“Bir Bine – Bir Bine” şarkı söyler gibi adımı söylüyorlardı. Anneye doğru baktım. O da gözlerini kapatımış uyuyordu. Daha yeni uyanmadık mı yav biz?

“Bize de isim versene.”

“Evet evet sonra da bizimle oyna.” isim mi vereyim? Aaahhh. En sevmediğim bölüm. Ben de hiç isim bilmem ki? Yani bilirim de ejderhanın ismine Rıfat, Süleyman, Kadir veya Nur koyacak halim yok. Ne koyacam ki isim şimdi ben bunlara?

“Hadi amaaa… isim ver bize.”

b-“Dur biraz düşünüyorum. isim hemen verilmez. Belki de hayatınız boyunca bu isimle çağırılacaksınız.”

“Tek sen bizi çağıracaksın. Diğer ejderhalar bize senin vereceğin isimle seslenmezler.”

b-“Tamam tamam bekleyin.” Lan ne vereyim ki? 1,2,3? Küçük, orta, büyük? Kız, erkek1, erkek2? Bunlar isim bile değil. Tamam lan buldum.

b-“Buldum sizin isminizi. Sen. Boyu büyük, kızıl renkli ve sesi kalın olan ejderha. Senin ismin bundan sonra Alfa. Sen. Sesi kız çocuğu gibi çıkan, mavi renkli ejderha. Senin ismin Beta. Ve uyuyo taklidi yapan, sarı pullu ejderha. Senin ismin de Gama olsun.” Neden böyle bir isim verdim lan ben? Hah. Tabi. inci sözlük. Alfa erkek nasıl olunur başlıklarını o kadar okursam (Süleyman saolsun pasifsin lan sen dediği için ben de biraz özgüven amaçlı böyle başlıklar okumuşluğum var. “Buraya gel çok şey kazanacaksın” adlı başlığın hepsini okudum ve uyguladım ama bir tak olmadı.) olacağı bu. Ama yavrular mutlu gözüküyordu. Durmadan birbirlerine seslenmeye başladılar.

Beta-“Alfa.”

Gama-“Beta”

Alfa-“Gama” Ve bu neredeyse bütün gün sürdü. Ama hala uyanamadım. Lan cimcikledim, Hatta ejderhalardan birine oyun amaçlı kolumu ısırttım. (Ama saldırı yanlısı değiller ki ısırdığı acımadı bile ben ısırsam daha çok acırdı ve yaptım da) ama yine de uyanamadım. Anne gözlerini açtı ve

Anne-“Rüyada değilsin. Sana bir şey anlatacağım. Seni ilk gördüğümde gümüş bir kordon ile vücuduna bağlıydın ve tam olarak buraya uyum sağlayamıyordun. Şimdi ise bedenin ile beraber buraya geldin. ilk geldiğin zamanlarda biliçsiz astral seyahat yapıyordun. Ruhun buraya hazırlanıyordu muhtemelen.” Bu gerçeği yüzüme şak diye vurmuştu. Tamam. içimde bir anda bir korku yükseldi. Zararsız olduklarını biliyorum ama gerçek olmaları? Yanımda oynayan yavrulardan uzaklaştım. Ne kadar uzaklaşırsam bana daha çok yaklaşıyorlardı.

b-“Al Alfa. Beta. Gama. Beni biraz yalnız bırakabilir misiniz?”

Alfa-“Hadi gel oyun oynayalım.”

Anne-“Dediğini yapın. Yalnız bırakın biraz onu.” Annelerinin sözünden çıkmadıkları belli bir şekilde üzgün üzgün geri çekildiler. Ben ise ormana girdim.

Anne-“Ben de o zamana kadar sana yemek bulayım.”

b-“Siz ne yiyorsunuz peki? Uyandığınızdan beri hiçbir şey yerken görmedim.”

Anne-“Biz ejderhalar yemek yemeyiz. Hava ve toprak bizi besler. Her kanat çırpmamız, burada durduğum hatta oturduğum her saniye, nefes alıp verdiğimiz her saniye zaten besleniyoruz. Bu yerin aşağısında senin yemen için yiyecek bulabileceğimi düşünüyorum. O zamana kadar siz de oyununuzu oynayın.” Tam uçmaya hazırlanıyordu ki son bir soru sordum:

b-“ Peki neden sadece bu ada havada?”

Anne-“O da bu akşamın hikayesi olsun.” dedi ve göz kırptıptan sonra uçmaya başladı. Ve o gidince bir şeyi anladım. Ada bayağı büyükmüş. Yani çoğu yeri anne kaplıyor.

