çektiler ve kaypak oturdu. Tam ben de oturmak üzereyken ensemden tuttu ve kendine çekti

Süleyman-“Sakın o koltuğa oturayım deme.” Ne oldu ki birden? “Kendini hemen nimetten sanma. Sana izin vermeleri lazım oturman için.” Hadi lan oradan. Sokuk ya. Niye en baştan söylemiyon. Boşu boşuna rezil olduk. Masadakilere bakınca ama olayı anladım. Herkesin başında korumaları falan duruyor. Beni de korumam diye mi tanıttı acaba bu kaypak? Kesin. Şimdi bostan korkuluğu gibi ayakta dikecek beni yav. Eğer terslik falan çıkarsa onu etten duvar yaparım sıkarlar ona banane. Oturanların hepsi böyle kabadayı tipli adamlar. Aralarında bir tane yaşlı adamla göz göze geldim. Bana gülümsedi ve diğer tarafa döndü. Demek böyle iyi adamlar da zengin olabiliyor. Süleyman beni ensemden çekti

Süleyman-“Bak. O yaşlı adama dikkat et. Pasif ve genç erkekleri sever. Sonra namusundan falan olma.” Hasgibtir lan. Adam bana o anlamda mı güldü? Lan nereye düştüm ben. Mafia desen değiller. Böyle mafia mı olur? Pasif giben mafia üyesinin amk.

Sonunda kapılar son kez açıldı. içeriye yaşlı ama sert görünüşlü bir adam ve yanında kendi yaşlarında ama bakımına önem vermiş ve genç gözüken bir kadın girdi.

Süleyman-“Nerede kaldın lan muallak. Kimlerle sürtüyordun?”

b-“Kimseyle abi. Hiç kimseyle.”

Süleyman-“Tamam lan hadi hazırlan. Adam akıllı da duş al. Araba gelecek bizi alacaklar.”

b-“Tamam abi.” Dediği gibi duş aldıktan sonra odama girdim ve takımı giyindim. Takımı giyinirken kolyeme baktım. Ortasında beyaz bir taş ve etrafında nazar boncukları vardı. Kim verdi hatırlamıyorum ama ne zaman çıkarsam kendimi kötü hissediyorum ve geri takıyorum. Yolda daldığım zaman aklıma geldi. O da neydi öyle? Hem de gün içerisinde 2 kere oldu. Anne olanın sesi aklıma gelince istemsiz bir şekilde gülümserken buldum kendimi. Aynaya doğru döndüm. Lan ben bu kadar yakışıklı mıymışım? Takım beni böyle gösteriyor. Yani ye kürküm ye. Hadi bakalım. Tamamiyle hazırım.

Odadan çıktığımda kaypak bana kızgın kızgın bakıyordu. Beni tuttu sarılır gibi yanına çekti ve saçımı kokladı. Lan. Zaten etki altındaydım bir de kaypak bunu yapınca içim bir hoş oldu. Ben de tam sarılmak için elimi atıyordum ki kafama vurdu.

Süleyman-“Lan dua et yemeğe gidiyoruz. Ağzını yüzünü morartmasını bilirdim senin. Niye parfüm sıkmıyon salak? Millet senin fakir kokunu mu koklayacak. Şu naneli sakızı da al. Nefesin kokmaz. Hadi çabuk araba geldi.” Hızlı hızlı ama tarzından ödün vermeyen adımlarla dışarıya çıktı. zütüm. Havasından da geçilmiyor. Ne güzel ısınmıştım lan işte sana. Ne kaypak adamsın. Boşuna sana kaypak lakabı vermedim.

