ebru gündeşin ağlaması

televizyon alkıştan yıkılıyor, mağdur ama mağrur ebru gündeş gözyaşlarını siliyor...

gazetenin köşesinde bir haber, "konya'da kırk günlük bebek soğuktan donarak öldü"

ebru gündeş acun'a "senin kocaman bir yüreğin var" diyor, alkışlar bu sefer daha şiddetli başlıyor.

bebeğin öldüğü evin camı kırıkmış, naylonla kapatmışlar.

acun, ebru gündeş'e "geçecek bu günler, biz senin yanındayız" diyor, alkışlar susmak bilmiyor, tüm türkiye tek yürek olmuş, acun ile ebru'nun gözleri yaşartan dayanışmasını izliyor.

anne, gece bebeğini emzirmeye kalkmış, çocuğunu hareketsiz görünce de çığlık atmaya başlamış, komşular yetişmiş çığlıklara...

televizyonda şarkılar söylenmeye devam ediyor, tüm hayalleri o yarışmayı kazanıp ebru gündeş gibi bir hayat yaşamak olan insanlar, ebru gündeş'in onları beğenmesi için ellerinden geleni yapıyorlar. şarkılar bitince yine alkışlar başlıyor, programın yarısı alkışlarla geçiyor, herkes birbirini alkışlıyor.

komşular diyor ki; "çok fakirlerdi, odun bulabilirlerse yakarlardı" odun bulabilmek ne demek gazete bunu yazmıyor.

ebru gündeş alkışlanırken elini göğsüne koyup "eyvallah" hareketi yapıyor, yani "sizler alkışlarınızla benim kocamın suçsuzluğumu tasdiklediniz, unutmam bu desteğinizi" gibisinden teşekkür ediyor, aslında hepsi de ebru gündeş'in hayatını yaşamak isteyen seyircilere doğru.

kocası askerdeymiş kadının, iki çocukla bırakmış bu virane evde karısını, adam askerde devlete hizmet ederken, devlet bir torba odun verememiş mi bu eve, hani akp kömür dağıtıp oy alıyordu, nerede kömür, hani odun, kırk günlük bebeğin cesedini mi yaksınlar diğer çocukları da ölmesin diye.

o ses türkiye bitiyor. o ses olmak isteyen kişilerden biri eleniyor, veda ederken programa alkışlanıyor, herkeste bir burukluk, sms oyları da kurtarmamış belli. ceplerinden elli kuruş verip bir yarışmacıyı elenmekten kurtaramayan seyirciler çok üzgün ve mağdurlar, ama yine de alkışlıyorlar.

sms'lerle kırk günlük bebeğin kırk yıllık kömür parasını toplayan acun programı kapatıyor, haftaya görüşürüz diyor, herkes alkışlıyor.

konya'da kırk günlük bir bebeğin cenazesi kalkıyor. on bilemediniz on bir kişi cenaze namazını kılıp, küçücük tabutu toprağın en dibine gömüyorlar, kimse alkışlamıyor.

alkışlamayı bırakın ağlamıyor bile...