Gama-“Hadi o zaman başlayalım. Gözlerini kapa ama sakın açma. Açarsan yalarım ona göre.” Yalarım mı? Bu neyin kafası yahu.

b-“Tamam açmam. Başlayalım.” Körebe gibi. Mantık şu. Sesi duyduğun yere git. O oradadır. Gözlerimi kapattım zaten. Ellerimle kontrol ede ede ilerliyordum.

Gama-“Neden böyle garip bir şekilde yürüyorsun?” Ve tabiki hatırladım. Zihnime konuşuyorlar. Nerede olduğunu anlmıyorum ki? Sonunda bir şeye dokundum. Evet. Canlı biri. Sonunda buldum diye açtım.

Beta-“Imm. Ben Gama değilim.Ya yanlış kişiye dokundun.” Bu kız çocuğu sesinde konuşan sadece seste kalmıyor kişiliği de utangaç. Birden yüzümden bir dil geçti. Gözlerimin gıdıklandığını hissettim ve yere kapanıp gözlerimi sildim.

Gama-“Demiştim. Gözlerini açarsan yalarım diye.” Tamam. Acımadı. Ama pek de hoş değildi. Gözbebeğim kaşındı lan. Hayatımda ilk kez başıma gelen bir olay. Orayı nasıl kaşırsın ki? Neyse yine gözlerimi kapattım ve ayağa kalktım. Tekrar aramaya başladım. Ama anlamıyorum. Nerede olabilir ki? Bir taşa takılıp yere düştüm. Gözlerimi açtığımda tekrar yaladı.

b-“Aaaahh. Yeter amaaa” Ama onlar gülüyorlardı. Tekrar gözlerimi kapattım. iyicene oyuna bağladılar. Tamam ben de eğleniyorum fakat gerçekten de çok zor. Lan zihnime zihnime konuşuyorlar. Sesle bulmak çok zor. Rüzgarın sesi geliyor yaprak hışırtıları çimenin dalgalanma sesi derken yerini bulmam daha da zor oluyor. Hareket etmiyor da sanki. Ama bir detay farkettim. Ne zaman gözlerimi açsam anında yalıyor. Demek ki yakınımda. Ani anda arkama döndüm ve birinin kafasını yakaladım. Gözlerimi açtığımda yakaladığım kişi Alfa’ydı. Ve bu sefer de yalamaya yeltendi ama son anda gözlerimi kapadım ve korunmuş oldum.

Gama-“Hala mantığınla hareket ediyorsun. Mantığını bir kenara bırakmaya çalış.” Demesi kolay senin için. Benim için çok zor.

b-“Yalama bir gözlerimi açacağım. Tamam mı?”

Gama-“Tamam aç.” Açtım. Tam yalıyormuş gibi sonra da “Şaka şaka” diye geçiştirdi. “Ne oldu? Neden gözlerini açmak istedin?”

Gözlerimi açtığımda kaypak yanımda yatıyordu. Tam yataktan çıkacakken bir detay fark ettim. Çıplak uyuyormuş ve malafatı da ayağıma deyiyordu. Kendimi yataktan resmen fırlattım. O kadar tepkiye uyanmadı tahmin ettiğim gibi. Baktım kendimi kontrol ettim. Sağlamım. Bu gavattan her taku bekliyorum. Ama kendimi kirlenmiş hissederek banyoya girdim. Lan malafatı ayağıma deyiyordu ayağıma. Seni doğuran ebeni, seni anana müjdeleyen doktoru, sana süt veren ineği… Elimden geldiğince ana baba küfürlerine girmeyerek küfür ettiğim kaypağa ve yıkanıp çıktım banyodan. Ama bir detay fark ettim. Kıyafetimle gitmiştim oraya. Kıyafetlerim hiç kirlenmemiş ama hep kırış kırış olmuş. Orada oynadığım zamandan kalma. Yani gerçekten de oraya gittim. Üzerim çamur gelip yatağın kirletmemiş olmam beni mutlu etti. Çünkü kirlenmiş olsa kaypak beni giberdi. Hem daha garip bir soru var. Ben uyudum, ejderhaların dünyasına gittim, kaypak beni evde bulamayınca bir şey yapmadı mı? Lan kaypaktan bahsediyoruz. Beni umursar mı mk. Elbette ki umursamaz. Temiz kıyafetleri giyindim ve sabah maratonuna başladım. Kahveyi yaptım, kahvaltıyı hazırladım. Geriye tek kalan kaypağı uyandırmak. Kahvesini aldım ve odasına gittim. Kapıyı açtığımda kaypak gözleri açık tavana doğru bakıyordu. içimden bir istek geldi ve

b-“Günaydın.” dedim. Nereden geldi bilmiyorum ama gelmez olaydın.

