fazla uzatmadan gireyim mevzuya; şimdi diyolar ya asosyalliğin çözümü için çevrenizdekileri kendinizden üstün görmeyin. hata yapmaktan çekinmeyin vs. gibi. hatta bi işi yapmadan önce izin ister gibi yapacağınız işi söylemeyin yapın derler. (örnek: ben çay demliyorum, ben biraz ders çalışayım, balkona çıkayımda biraz hava alayım gibi.) bence bu içine kapanık insanların hepsi başkalarını üstün görmüyor zaten. sadece arkadaşlarına karşı samimiler. mesela bir işi yaparken samimiyetinden dolayı onu hemen paylaşma ihtiyacı duyar. bunun karşıdaki insanda izin isteme hissi uyandırmaması gerekiyor. eğer karşıdaki bunu öyle anlıyosa ve bu yüzden seni önemsiz görüyorsa bu onun yanlışıdır. bir şeyleri paylaşma ihtiyacı duymak eziklik değildir kişiliktir, fıtrattır. diğer konularda da biz dışlanmayı gerektiren bir şey yapmıyoruz sadece kişiliğimizi ortaya koyuyoruz. ne yani bizden normal olmamız için kişiliğimizden mi vazgeçmemizi istiyosunuz? yaptığımız art niyet içermiyosa veya yanlış bir şey değilse bundan neden vazgeçelim? her neyse işte demek istediğim çözüm bu olmamalı.

edit: az önce uyandım dostlar. trende gitmişim bu sayede derdimi daha çok kişiye duyurabildim ve daha çok kişiden tavsiye alabildim. hepinize teşekkür ederim. tüm yorumları okudum ve şunu anladım, ben ve benim gibiler çevremizdekilere gereğinden fazla güveniyoruz. kimseye iyice tanımadan samimi davranmayacaksın en güzeli bu. baktın samimi olabileceğin kimse yok tek takılmak en güzeli. oluruna bırakıyorum artık.

iki kelam edin dostlar siz ne düşünüyosunuz bu konuda