öncelikle merhaba beyler ben lighter young daha önce bir kaç hikaye denemesi yaptım ancak kimse zıpçığına takmayınca iptal ettim sonra dönüp bakınca keşke devam edeydim kimse okumazsa kendim okurdum dedim ama olan oldu o yüzden yepyeni bir kurgu yaratıcam ister okuyun isterseniz okumayın, müsadenizle başlıyorum.

Yer: Kiev, Boryspil Havalimanı
Tarih: 14 Ağustos 2007

her şey birbirine girmiş gibiydi biniş biletime ve pasaportuma baktım sırt çantamı bekleme salonunda otururken son kez bir kontrol ettim uzun bir yolculuk için fazla küçük bir bagajım vardı. fakat ne yaptığımı ben de bilmiyordum benim ukraynada işim neydi? buraya gelirken ne düşünmüştüm bilmiyorum. anlamadığım şeyler oluyordu. insanlar çoktan delirdiğimi düşünüyor ama bunu bana söyleyemiyordu, delice hareket etmiyordum ancak yaptığım şeyler çok mantıksızdı. bir kez daha bu durumu yaşıyordum kafamın içinde sesler bir şeylere çağırır gibiydi. yine anlam veremedim sonra yine yaptım kalktım ve uçağımın son çağrısı yapılırken boryspili terk ettim bozuk ingilizcesiyle "taksi taksi" diye gezen hırbolardan birine yanaştım ve "taksi" dedim beraber taksiye doğru yürürken de maidan nezalezhnosti dedim. burası şehir meydanıydı. bir şey beni yönlendiriyor ve ona katılıyordum bu çok garipti. taksi ilerlemeye devam etti ben de o sırada ukrayna hattı takılı telefonumu açtım ve tuşlara tamamen içgüdüsel bastım çıkan ses bana "aramana gerek yok" diyip kapattı. Neler olduğunu anlamıyordum ama yaptığım şeyde çok kararlıydım pgibolojim birbirine girmişti.

meydana vardığımda tam ortadaki hediyelikçilerin yanından geçtim falcı kadının biri bana doğru yaklaşıp anlamadığım dilde bir şeyler söyledi ve ona dönüp dilini bilmiyorum dedim sonra bana nereli olduğumu sordu ve güvercinlerini gösterdi ancak kısa bir konuşmanın ardından onu da kışkışladım beklemeye devam ettim ve hissettim alt geçitlerden birine yanaştım ve karşımda onu gördüm. beni o çağırmıştı.

180 boylarında uzun simsiyah saçları bembeyaz teni ve rahatsız edici bir yeşil tonunda gözleriyle bana doğru geldi, göbeği açık bir tişört giyiyordu alttan da mini kot eteği vardı muhteşem bir fizikti hayatımda ukrayna şartlarında bile göremeyeceğim kadar güzel bir kadındı. bana doğru yanaşıp sarıldı.
yüzümde mimik oynamıyordu ne yaptığımı hem biliyor hem de bilmiyor gibiydim bana doğru döndü, "bensiz gitmeyi mi düşündün yoksa?" diyip güldü

şaşkın bir şekilde baktım ve sordum "burada ne işim var neden ben ülkemden uzaktayım?" halen daha dalgacıydı "ufak kaçamaklar iyi gelir" diyip koluma girdi ve yola doğru attığı iki adımdan sonra bir araba direkt olarak durdu bindik ve adam bir telefon ekranına bastı o an aklımda bir şimşek çaktı ve kadına doğru döndüm bana gülümsedi "nerede olduğundan önce ne zamanda olduğunu merak etmeni beklerdim" dedi