Araba ultra lükstü. Demek zenginlik böyle bir şey. Size şöyle söyleyeyim Uber i duymuşsunuzdur. Zaten bizim kaypağın da arabası aynı. ihbar etsem uberden çaldı diye hapse girer pekekent. Ama bu bambaşka bir şey. Limuzin desem limuzin değil, ama geniş yani. içine kabile sığar. Dolmuş desem o da değil. Neyse işte kısaca bayağı lüks. Susamıştım. Orada su ve içki vardı. Acaba içsem kaypak kızar mı, içmesem de bayağı susadım yani. Kaypak anlamış olacak ki:

Süleyman-“Lan al içeceksen iç. Gözlerinle bitirdin suyu.” Tamam kabul ediyorum. Utandım mk. Tam bir gıcık yav. Düzgünce söylesene. Arabadakiler de çok ciddi tipli adamlar. Onlar da misafir herhalde. Kendimi sormaktan alıkoyamadım:

b-“Abi. Bunlar da mı misafir.”

Süleyman-“He dıbına koyayım he. Misafir bunlar. Şimdi Sivas'a gidip diğer misafiri de alacaklar dolmuş ya bu dıbına koyayım. Saçma salak konuşma. Koruma onlar. Tabi kafan fakir olmayacak bir kere. Adam her misafirini ayrı araba ile alıyor. Beynin varsa işin ciddiyetini anlamışsındır.” Oha lan. Adamların korumaları bile benden pahalı giyiniyor. Gerçekten ciddi bir yemek. Off. Neden şimdi beni bu hale soktun ki? iyice içten içe panik yaptım.

-“Öncelikle bilmeyenler için kendimi tanıtayım. Benim ismim Kadir. Bu da karım Nur. Normalde yemeğe gelmesini istememiştim ama çok ısrar etti. Ben de yıllardır evli olan karımı kıramadım. Problem yoktur umarım.” Kimseden ses çıkmadı. Normal tabiki. Herkesin ondan korktuğunu gözlerinden okuyabiliyordum. Ama korkulacak bir tipi yok aslında. Belki makdıbına olan saygılarındandır.

Nur-“Öyleyse yemeğe geçelim. Afiyet olsun.” Sandalyelerini arkadaki hizmetçiler çekti ve oturdular. Diğer yandan hizmetçiler de misafirlere çorbalarını koyuyordu. Kimse yemeğe dokunmuyordu. Neden acaba? Sonradan anladım. Önce ev sahibi yemeğe başlaması lazımmış. Kesin ben otursam yerdim mk. Aç da geldim. Gerizekalı kaypak. Kahvaltı da yapmamıştım zaten. Senin yapacağın işi gibeyim. Karnım guruldamaz inşallah.

Nur-“Hmm. Ne şirin bir çocuk. Kimin nesi bu çocuk?”

Kadir-“Süleyman’ın çırağıymış. Biz ondan torun bekliyoruz o bize çırak getiriyor.” Hadi lan. Babası mısın sen? Bizim kaypağın babası da kumarhane zincirinin başıymış. Demek babadan geliyor bu kaypağın zenginliği.

Nur-“Yani o da kumarhane işletecek.”

Kadir-“Bu onun kendi seçimi hayatım. isterse kumarhane işletir isterse aç kalır.” Başka seçeneğim yokmuş gibi konuşması da ayrı ürkütmüştü. “Süleyman, çocuğun ismi nedir?” Bana sorsanıza mk. Ağzım yok mu? Süleyman o arada sessizce “neydi lan bu gavatın ismi” diye söyleniyordu. pekekent. ismimi unuttun değil mi?

Süleyman-“Bahattindi herhalde.” Kadir Bey sinirlenmişti.

Kadir-“Ulan deyyus. Çırağının ismini nasıl bilmezsin. Ne diye seslenirsin çocuğa?” Gavat, pekekent, it… söylesene lan kaypak. Ben sana ağzıma gelebilecek bütün küfürlerle sesleniyorum desene.

Süleyman-“Çırak diyorum geliyor babacığım. Ben…”

Kadir-“Ulan eşek oğlu eşek. Ben senin ne tak olduğunu bilmez miyim? Allah bilir çocuğu kömürlükte de yatırıyorsundur sen.” Vur Kadir baba vur. Benim yerime de vur.

Süleyman-“Zamanında sen de beni yatırıyordun.” Bir anda bir sessizlik oldu. Baba oğul kavgası yaşanıyordu şu an. Hiçbir şey olmamış gibi bana doğru döndü ve

Kadir-“Sen bu salağı boşver. ismin nedir senin?”

b-“Bir Bine, efendim.”