Süleyman-“He aydınlık dıbına koyayım. Hayat bir sana aydın. Bana kara. Başım ağrıyor. Bana ağrı kesici getir lan çabuk.” dedi. Lan selam verip borçlu çıkmanın tam anlamı bu herhalde. Ağrı kesici getirdim ve içti. Hem bakalım ben gece yokken ne yapmış diye bir ağzını yoklayım dedim. Onu da yapmaz olaydım.

b-“Dün gece kaçta geldin abi?”

Süleyman-“Ne yapacan kaçta geldiğimi? Eve karı mı atacaktın? En son gördüğümde yeni gibilmiş gelin gibi kıvrılmış yatıyordun yatağımda. Kahvaltı hazır mı?” Sana bu benzetmeleri öğretinini gibeyim. iş laf sokmaya ve dayak atmaya geldi mi kaypaktan iyisi yok.

b-“Evet hazır. Aşağıda.”

Süleyman-“Tamam. Sen yaptın mı kahvaltı?”

b-“Hayır. Sizi bekledim.”

Süleyman-“Niye bekliyon oğlum salak mısın? Ben şimdi sana kahvaltı vermesem ne tak yiyeceksin?”Ulan yesem niye beklemiyon diye dayak atarsın, yemesem niye yemiyon dersin. Çıldırttın lan beni. Yeter. Keşke anne ejderhadan azar yerken abanaydım yemeğe. Yiyemeden geri döndüm mk. “Neyse bu seferlik gel de ye bakalım. Sonra peder bana çemkiriyor. Bir de bugün hazırlan, seni kumarhaneye zütüreceğim. Sana biraz iş göstermenin zamanı geldi.” Heyecanlandım lan. Evet. Kumarhanesine çok gittim. Ama yalnızca getir zütür amaçlı. Şimdi ise direk işin içine giriyordum.

Barmenin önüne geldik. Barmen bir kızdı. Güzeldi de ha. Fiziği fena değil. 20-25 yaşlarında vardır. Yaşına göre olgun bir vücuda sahip.

Süleyman-“Gamze. Berke’yi kovdum haberin olsun. Ahan da yerine artık bu çalışacak.”

Gamze-“iyi yaptın abi. Çok önceden yapmalıydın ama sahibi değiliz ki dinleyesin.”

Süleyman-“Haklısın. Neyse işte bu çocuk sende. “ Haklısın mı? HAKLISIN MI? Lan ben desem “Lan 40 yılda bir gibin kalktı diye üzerine mi oturacaz pekekent. Bozuk saat bile günde 2 kere doğruyu gösteriyor sen daha bir kere gösterebildin.” der kayardı.

Gamze-“ismin nedir?”

b-“Bir Bine ismim.”

Gamze-“Aaaa. Çırağın olacak çocuk bu mu?”

Süleyman-“Ne çırağı. Daha kafası yok ki bunun çırağım nasıl olacak? Kafasını sen getir çıraklığını düşünürüz. Neyse işte eti kemiği her şeyi senin. Eğit adam et.” dedi ve yukarı kattaki odasına yöneldi. Yok daha kafası yok ki yok ne çırağı. Dingil dingil konuşuyor. Barmenlik falan mı yapacam yoksa?

Gamze-“Al şunları arka odada giyin. Süleyman abi durmadan senden bahseder. Ama bugün biraz kötü gibi. Bir sorunu mu var?”

b-“Yok yav ne kötüsü turp gibi. Birkaç tane sorunu var onu da benden duymaman daha iyi. Sonra bana kızar niye millete her şeyimi anlatıyon diye.”

Gamze-“Dünkü yemekte mi bir şey oldu ki?” Dünkü yemeği en son ben öğrendim herhalde.

b-“Evet. Ama detaylara giremem. Üstümü giyinip geliyorum. Ben burada ne yapacağım?”

Gamze-“Garsonluk yapacaksın bir nevi. içki isteyecekler senden sen de zütüreceksin.” Lan o kadar hevesle garsonluk için mi koştum mk. Lan bir kere de kaypaklığını bir kenara bırak da adam ol be. Neyse el mahkum giyindik kıyafeti. Zaten daha sabah pek müşteri de yok. Gamze ile oturduk sohbet ediyoruz.