Uçak indiğinde saat farkının da etkisiyle saat 23:30'u gösteriyordu 2007de bizim eve nası gidiyorduk amk demeye kalmadım ki az önce baktığım saate akıllı telefondan baktığımı fark ettim ve yine telefonu çıkardım tarih bu sefer de 2015'i gösteriyordu, haziran 2015'i. artık sadece olayların akışına bırakmak istedim kendimi "sırada ne var diye sordum" halen daha adını bilmediğim kadına. sadece beni takip et dedi. istanbuldaydık Atatürk havalimanında hemen alttan metroya bindik buralar fazla değişmemişti merterde indik ve metrobüse bindik bu sefer de burada kafamda canlandı birden, evet bu metrobüstü bu metrobüste içinde 850'si ev kirası olmak üzere 890 tl bulunan ve o zamanlarda okuduğum şehirdeki ev kiramın bulunduğu cüzdanı çaldırmıştım çok kovaladım ama hiçbir şey bulamamıştım. kira gelmeyince ve annemin babamın durumu da ortadayken kirayı tabi ki de çıkartamamış ve arkadaşlarımınkinin de bulunduğu parayı kaybetmiş sonucu da onun bunun çocuğu ev sahibi tarafından evden çıkarılmamız olmuştu. evden çıkarılmak bir yana arkadaşlarımın gözünde zan altında kalmış ve aramı bozmuştum cüzdanımı açtığımda içinde tam 890 tl vardı hemen cüzdanı ön cebime alıp elimi cebimde tuttum ve altunizadede inene kadar çıkartmadım, iner inmez saate bakmadan ev sahibini aradım ve hesap numarasını isteyip parayı yatırdım. çocukluğumdaki olayın değişip bunun değişmemesini anlamlandıramamıştım ve bunu ona sordum. "bazı şeyler sabittir. babanın kaderini iyi yönde değiştirdik ama kazanacağın üniversite yine aynı oldu fakat bunun senin için bir pişmanlık olmadığını iyi biliyorum, eğer öyle olsaydı onu da değiştirirdim dedi sonunda eve varmak üzereyken ona doğru döndüm ve seni "aile evime sokamam" dedim bana doğru tatlı bir şekilde güldü "sorun değil, yarın buluşuruz, ben seni bulurum" dedi ve ellerini boynuma atıp beni dudaklarımdan öptü o kadar güzel bir his verdi ki bi an dünyada olmadığımı ve bütün bu olanların rüya olduğunu düşündüm içim ateş gibi olmuştu adeta yanıyordum ve cinsel arzularım açığa çıkıyordu onunla felaket birlikte olmak istiyor ama kendimi dizginliyordum yine de hiç bitmesini istemediğim öpüşmeden sonra saçımı düzeltti ve arkasını dönüp yürümeye başladı, o bir insan değildi buna emindim bu yüzden de ona bu saatte bir şey olmayacağını düşünerek eve girdim ve annem kapıda beni karşılayıp sarıldı "hoşgeldin oğlum" dedi, uzaktan gelmiş gibiydim o tarihte de trabzondan dönmüştüm ama takvime baktığımda başka bir şey gözüme çarptı yıl 2018'di 1 temmuz 2018.

bu sorduğu sorudan sonra cebimdeki telefona baktım renkli ekranlı ama tuşlu bir telefondu üstelik ben bunu son 2-3 saattir hiç garipsememiştim ancak içinde bulunduğum arabadaki telefon kitine oturtulmuş telefon bildiğin dokunmatik telefon, bildiğin uberdeydik *mına koyim sadece mekan değil zaman karmaşası da birbirine girmişti tarihe baktığımda 2007 yılında olduğumuzu gördük ama o zaman bu araba nasıl vardı, dokunmatik telefon nasıl vardı her şeyi geçtim olduğum yaştaydım 23 yaşında bedenen ve ruhen öyleydim en azından ama benim bu yılda 12 yaşında olmam gerekiyordu kafam iyice karıştı kadına hiçbir şey soramıyordum şoföre de öyle vardığımız yer yine boryspil'di kadın cüzdanından 600 grivni çıkarıp şoföre verdi biraz fazla gibime gelmişti ama takılmadım sonra indik havaalanı kontrolünden geçtik ve bir yerlerde tarihi aradım, yine bir zaman karmaşası daha uçuşları gösteren tabela yeni modellerdendi bildiğin ekrandı ama tarihte 2007 yazıyordu elektronik yazıların olduğu ekran olması gereken şey bildiğin günümüz teknolojisindeydi. kadına doğru döndüm onu tanıyor gibiydim hatta çok iyi tanıyor gibiydim ama kim olduğunu bilmiyordum "ne yapıyoruz biz, neler oluyor?" bana doğru döndü "kafanın bazı şeyleri silmesi normal ama şu an inan ya da inanma sana büyük iyilikler yapıyorum" dedi içimden "hay s*kicem yapacağın iyiliği beynim patatese döndü *mına koyim" diye düşündüm beni anlamış gibi güldü. nedense şaşırmadım beni zamanda yolculuk yaptırıp beynimi anasının nikahına ışınlayan karı zihnimi de okurdu herhalde. sıradaki duygu ise dejavuydu...

kontrolden geçerken üstümü arayan abi aynı cebimde aynı çakmağa rastladı ve beni tekrar aradı. biraz ileride yürürken saate baktığımda tam olarak benim buradan geçtiğimdeki aynı saat olduğunu fark ettim ve az ileride annesinin elinden kurtulup yere düşen çocuğu gördüm olayların tek farkı yanımda bir hatun olmasıydı pasaport kontrolünden geçerken kadının verdiği pasaporttan resim ve isim okumaya çalıştım ama bi tak göremedim, göremediğim için değil ama kağıttaki harfler ve yazıları bildiğin çözemedim bu ne kiril ne arap ne de başka bir alfabeydi bildiğin okuyamadığımı fark ettim. ben de pasaport kontrolünden geçtikten sonra kendi pasaportuma baktım garip doğum tarihimde zerre oynama yoktu ama kimse 12 görünmesi gereken bir adam nasıl bu yaşta diye bakmadı bile. kafayı çoktan yemiş olma ihtimalime tutunarak lavaboya girdim ve yüzümü yıkadım aynadan tek gördüğüm arkada sıraya girmiş 4 adamın gözünü ayırmadan bana diktiğiydi...