Kadir-“Efendi bir çocuğa benziyorsun Bir Bine. Bu Süleyman ile nereden tanıştın da seni çırağın yaptı?”

b-“Yardımcı aradığına dair bir iş ilanı ile yanına gittim. Daha sonra da çırağı olacağımı söyledi. Ben de kabul ettim.”

Nur-“Kumarhane olduğunu biliyor muydun peki?”

b-“En başta bilmiyordum. Ama onunla kaldıktan aylar sonra açıkladı. Ben ise sorun etmedim.” Masadan başka bir adam

Adam-“Senin para avcısı olmadığını nereden bileceğiz? Her sokak çocuğunun hayalidir bu koltuklarda oturmak.” Şerefsizin dediği lafa bak. Baba parasıyla büyümüş oç.

Barmenin önüne geldik. Barmen bir kızdı. Güzeldi de ha. Fiziği fena değil. 20-25 yaşlarında vardır. Yaşına göre olgun bir vücuda sahip.

Süleyman-“Gamze. Berke’yi kovdum haberin olsun. Ahan da yerine artık bu çalışacak.”

Gamze-“iyi yaptın abi. Çok önceden yapmalıydın ama sahibi değiliz ki dinleyesin.”

Süleyman-“Haklısın. Neyse işte bu çocuk sende. “ Haklısın mı? HAKLISIN MI? Lan ben desem “Lan 40 yılda bir gibin kalktı diye üzerine mi oturacaz pekekent. Bozuk saat bile günde 2 kere doğruyu gösteriyor sen daha bir kere gösterebildin.” der kayardı.

Gamze-“ismin nedir?”

b-“Bir Bine ismim.”

Gamze-“Aaaa. Çırağın olacak çocuk bu mu?”

Süleyman-“Ne çırağı. Daha kafası yok ki bunun çırağım nasıl olacak? Kafasını sen getir çıraklığını düşünürüz. Neyse işte eti kemiği her şeyi senin. Eğit adam et.” dedi ve yukarı kattaki odasına yöneldi. Yok daha kafası yok ki yok ne çırağı. Dingil dingil konuşuyor. Barmenlik falan mı yapacam yoksa?

Gamze-“Al şunları arka odada giyin. Süleyman abi durmadan senden bahseder. Ama bugün biraz kötü gibi. Bir sorunu mu var?”

b-“Yok yav ne kötüsü turp gibi. Birkaç tane sorunu var onu da benden duymaman daha iyi. Sonra bana kızar niye millete her şeyimi anlatıyon diye.”

Gamze-“Dünkü yemekte mi bir şey oldu ki?” Dünkü yemeği en son ben öğrendim herhalde.

b-“Evet. Ama detaylara giremem. Üstümü giyinip geliyorum. Ben burada ne yapacağım?”

Gamze-“Garsonluk yapacaksın bir nevi. içki isteyecekler senden sen de zütüreceksin.” Lan o kadar hevesle garsonluk için mi koştum mk. Lan bir kere de kaypaklığını bir kenara bırak da adam ol be. Neyse el mahkum giyindik kıyafeti. Zaten daha sabah pek müşteri de yok. Gamze ile oturduk sohbet ediyoruz.

Gamze-“Akşama doğru doluşmaya başlarlar buraya. Sen Süleyman abi ile beraber yaşıyon dimi?”

b-“Evet. Daha çok ev işlerini hallediyorum. Çamaşırlarını bulaşıklarını yıkar, yemek hazırlar, arada sarhoş olur meyhanelerden toparlarım.”

Gamze-“Vay be. Yemek neler yapabiliyorsun?”

b-“Ne isterse yapıyorum işte. Malzemesi varsa evde. Alışveriş için para bırakır ben de alışverişi yapar akşama ne isterse onu yaparım. Ama pek sık akşam yemeği yemez. Genelde dışarıda olur.”