Gamze-“Akşama doğru doluşmaya başlarlar buraya. Sen Süleyman abi ile beraber yaşıyon dimi?”

b-“Evet. Daha çok ev işlerini hallediyorum. Çamaşırlarını bulaşıklarını yıkar, yemek hazırlar, arada sarhoş olur meyhanelerden toparlarım.”

Gamze-“Vay be. Yemek neler yapabiliyorsun?”

b-“Ne isterse yapıyorum işte. Malzemesi varsa evde. Alışveriş için para bırakır ben de alışverişi yapar akşama ne isterse onu yaparım. Ama pek sık akşam yemeği yemez. Genelde dışarıda olur.”

Gamze-“Son zamanlarda işler yoğun. Kafamızı kaldıracak vaktimiz olmuyor. Özellikle bu yemek dolayısıyla gelen Kadir Bey’den dolayı. Biliyorlar ya Süleyman abi oğlu yalakaları hep dolduruyor burayı. Şahsen işime gelir. Ek mesai yapıyorum ücretim artıyor.”

b-“Peki durmadan mesaiye kalmana bir şey diyen yok mu?”

Gamze-“Kim bana ne diyecek? Annem tımarhanede. Babam ise annemin hamile olduğunu öğrendiğinde bırakıp gitti. Ben tek başıma yaşıyorum.” Lan. Niye bu kadarını anlattı ki? Üzüldüm lan.

b-“Üzüldüm. Bu kadarını söylemene gerek yoktu. Sadece tek yaşıyorum desen yeterdi.” Gamze omuzuma vurdu.

Gamze-“Ben kendiminkini anlattım. Şimdi sıra sende. Anlat bakalım. Süleyman abinin dediğine göre sen de pek güzel bir çocukluk geçirmemişsin.”

b-“Valla seninki kadar kötü değil ama annem ve babam trafik kazasında vefat ettiler. Sonra anneannem ve dedemde kaldım onlar da 2 gün arayla vefat edince dayım beni sahiplendi. O da birilerine borçlanmış ödeyemeyince intihar etti. Zaten diğer akrabalarım da lanetli bu çocuk eve almam gibisinden şeyler söyleyince ben de son çare olarak yatılı kalacağım bir iş aramaya başladım. işte daha sonra kayp… Süleyman abi beni işe aldı. Benim de hayat hikayem bu. “Anlattığım sadece bu kadar. O kadar kötü şeyler yaşadım ki hepsini hafızam kaldırmadı zorla unuttum. Şu an ise ciddi ciddi hiçbir şey hatırlamıyorum. Sadece sözcükler. Annemin babamın yüzünü bile hatırlamıyorum.

Gamze-“Seninki de fena değilmiş. Neyse bak gelmeye başladılar. Sen de işine dön.” dedi ve anlattığı gibi dolaşmaya başladım.

Uyandığımda kimse yerinde yoktu. Demek ki hepsi uyanmış. Ama annenin kanadı hala kapalıydı. “Acaba hala uyuyor mu? Kanadını kaldırsam uyanır mı?” diye düşünürken

Anne-“Günaydın Bir Bine.” dedi ve kanadını kaldırdı. Kaldırdığı anda üç yavru da üzerime koşmaya başladı. Alfa üzerime atladı ve yüzümü yalmaya başladı. Beta ve Gama da eşlik ettiler. Her tarafım ıslandı resmen. Arada biraz kaydırma yapıp kıyafetimi de baştan sona yalamışlar. Vay keratalar. Çıkartsam mı diye düşündüm. iş yerinin kıyafeti. Sonra dedim “Aman boşver ne olacak? Çamur olmamıştı kıyafetim. Islak da olmaz ya?” dedim. Sonunda ayağa kalkabildim.

Beta-“Özür dilerim. Zamanında seni uyarsaydım aşağıya düşmezdin.”

Gama-“Asıl benim hatamdı. Ben özür dilerim. Uçamayacağını düşünmeliydim.”

Alfa-“En hatalı kişi bendim. Asıl ben özür dilerim. Senin koşman gerektiğini söylememeliydim.”

b-“Yok be sizin hatanız yok. Asıl ben hatalıydım. Düz kontak koştum öyle. Siz o kadar da yardım ettiniz ben sizi dinlemedim. Dinleseydim oradan düşmezdim. Anneniz haklı. Mağdurum diye haklı değilim. Özür dilerim.”Düz kontağı anlamadılar muhtemelen konuyu anladılarsa sorun yok.

