Ne zaman kendimi toparlamaya çalışsam daha fazla parçalanıyorum. Kendime gelmeye çalıştıkça, kendimden gidiyorum. Kendimi sessizce ifade etmekten sıkıldım. insanların ciğerlerine dolu dolu ve zevkle çektiği hayatın bir parçası değilim ben. Olamadım. Varlığımın ardındaki boşluk bir türlü dolmadı. Hayat yalanlara inanma sanatıydı ve ben inanmadım. Hangi şizofrenin sancısıyım kim bilir. Çünkü gerçek olamayacak kadar hayal ürünüyüm. Artık hayal bile kuramıyorum. Sonra da oturuyorum bir başıma kimsesiz ve sessizliğim sağır ediyor beni. Bir ben mi böyle hissediyorum?

Edit: Copyright (bkz: trolleverywhere)

Rez alın devam edicem . Çok daha iyisiyle

Hayatım boyunca aradığım şeyi bulamadım. Ölmek için sadece nefes vermek gerekmiyormuş. Hayaller ve umutları tükenince insanın gramafonlarda çalan çizik plaklar gibi düzgün çalışmıyormuş. Hatalarla doluyuz hepimiz. Ekgiblerimiz var . Hayal kırıklıklarımız , hayat kırıntılarımız. Dostluklar , aile ilişkileri, arkadaşlıklar , aşklar. Kronik mutsuzluğun zirvesinde kuşlara özgürlük şarkısı mırıldanıyorum oysa kendim tutsağım. Herkes benden bir adım önde , herkes dağ kadar uzakta ötede. Ne önyargılarımı kırabilirdim ne de bu dünyaya var olduğumu kanıtlayabildim.
Copyright (bkz: trolleverywhere)

Kimse giblemez burası inci sözlük unuttum benim hatam

ilgi gelmedi madem sg yazmıyorum