Gamze-“Son zamanlarda işler yoğun. Kafamızı kaldıracak vaktimiz olmuyor. Özellikle bu yemek dolayısıyla gelen Kadir Bey’den dolayı. Biliyorlar ya Süleyman abi oğlu yalakaları hep dolduruyor burayı. Şahsen işime gelir. Ek mesai yapıyorum ücretim artıyor.”

b-“Peki durmadan mesaiye kalmana bir şey diyen yok mu?”

Gamze-“Kim bana ne diyecek? Annem tımarhanede. Babam ise annemin hamile olduğunu öğrendiğinde bırakıp gitti. Ben tek başıma yaşıyorum.” Lan. Niye bu kadarını anlattı ki? Üzüldüm lan.

b-“Üzüldüm. Bu kadarını söylemene gerek yoktu. Sadece tek yaşıyorum desen yeterdi.” Gamze omuzuma vurdu.

Gamze-“Ben kendiminkini anlattım. Şimdi sıra sende. Anlat bakalım. Süleyman abinin dediğine göre sen de pek güzel bir çocukluk geçirmemişsin.”

b-“Valla seninki kadar kötü değil ama annem ve babam trafik kazasında vefat ettiler. Sonra anneannem ve dedemde kaldım onlar da 2 gün arayla vefat edince dayım beni sahiplendi. O da birilerine borçlanmış ödeyemeyince intihar etti. Zaten diğer akrabalarım da lanetli bu çocuk eve almam gibisinden şeyler söyleyince ben de son çare olarak yatılı kalacağım bir iş aramaya başladım. işte daha sonra kayp… Süleyman abi beni işe aldı. Benim de hayat hikayem bu. “Anlattığım sadece bu kadar. O kadar kötü şeyler yaşadım ki hepsini hafızam kaldırmadı zorla unuttum. Şu an ise ciddi ciddi hiçbir şey hatırlamıyorum. Sadece sözcükler. Annemin babamın yüzünü bile hatırlamıyorum.

Gamze-“Seninki de fena değilmiş. Neyse bak gelmeye başladılar. Sen de işine dön.” dedi ve anlattığı gibi dolaşmaya başladım.

Alfa-“Şimdi gözlerini kapat. Tekrar dene.” Aslında bana bunlardan daha çok şey verdi. Anlıyorum. Ben hep bir kişiye odaklanmaya çalıştım. Evet, ejderha olsaydım kesinlikle işe yarardı. Hatta çoktan öğrenmiştim belki de. Ama şimdi gözlerimi kapattığımda her şeyi görebiliyorum. Çimenlerin seslerinden, kokularından, tenime değen rüzgardan, her şeyden, hem de her şeyden anlayabiliyordum. Şu an gözüm açık gibi. Her şeyi görebiliyorum. Ama renksiz. Her yer siyah. Sadece algıladığım şeyler beyaz. Yerdeki çimen, taşlar, yakınımda duran Beta, hemen arkama doğru koşan Alfa ve annesinin yanında duran Gama’yı bile görebiliyordum. Ama anneyi tam olarak göremiyordum. Demek ki hala öğrenmem gereken çok şey var. Yürümeye başladım. Gama tam karşımda olmalıydı. Tam gamaya dokunacakken hızlıca kaçtı ve önüme Alfa geçti.

b-“Alfa çekil. Gama arkanda.” Ama Gama ile Alfa yer değiştirdiler. Gama arkama geçti. Alfa da önümde duruyordu. Arkama elimi attım. Tuttuğum kişi kesinlikle Gama’ydı. Gözlerimi açtım ve

b-“Yakaladım seni” dedim ve gördüğüm kişi karşısında şok oldum. Bu Beta’ydı. Ne ara? Nasıl karıştırdım? Ve tabi gama yanıma koşup gözlerimi yaladı.

b-“Yaa. Ama nasıl?” Gözlerimi sildim.

Anne-“Hahahaha. Çok yaklaşmıştın. Sadece yakınında duranın Beta olduğunu düşünme hatasına düştün. Sen gözlerini kapatır kapatmaz hızlıca yer değiştirdiler. Ama yine de çok güzeldi. Aferin.” dedi ve anneye döndüm.

b-“Evet. Bence de çok iyiydi. Gözlerim kapalı her şeyi görmek garip bir duygu.”