Anne-“Hepiniz hatanızı anladıysanız size hikayeyi anlatmamın zamanı da geldi. Hepiniz dizilin karşıma bakayım. Bir Bine. Sen de dün yiyemediğin meyveleri al ye. Acıkmışsındır.” Annem bu olmalı ya. Kesin eminim. Ben daha leb demeden leblebiyi anlıyor. Anneler de böyle değil midir? Aslında hatırlamıyorum. Annem nasıl birisiydi, nereliydi vs. Ama anne böyle bir şey olmalı. Gerektiğinde evladını kanadı altına almalı. Kanattan kastım mecazi olarak. O gerçekten de alıyor ama neyse. Baba da aynı mantık zaten. Hepimiz kanadının altından çıktık, ben tabi meyveleri de aldım karşısında sırayla oturduk. Kırmızı portakala benzeyen meyveyi ısırdım. Tahin ile pastırma karışık bir tadı vardı. Pek güzel değil ama olsun. En azından karnım doyuyor. Diğer meyveleri de denerken en beğendiğim meyve kırmızı benekli mavi bir meyve oldu. Çilek ile portakal karışık bir tadı vardı. Ben yemeğe başlamışken anne de anlatmaya başladı.

Anne-“Şimdi başlamadan önce size bir soru soracağım. Siz buranın neden havada durduğunu biliyor musunuz?” Kimseden ses çıkmadı. Ben de hayır der gibi kafamı salladım. “O zaman size anlatayım. Burası bu gezegenin 3. katmadı. Aşağıdaki katın altında da bir kat var. Ama artık orada kimse yaşamıyor. Eski zamanlada ilk ejderha olan atamız bize bir gezegen bulabilmek için dolaşmaya başlamış. Kendisi neden dünyaya geldiğinin farkındaymış. Sırtında 2 yavrusu ile bir gezegen bulmayı hedeflemiş. Uçmuş, uçmuş ve uçmuş. Sonunda yorulduğunu ve ölmeye başladığını hissetmiş. Bir yıldız görmüş. O anki yorgunluğundan mı yoksa gerçek mi olduğunu bilmeden bir ses duymuş. “Bana yardım et.” diyormuş ses. Ses ise yıldızdan geliyormuş. Yıldızın yanına uçmuş.

Yıldız-“Bana yardım et. Ölmek üzereyim.”

Ata-“Nasıl yardım edebilirim ki sana?

Yıldız-“Ateşim sönüyor. Ateşinden biraz verirsen kendimi toparlayabilirim.”

Ata-“Verirsem ben de ölürüm ve sırtımda taşıdığım evlatlarım ölür. Türüm başlamadan son bulur.”

Yıldız-“Öyleyse seninle anlaşma yapalım. Bana ateşinin tamdıbını ver, ben de senin evlatlarının üzerimde taşıyayım.”

Ata-“Ejderha olsalar da yıldızın ateşine dayanacak kadar güçlü değiller.”

Yıldız-“Senin bedenin bu gezegenin üzerine toprak olacak. Bedenin toprak olup tamamen beni kapatacak. Böylece ben ısımı kaybetmemiş ve sonsuza kadar yaşıyor olacağım, sen de evlatlarını kurtarmış olacaksın.”

Ata-“Benim bedenimde yer kalmazsa ne olacak? O zaman torunlarım nasıl yaşayacak?

Yıldız-“Onlar da öldüklerinde toprak olacaklar ve katman katman büyüyecek bir gezegen haline gelecek. Böylece hem ben ölmeyeceğim, hem sen de çocuklarının, torunlarının ve üzerinde belki de farketmeden getirdiğin birkaç hayvan ve bitki türünün yaşamasına yardım etmiş olacaksın.”

Ata-“Öyleyse anlaştık.” demiş ve bütün gücüyle yıldıza ateşini üflemiş. Ateşi bittikten sonra bedeni parçalanıp toprak haline gelmiş ve en alttaki katmanı oluşturmuş. Daha sonra bu kutsal bir gelenek haline gelmiş. Üst bölgede kalan her ejderha anneleri öldüğünde diğer kardeşlerini düşürmeye çalışır. Bu sayede son aşamaya gelir. Anne olma sırası yukarıda kalan son ejderhadadır. Ben öldükten sonra sıra size gelecek. Aşağıya düşen ejderha ise anne olma hakkını kaybeder. Benim 3 tane çocuğum oldu. Gerçekten annelik görevi bana geldiği için mutluyum.” O an aklıma ilk uyandığım zaman anne ejderhanın pençesi üzerimdeydi ve üzerim hep toprak olmuştu. Yoksa…

b-“Peki ejderhalar ölüme yakınken toprak olmaya başlarlar mı yoksa bir anda mı toprak olurlar?”

