Ne zaman kendimi toparlamaya çalışsam daha fazla parçalanıyorum. Kendime gelmeye çalıştıkça, kendimden gidiyorum. Kendimi sessizce ifade etmekten sıkıldım. insanların ciğerlerine dolu dolu ve zevkle çektiği hayatın bir parçası değilim ben. Olamadım. Varlığımın ardındaki boşluk bir türlü dolmadı. Hayat yalanlara inanma sanatıydı ve ben inanmadım. Hangi şizofrenin sancısıyım kim bilir. Çünkü gerçek olamayacak kadar hayal ürünüyüm. Artık hayal bile kuramıyorum. Sonra da oturuyorum bir başıma kimsesiz ve sessizliğim sağır ediyor beni. Bir ben mi böyle hissediyorum?

Edit: Copyright (bkz: trolleverywhere)