Anne-“işte bunu geliştirebilirsen bakarak meyvenin sana yararlı mı zararlı mı olduğunu bile anlarsın. Şimdi uyku zamanı geldi. Gelin ve yatın uyuyun. “ Kanadını kaldırdı. Gerçekten zaman hızlı geçti. Kesin kaçtığımı falan düşünmüşlerdir. Lan ne güzel yatacak yer ve iş hazırdı be. Şimdi dünyaya dönünce baştan başla. Gerçekten yorulduğumu düşündüm. Düşünmek istemiyorum. Gidince düşünürüm. Hem ne yapacam muhtemelen yeni iş arayacağım. Bu kadar kolay. Kanadının altına girdik ve yattık. Beta bana kanadını uzattı ve

Beta-“istersen sarılabilirsin.” dedi.

Alfa-“Benimkine de öyle.” dedi ve o da kanadını uzattı. Hatta uzakta duran Gama bile yetiştirmeye çalışarak

Gama-“Benimkine sarıl.” dedi. Oysa yetişmiyordu bile. Birden gülme tuttu beni.

b-“Hepiniz bir yanıma gelin bakayım.” dedim ve Alfa ile Beta zaten yanımdaydı, Gama ise önüme geldi. “Size bir şey soracağım. Annenize söylemek yok ama. Benim istediğim anıları düşünürsem siz sadece benim istediğim anıları görebilir misiniz?”

Herkes uyuduğunda benim gözüme uyku girmemişti. Ne zaman önce kendimi bu kadar mutlu hissettim? Uzun süredir hissetmemiştim. Sanki bu dünyaya ait gibiydim. Annem bu ejderha olmalıydı, kardeşlerim bunlar olmalıydı. Ama değiller. Ne ben buraya aidim ne bu ejderha benim annem ne de bu yavrular benim kardeşim. Bunu düşündüğüm sırada kaybolmaya başladığımı hissettim. Gerçek dünyaya dönüyorum demek. Anne ejderhanın kanadına dokunduktan sonra gözden kayboldu.

Geri döndüğümde Gamze arkasına dönüktü. Ben tepsiyi kaldırıp dağıtmaya gittiğim zamandan kalma. Lan. LAN LANN. Zaman hiç ilerlememiş. LAĞĞN. Çok mutluyum. Cidden. O kadar stres yapmıştım ki stresle çalışan motor yapsalar benim motor uzaya çıkar. Aslında dakikalar içinde stresim geçiren bir annem vardı. ilk kez annem olarak düşündüm onu. Beni gerçekten evlatlarıdan ayrı tutmadığını gördüğümden dolayı olsa gerek. Elime aldım tepsiyi dağıtmaya başladım. Keyfim bayağı yerindeydi. O değil benim yaşlarımda kişiler bile burada kumar oynuyordu. Bunların yerinde olsam ve bu kadar param olsa bir iş sektörüne atılırım. Ne bileyim bir yerlere ortak olurum. Burada oturur kumar mı oynarım? Aslında bu içgüdü mevzusu bayağı iyi oldu. Arada birkaç rahatsız ayağını falan uzatıyor. Eski ben olsa kesin takılıp düşer bardakları kırardı.

Benim yaşlarımda birinin yanından geçiyordum. Yanında kızlar kaynıyor ama. Yanından geçtiğim an nedense midem karıncalandı. Nedenini anlamadım. Ama biraz sonra anladım.

Ad-“Şşşt. Garson. Bir gelsene buraya.” Yanına yürümeye başladım. Benden içki isteyeceğini düşündüm ama yaklaştıkça midemdeki karıncalanma artmaya başladı. Midemdeki karıncalanma beni geriyor. Yanlarına vardığımda adam bir kızı işaret etti.

Ad-“Şimdi sana soru. Sence bu kızın ismi nedir?” Kız ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Aslında o kadar da belli etmiyordu. Ama anlamıştım yani.

b-“Maalesef bilmiyorum.” dedim.