Anne-“Belli bir yaştan sonra toprak dökerler sonra direk toprak olurlar.” dedi ve gözlerime baktı. Öldüğünü anlamıştım. Yavaş yavaş ölüyordu. Bu gerçek içime oturmuştu. Kendimi yumruğumu sıkarken buldum. Çocuklarının yanında söylemem doğru mu ki acaba? Ben bunu düşünürken daha büyük bir gerçekle karşılaştım.

b-“Bu sefer göz yalaması yok.” ayağa kalktığımda korkunç bir detay fark ettim. Lan yanlarında küçücük kalmışım. En küçüğü Alfa benden 20 santim uzun. Yanlarında cüce gibi kaldım. Daha dün benimle aynı boydaydı bunlar.

Gama-“Cezasız olmaz. Eğer açarsan yalarım.” Off. Bunlarla anlaşamayacağız.

b-“Tamam lan. Bulacam seni bu sefer.” Gözlerimi kapattım ve odaklanmaya başladım. Ne yapacağım ki? Hiçbir şey düşünme. Yürümeye başladım. Bilerek taşa takılıp yere düştüm. Gözümü açtım. Tam yalayacakken üzerine atladım ve “Yakaladım seni” dedim.

Gama-“Ama yaa. Bu hileye girer.” Derken gözünü yaladım. Hemen geri çekilip gözünü kanadıyla silmeye çalıştı. Iyyy lan. iğrenç bir tadı var. Nasıl göz yalamaktan zevk alıyorsunuz.

Anne-“Hmm. Bence hile değil de daha çok zekasını kullandı. Ama içgüdüsünü de kullandı. Taşın orada olduğunu nasıl biliyordun? içgüdün sayesinde yerini tespit ettin.” Gerçekten de ha. Gözüm kapalıyken orada taş olabileceğini hissettim. Daha sonra planı yaptım. Yani araya zeka girmesiyle içgüdüm kapandı.

Anne-“En azından artık nasıl hissettirdiğini biraz biliyorsun. Bununla biraz daha çalış. Ama bu sefer taşa takılıp düşme bilerek. Gerçekten onu bulmaya çalış.” Birden beta yanıma geldi ve

Beta-“Anne. Dün gece Bir Bine yanımda uyurken anılarının birazını kontrol ettim.”

Anne-“Neden yaptın bunu? Sana ben söylemedim mi bakmaman gerektiğini?”

Beta-“Anne. Bilerek bakmadım. Bir Bine uyurken kafasını benim kafamın üzerine koymuş. Bilinçsiz olarak gördüm. Uyandığım anda bir insan gördüm. Kafasında Bir Bine gibi kürkü yoktu. Ve sonra bizi gördüm. Bizi nasıl gördüğünü. Bizim gibi göremiyor. O yüzden öğrenemiyor. Anlıyor ama uygulayamıyor. “ Öyle bir anı gördüyse ve içinde kaypak varsa kabustur o. Keşke görmeseydi.

b-“Sorun değil. Yanlışlıkla yaptıysa bir problem yok. Orada gördüğün kafası kürksüz insan ne diyordu peki? Bir şey söylüyor muydu?”

Beta-“Sana kaşlarını çatmış bakarken gördüm ve senin korktuğunu hissettim ama gözlerinin içinde sanki sana karşı bir sevgi besliyordu. Annemin bize baktığı gibi bakıyordu sana. Ama bu bakışını gizliyordu. Zaten sonra bizi gördüm. Anneme baktığını, annemin kanadının altına girdiğini ve utanma hissiyle yanımıza yattığını gördüm. Başka da bir şey görmedim.” Lan kaypak mı bana sevgi besleyecek? Güldürme beni.

Anne-“Bilerek yapmadıysan bir problem değil. Ama dikkat edin bir daha yapmayın. Oranın bilgileri bizim için yanlış olabilir. Size doğru gelse bile.”

Beta-“Bir daha zihnine girmek istiyorum Bir Bine. Bu sefer bilgi almak için değil. Bilgi vermek için. Biz dünyayı nasıl görüyoruz onu göstermek için.” Anne ejderhaya baktım. Hiç tepki vermiyordu.

b-“Tamam. Göster bakalım.” dedim ve kafasını kafama değdirdi.