Valla beyler, okudum da genelde şişmanlık üzerine ve lise dönemlerinde yaşadığınız olaylar. Muhtemelen çoğunuz o yılları geride bırakmışsınızdır ve zaten lise dönemi ergenlik dönemine yakın olduğu için insanın vucudunun en cok değişim gösterdiği zamandır. Daha sonra çok değişmişsinizdir (ve ya değişme şansınız vardır) her ne kadar o zaman yaşadığınız olaylar sizi yaralamış olsa bile. Seviniyorum adınıza yani.
Benim aslında anlatacağım öyle spesifik belli bir anım yok. Genel şeylerden bahsedicem biraz. Benim anne ile baba amca çocuklarıyla olduğu akraba evliliğinden gelen bir hastalığım var. Bana fiziki veya mental herhangi bir engeli yok açıkçası. Her türlü spor ve hareketi yapabiliyorum. Sadece görüntü olarak ufak bir kamburluk var. Tabi bu hastalık gövdenin ve boyunun kısalığına da sebep olduğundan 1.55-60 arası boyum var. Kilom da 60 civarlarında işte. Bana böyle insanlar direk dalga geçerek ve küçük düşürmeye çalışarak birşey demezlerdi. Daha çok dolaylı yoldan, acıdıkları için galiba. Bana da en çok bu koyardı. Mesela lise 1 de ilk beden dersinde hoca emin olamadığı için beni derse çıkarmamak ve beni de kırmamak adına bir bahaneyle beni oyalamıştı, ben anlamıştım tabi üzülüp bozulmuştum. Hocaya hocam merak etmeyin sadece görüntü engeli fiziki bi engelim yok diyip onu da utandırmak istememiştim. Benim okulda notlarım hep yüksek olmuştur. Lise, üniversite falan. Sözcüklerle de aram az da olsa iyidir konuşma kabiliyetim vardır yani. O yüzden bazı iyi arkadaşlıklar edinmişimdir. Ama bu arkadaşlıklarda olay anlaşmazlıklara gelince hep benim en savunmasız yerimden konuşulmaya başlanınca konuşamazdım mesela, insanlar beni nasıl kıracağını çok iyi biliyordu. Direkt dalga geçilmedi benle zaten hiç, çok az olmuştur, ama anlıyorsunuz bir süre sonra imaları falan. Acınası bakışlar ve ya acınası sözler ve ya yoldan geçerken küçük çocukların bakışları konuşmaları, sonra anneleri tarafndan ayıp evladım diye azarlanışlarını duymalarınız falan. Bunlar direk geçilen dalgadan daha incitici geliyordu. Tabi işin burada kızlarla olan ilişki boyutu var. Evet arkadaşlık konusunda iyiydim kızlarla aram iyi olmuştur hep, komik, akıllı sempatik görülmüşümdür. Ama iş ne zaman gönül işine gelirse her şey ters yüz olurdu. Bahaneler falan, kırmamaya çalışmalar. iÜ yü kazandığım zaman yaz vakti internetten benimle aynı bölümü kazanmış bir kızla tanışmıştım hiç unutmam. Kızla bir süre konuştuktan sonra kız bildiğiniz bana yürüyordu. Ben çok heycanlıyım üniversite için benim hep yanımda ol aynı yurda çıkalım, neden hiç fotoğrafın yok senin hep fotoğrafını çekerim ben gibi konuşmalar. Tabi o yaşa geldikten sonra insan bunların hepsinin fake olduğunu tipinizin görüldüğü anda bir tak kadar değer vermeyeceğini anlıyor insan. Bilenler bilir iü de dersler çok kalabalıktır ama yine de kızdan kayıt dahil 2 gün kaçabildim, benimle selamlaştıktan sonra zaten çok nadir konuştuk onlar da mecburi olanlar, klagib hikaye. Yani insan gönlüne de ket vuruyor bir süre sen bu işlerin adamı değilsin diye sen kimsin ki falan. Ama yine de insan tutuluyor arada, bir süre sonra da reddedilmekten korkmaktan değil de kızı kendinle heba mı edeceksin diye de boşvermeye başlıyorsun. Aile içerisinde de bazen karşılaşırım bu tip şeylerle. Bir gün kuzenimle satranç oynuyorum küçüğüm henüz. Tabi biraz deneyimli olduğum için kuzenimi hep yeniyorum. Halam da oğlunu teselli etmek adına her seferinde üzülme oğlum allah bir taraftan alınca başka bir taraftan veriyor insana ondan yenebiliyor seni, gibi şeyler söylüyordu sürekli. Beni üzmek gibi bir niyeti olmadığına eminim ya da belki anlamayacağımı düşünmüştür, ama anlıyordum maalesef. Bazı anlatamayacağım şeylerde yaşadım tabi ama alışıyor insan yavaş yavaş.
Neyse beyler, hayatınızda değiştirebileceğiniz şeyler varsa değiştirin. Şişmanlık gerçekten değiştirebileceğiniz bir şey, lütfen uğraşın kimse çirkinliğin lanetini haketmiyor.