Ad-“ismi Huriye. inanabiliyor musun? Tam bir köylü ismi tsstststssts.” dedi ve yanındaki kızlar da gülmesine eşlik etti. Gülüşüne sokam.

b-“Huriye bence güzel bir isim. Huri cennette yaşayan güzel kızlar anldıbına gelir. Birinin dünyada olmasını sorun etmem.” dedim. içime playboy mu kaçtı lan. Ama alışkanlık işte. Şımarık çocukları züt etmek gibi bir alışkanlığım var.

Ad-“Ne diyorsun lan sen? Garson parçası seni. Zaten sana sormam hata. Köylü köylünün halinden anlıyor işte tsststtststss.”Laf söylemeli miyim? Bilmiyorum. Söylersem olay uzar. Hiçbir şey söylemeden arkamı döndüm ve Gamze’nin yanına yürümeye başladım. Bir anda arkamda bir şeyin bana hızla yaklaştığını hissettim. Bu o çocuktu. Nasıl mı anladım? Gama’yı bulmaktan daha kolay. Ha. Bulamadım daha ama neyse. Bu dünyada ayakkabısının çıkardığı gıcırtı, kalkarken sandalyesinden çıkan ses, koşarken her adımda attığında çıkan ses, parfümünün kokusu… yani çok belli. Tam bana vuracakken sanki sağdaki boş bardağı alıyormuş gibi sağa kaydım ve çocuğun yumruğu boşa çıkıp yerde yuvarlandı. Birkaç kız yanına koştu ve kaldırdı.

Uyandığımda kimse yerinde yoktu. Demek ki hepsi uyanmış. Ama annenin kanadı hala kapalıydı. “Acaba hala uyuyor mu? Kanadını kaldırsam uyanır mı?” diye düşünürken

Anne-“Günaydın Bir Bine.” dedi ve kanadını kaldırdı. Kaldırdığı anda üç yavru da üzerime koşmaya başladı. Alfa üzerime atladı ve yüzümü yalmaya başladı. Beta ve Gama da eşlik ettiler. Her tarafım ıslandı resmen. Arada biraz kaydırma yapıp kıyafetimi de baştan sona yalamışlar. Vay keratalar. Çıkartsam mı diye düşündüm. iş yerinin kıyafeti. Sonra dedim “Aman boşver ne olacak? Çamur olmamıştı kıyafetim. Islak da olmaz ya?” dedim. Sonunda ayağa kalkabildim.

Beta-“Özür dilerim. Zamanında seni uyarsaydım aşağıya düşmezdin.”

Gama-“Asıl benim hatamdı. Ben özür dilerim. Uçamayacağını düşünmeliydim.”

Alfa-“En hatalı kişi bendim. Asıl ben özür dilerim. Senin koşman gerektiğini söylememeliydim.”

b-“Yok be sizin hatanız yok. Asıl ben hatalıydım. Düz kontak koştum öyle. Siz o kadar da yardım ettiniz ben sizi dinlemedim. Dinleseydim oradan düşmezdim. Anneniz haklı. Mağdurum diye haklı değilim. Özür dilerim.”Düz kontağı anlamadılar muhtemelen konuyu anladılarsa sorun yok.

Anne-“Hepiniz hatanızı anladıysanız size hikayeyi anlatmamın zamanı da geldi. Hepiniz dizilin karşıma bakayım. Bir Bine. Sen de dün yiyemediğin meyveleri al ye. Acıkmışsındır.” Annem bu olmalı ya. Kesin eminim. Ben daha leb demeden leblebiyi anlıyor. Anneler de böyle değil midir? Aslında hatırlamıyorum. Annem nasıl birisiydi, nereliydi vs. Ama anne böyle bir şey olmalı. Gerektiğinde evladını kanadı altına almalı. Kanattan kastım mecazi olarak. O gerçekten de alıyor ama neyse. Baba da aynı mantık zaten. Hepimiz kanadının altından çıktık, ben tabi meyveleri de aldım karşısında sırayla oturduk. Kırmızı portakala benzeyen meyveyi ısırdım. Tahin ile pastırma karışık bir tadı vardı. Pek güzel değil ama olsun. En azından karnım doyuyor. Diğer meyveleri de denerken en beğendiğim meyve kırmızı benekli mavi bir meyve oldu. Çilek ile portakal karışık bir tadı vardı. Ben yemeğe başlamışken anne de anlatmaya başladı.

