e kitap arşivimi paylaşıyorum

beyler bu arada alakasız ama yazdığım yazıyı okuyun. saçma olabilir bi bakın dedim.

…gelmeme gerek yoktu diyorum, sıcaktan rahatsız olduğumu belli etmek için başımı tutup gölge bir yer arıyorum. Dün, bu saatte buluşmamak için çok ısrar ettim ama bir taraftan da ısrarımın kırılmak istenmesindeki çabayı öğrenmek istemiştim. Çocukların gölgelendiği söğüt ağacının altındaki toprak tepeye çömeliyoruz. Hemen arkamızdaki inşaatı ve güneş altında azimle çalışanları görünce rahatsız olmadığımı fark ediyorum. Sıcaktan derileri yanıyor ama işlerinden vazgeçmiyorlar.



-akşam çıksaydık daha iyi değil miydi?

Cevap vermek için hiç acele etmiyor, yakınlarda bir yerde patlayan maytabı, hemen sonrasında çocuk seslerini duyuyoruz. Aklıma mutluluk için sözler geliyor hemen, bunları Beyza’ya söylemeyeceğimi bilerek unutuyorum. Kollarının zaman zaman dalların arasından sızan ışıkla bembeyaz aydınlanmasını izliyorum. Sessizliğini bozuyor nihayet:



-akşam ne dediğini bilmiyorsun, utanmıyorsun yüzünü göremeyince.

-sokak lambası hemen önümüzde, akşam ışıl ışıl oluyor.

Sokak lambasına bakmadan, sinirlenmek mi yoksa gülmek mi gerektiğini bilmeden kalkıyor. işçiler kötü kötü bakıyor, rahatsız oluyorum, diyor. inşaata bakıp düşünüyorum, aslında seviyorum onları ben. Akşam aralarına sızıp yorgunluklarında sayıkladıkları hikâyeleri, çapkınlıkları, küçük ve bazıları oldukça saçma oyunları dinlemek istiyorum. Çocukken inşaattaki tahtalardan yapılmış atı boyamak için yukarı kata gidip boya seçtiğimiz zaman, iskeleden düşüp omzu çıkmış gencin çığlıklarını duyup boyayı unutmuştuk. Gencin ayaklarından ve gövdesinden tutup omzunu yerine takmaya çalışan işçilerin kimi zaman acı değil, mutluluk verdiğini düşünürdüm.



Son bir yıldır Eskişehir’de olduğum için nasıl değiştiğini bilemediğim yola bakıyorum. inşaata döktükleri betondan, yolun çukurlaşan kısmına gelişigüzel dökmüşler, bir tepecik yapmışlardı. Kalbimin sol kapakçığının rutin acısını hissediyorum, az önce birdenbire kalktığım için olacak.



-eteğim nasıl? Dönünce sırtını ve ensesini görüyorum, kalçalarına bakamadan.

-biraz daha kısa olabilirdi.

Gülüyor, uzun zamandır etek giymemiş, uzun zamandır dışarı çıkmadığı için kıyafetlerine, saçlarına dikkat etmemiş. Bu bir ay boyunca ‘aniden’ ilham eden toparlanma isteği harika sonuçlar doğurmuş.



-anladım Beyza, akşam çıktığımızda güzelliğini göremeyecektim.

Mesajında yazdığı acı yas günlerini hatırlıyorum: “bir insan kaç gün sahiden gülmeden yaşar?”, “senin aşka inanmadığını bilerek deliler gibi, bütün ayrıntılarıyla anlatıyordum, boşuna dinlemişsin”. Kapıldığı yası durdurmak imkânsızdı o zamanlar, mutlu olması için ne desem yalan oluyordu. Şimdiyse birdenbire bütün vücuduna yansıyan sevinci çok kıskanıyorum. Sahip olmanın verdiği korkaklık da rahat bırakmıyor. Böyle zamanlarda, öpmenin ve sarılmanın sahip olmak istediğim kişiye sürekli yarım kalmış bir doyumla ulaşmak demek olduğunu düşünüyorum. Onu daha da yakından hissetmenin imkânsızlığı, şu an bütün güzelliğiyle yanımda olsa bile gerçekliğini altüst etmeye yetiyor.



Sokağı bitirip geri dönüyoruz. El ele tutuşmaktan, sarılmaktan ve bazen konuşmaktan bile zevk almadığımızı ikimiz de bildiğimiz için yadırgamıyoruz. Bazen çıplak iki bedenin duyu alışverişindeki hızını düşünüp kolay yoldan anlaşmanın vereceği hazza ve hazdan sonraki bir zamanda hazzın gerçekliğine kafa yoruyoruz. Gerçeği son zamanlarda kurcalayıp sonucunda inanmadığımı söylüyorum. Bu nedenle aldığım tadı, duyduğum sözleri, hikayeleri, rüyaları, uyanıp uyanmadığımı.. hepsini birbirine karıştırıyorum. Kendime bile inanmayıp uzaklaşıyorum her şeyden. Birileri bana sürekli bir şeyler anlatsın, iyi kurgulanmış bir romanı okuyayım ya da biri beni sebepsiz yere sevsin istiyorum. Sonuç olarak yalnız olduğuma inandırıyorum kendimi. Ortak bir dilimiz var diyorum aramızda Beyza, biz konuşurken ruhumuzu anlatabiliyoruz. Temiz cümleleri kurmak için acele etmiyoruz, boş konuştuğumuzu anlar anlamaz hemen susuyoruz. Yasaklar için kafa yormuyoruz ve ben seni sevmekten yorulmuyorum, sorgulamıyorum.



Son söylediğim sözde o an için bir uydurma tadı alıyor muydum? Hayır, aslında sorgulamadığım tek şeyin Beyza olabilmesindeki sevinci karşılamayı bilmiyordum. Sıkılıyorum sevinci tutmaya, belki de bu yüzden aşkın belirtileri yok.



-Beyza, bu bir yıl içinde ben çok yalnız kaldım.

-ben de mesut, biraz da senin yüzünden.

-öyle değil, kendi fikirlerimin karşılığını kimsede bulamıyorum. Karşılıksız olunca hayal gibi kalıyor, hiç gibi.

-ama bana sürekli anlatıyorsun. Küçük bir kelimeyi takıntı yapman yüzünden geliyor bunlar başına. Ya da doğru anlayacağın şekilde anlatmıyoruz sana.

-bilemiyorum Beyza.





...