Nasa'nın başka gezegenlerde yaşanabilecek ortam araması için oluşturduğu ekiptekilerden biri de bendim. Dünyada kaynaklar tükenmek üzereydi ve aya yaşam malzemelerini gönderen son uzay aracı kalkmıştı. Dünya insanlığın devamı için aydakileri ölüme terk ediyordu. Geriye kalan tüm yakıt ve yiyeceklerin bir kısmı bizim görevimiz için ayrılmıştı. Görevimiz ise Kellar galaksisindeki Quakenndro gezegenine gitmekti. Burada Dünyadaki kaynaklardan daha fazla olduğu ve bir insanın herhangi bir yaşam destek ünitesine gerek duymadan yaşayabileceği tespit edilmişti. Ancak burada ne tür canlılar yaşadığı tespit edilememişti. Ama bu insanlığın tek şansıydı ve bunu yapmak bize düşmüştü. Tüm her şey hazırlandı. Kalkışa hazırdık. Daha önce çok aya gidip geldiğim için kalkışlara alışkındım. Ama atlamalara alışkın değildim. Düşünmemeye çalıştım ve artık uzaydaydık. Ay yine i güzelliğiyle duruyordu. Oradaki insanlara ne olacağı aklıma geldiğinde ise kendimi kötü hissetmeye başladım. Atlamaya son 5-4-3-2-1

Sözlükte zombi hikayesinden başka hikaye yok. Bende bilim-kurgu bir hikaye yazayım dedim umarım seversiniz. Sevdiyseniz şuku atmayı ve rez almayı unutmayın.

Atlama gerçekleşti ve galaksiye geldik. Burası en azından uzaydan bakarken çok daha güzel gibi gözüküyordu. Gezegeblerin renkleri rengarenkti ve size güvendeymiş hissi veriyordu. Neredeyse her gezegenin bir uydusu vardı. Bazıları ise tamamen donmuştu. Ekip olarak 5 kişiydik 2 erkek 3 kadın. Hepimiz en etkili yöntemleri biliyor ve en son teknolojiye sahiptik. Hepimizin ayrı uzmanlık alanları vardı. Ama hep birlikte çalışınca uzayı en ince ayrıntısına kadar biliyorduk. Bu sırada Qukenndro gezegenine iniş yaptık ama indiğimiz and asoğuktan motorlarımız dondu. Dışarıdaki sıcaklığa -100 derece diyordu. Doğru gezegen olup olmadığını tekrardan kontrol ettik ama bu bize yaşam olanağı olan gezegen olarak söylenmişti. Buradan hemen gitmeliydik. Bu gezegende geçirdiğimiz her saniye Dünyanın daha fazla berbatlaşmasına yol açıyordu. Ama bir sorun vardı. Motorlar donmuştu ve çalışmıyordu.