Anne-“Şimdi başlamadan önce size bir soru soracağım. Siz buranın neden havada durduğunu biliyor musunuz?” Kimseden ses çıkmadı. Ben de hayır der gibi kafamı salladım. “O zaman size anlatayım. Burası bu gezegenin 3. katmadı. Aşağıdaki katın altında da bir kat var. Ama artık orada kimse yaşamıyor. Eski zamanlada ilk ejderha olan atamız bize bir gezegen bulabilmek için dolaşmaya başlamış. Kendisi neden dünyaya geldiğinin farkındaymış. Sırtında 2 yavrusu ile bir gezegen bulmayı hedeflemiş. Uçmuş, uçmuş ve uçmuş. Sonunda yorulduğunu ve ölmeye başladığını hissetmiş. Bir yıldız görmüş. O anki yorgunluğundan mı yoksa gerçek mi olduğunu bilmeden bir ses duymuş. “Bana yardım et.” diyormuş ses. Ses ise yıldızdan geliyormuş. Yıldızın yanına uçmuş.

Yıldız-“Bana yardım et. Ölmek üzereyim.”

Ata-“Nasıl yardım edebilirim ki sana?

Yıldız-“Ateşim sönüyor. Ateşinden biraz verirsen kendimi toparlayabilirim.”

Ata-“Verirsem ben de ölürüm ve sırtımda taşıdığım evlatlarım ölür. Türüm başlamadan son bulur.”

Yıldız-“Öyleyse seninle anlaşma yapalım. Bana ateşinin tamdıbını ver, ben de senin evlatlarının üzerimde taşıyayım.”

Ata-“Ejderha olsalar da yıldızın ateşine dayanacak kadar güçlü değiller.”

Yıldız-“Senin bedenin bu gezegenin üzerine toprak olacak. Bedenin toprak olup tamamen beni kapatacak. Böylece ben ısımı kaybetmemiş ve sonsuza kadar yaşıyor olacağım, sen de evlatlarını kurtarmış olacaksın.”

Ata-“Benim bedenimde yer kalmazsa ne olacak? O zaman torunlarım nasıl yaşayacak?

Yıldız-“Onlar da öldüklerinde toprak olacaklar ve katman katman büyüyecek bir gezegen haline gelecek. Böylece hem ben ölmeyeceğim, hem sen de çocuklarının, torunlarının ve üzerinde belki de farketmeden getirdiğin birkaç hayvan ve bitki türünün yaşamasına yardım etmiş olacaksın.”

Ata-“Öyleyse anlaştık.” demiş ve bütün gücüyle yıldıza ateşini üflemiş. Ateşi bittikten sonra bedeni parçalanıp toprak haline gelmiş ve en alttaki katmanı oluşturmuş. Daha sonra bu kutsal bir gelenek haline gelmiş. Üst bölgede kalan her ejderha anneleri öldüğünde diğer kardeşlerini düşürmeye çalışır. Bu sayede son aşamaya gelir. Anne olma sırası yukarıda kalan son ejderhadadır. Ben öldükten sonra sıra size gelecek. Aşağıya düşen ejderha ise anne olma hakkını kaybeder. Benim 3 tane çocuğum oldu. Gerçekten annelik görevi bana geldiği için mutluyum.” O an aklıma ilk uyandığım zaman anne ejderhanın pençesi üzerimdeydi ve üzerim hep toprak olmuştu. Yoksa…

b-“Peki ejderhalar ölüme yakınken toprak olmaya başlarlar mı yoksa bir anda mı toprak olurlar?”

Anne-“Belli bir yaştan sonra toprak dökerler sonra direk toprak olurlar.” dedi ve gözlerime baktı. Öldüğünü anlamıştım. Yavaş yavaş ölüyordu. Bu gerçek içime oturmuştu. Kendimi yumruğumu sıkarken buldum. Çocuklarının yanında söylemem doğru mu ki acaba? Ben bunu düşünürken daha büyük bir gerçekle karşılaştım.

Gözlerimi açtığımda kaypak yanımda yatıyordu. Tam yataktan çıkacakken bir detay fark ettim. Çıplak uyuyormuş ve malafatı da ayağıma deyiyordu. Kendimi yataktan resmen fırlattım. O kadar tepkiye uyanmadı tahmin ettiğim gibi. Baktım kendimi kontrol ettim. Sağlamım. Bu gavattan her taku bekliyorum. Ama kendimi kirlenmiş hissederek banyoya girdim. Lan malafatı ayağıma deyiyordu ayağıma. Seni doğuran ebeni, seni anana müjdeleyen doktoru, sana süt veren ineği… Elimden geldiğince ana baba küfürlerine girmeyerek küfür ettiğim kaypağa ve yıkanıp çıktım banyodan. Ama bir detay fark ettim. Kıyafetimle gitmiştim oraya. Kıyafetlerim hiç kirlenmemiş ama hep kırış kırış olmuş. Orada oynadığım zamandan kalma. Yani gerçekten de oraya gittim. Üzerim çamur gelip yatağın kirletmemiş olmam beni mutlu etti. Çünkü kirlenmiş olsa kaypak beni giberdi. Hem daha garip bir soru var. Ben uyudum, ejderhaların dünyasına gittim, kaypak beni evde bulamayınca bir şey yapmadı mı? Lan kaypaktan bahsediyoruz. Beni umursar mı mk. Elbette ki umursamaz. Temiz kıyafetleri giyindim ve sabah maratonuna başladım. Kahveyi yaptım, kahvaltıyı hazırladım. Geriye tek kalan kaypağı uyandırmak. Kahvesini aldım ve odasına gittim. Kapıyı açtığımda kaypak gözleri açık tavana doğru bakıyordu. içimden bir istek geldi ve

b-“Günaydın.” dedim. Nereden geldi bilmiyorum ama gelmez olaydın.

Süleyman-“He aydınlık dıbına koyayım. Hayat bir sana aydın. Bana kara. Başım ağrıyor. Bana ağrı kesici getir lan çabuk.” dedi. Lan selam verip borçlu çıkmanın tam anlamı bu herhalde. Ağrı kesici getirdim ve içti. Hem bakalım ben gece yokken ne yapmış diye bir ağzını yoklayım dedim. Onu da yapmaz olaydım.

b-“Dün gece kaçta geldin abi?”

Süleyman-“Ne yapacan kaçta geldiğimi? Eve karı mı atacaktın? En son gördüğümde yeni gibilmiş gelin gibi kıvrılmış yatıyordun yatağımda. Kahvaltı hazır mı?” Sana bu benzetmeleri öğretinini gibeyim. iş laf sokmaya ve dayak atmaya geldi mi kaypaktan iyisi yok.

b-“Evet hazır. Aşağıda.”

Süleyman-“Tamam. Sen yaptın mı kahvaltı?”

b-“Hayır. Sizi bekledim.”

Süleyman-“Niye bekliyon oğlum salak mısın? Ben şimdi sana kahvaltı vermesem ne tak yiyeceksin?”Ulan yesem niye beklemiyon diye dayak atarsın, yemesem niye yemiyon dersin. Çıldırttın lan beni. Yeter. Keşke anne ejderhadan azar yerken abanaydım yemeğe. Yiyemeden geri döndüm mk. “Neyse bu seferlik gel de ye bakalım. Sonra peder bana çemkiriyor. Bir de bugün hazırlan, seni kumarhaneye zütüreceğim. Sana biraz iş göstermenin zamanı geldi.” Heyecanlandım lan. Evet. Kumarhanesine çok gittim. Ama yalnızca getir zütür amaçlı. Şimdi ise direk işin içine giriyordum.