dün gece gördüğüm rüyayı anlatıyorum

gözlerimi yine bir bagajda açtığımı sandım önce. ama ellerim kollarım bağlı değildi bu sefer. sonradan buranın bagajdan daha dar olduğunu fark ettim. hart hurt sesler gelmeye başladı. yüzüme düşen toprak parçaları ile ne olduğunu anlamaya başladım. beni diri diri gömüyorlardı!

bağırmaya başladım ama nafile sesim çıkmıyordu. zerre hareket edemiyordum. terlemeye başladım. bu sefer de ölmeyecektim evet. azap daha yeni başlıyordu. ama olan bitene anlam veremiyordum. ya aklımı yitirmiştim yada uyanamadığım bir rüyanın içindeydim. uyanmak zorundaydım. yoksa gerçekten ölmüş müydüm?

günahkarların cezası defalarca ölmek miydi? hem de en acı şekillerde! cehennem yok muydu, tanrı var mıydı!? neler dönüyordu burda. birileri sorularımı cevaplamalıydı. içerde oksijen bitmek üzereydi. hiçbir şekilde kımıldayamıyordum. nefes alamamak, canlı canlı bir tabutun içinde.. son hatırlayabildiğim siyah bir köpek..

tel örgülerin önünde kimse yoktu benden başka. çok mu içmiştim? başım çok ağrıyordu. oturmaya çalıştım. kafama kaldırdığımda tel örgülerin arkasındaki köpek kulübesini gördüm. yanında lüks siyah arabalar ve sıra sıra villalar vardı. nerdeydim? niye hiçbir şey hatırlamıyordum. bana neler oluyordu.

hava bıçak gibi kesiyordu bedenimi. bu soğukta neden bu kılıktaydım?! ayağa kalkmaya çalıştım ama bacağımdan şiddetli bir tepki geldi! sanki kırılmış gibiydi. bir araba dayak yemiş gibiydim. etrafa bakındım, elektrik direklerinden başka ışık yoktu..

kimse var mı, diye bağırdım. defalarca. ama sesimi duyan kimse yoktu. birden kulübeden bir alman kurdu fırladı. villaların arkasından da köpekler gelmişti. 3 köpek tel örgülerin arkasından bana bakıyordu. biri oturmuş beni süzerken öteki her an tel örgülerin üzerinden üstüme atlayacak gibiydi. diğeri de hırlamaya başlamıştı. ne yapmam gerektiğini hiç bilmiyordum. o an aklıma gelen tek şey ayağa kalkıp kaçmaktı ama yapamadım. elimi cebime attım telefonumu aradım ama yoktu! artık resmen ölmek istiyordum. gelip beni parçalayacakları o dehşet sonu hayal etmeye başladım..

uyandığımda deniz kenarında banktaydım. yine açtım gözlerimi ölüme. her gün başka alemdeymişim gibi hissediyordum. paralel evrende saat kaçtı? bilmiyorum. çok da umrumda değildi. acaba bu sefer neler olacak diye heyecanla beklemeye başladım. etrafa bakındım kimse yoktu. hava soğuk, rüzgar sertti. balıkçı tekneleri ve martıları seyretmeye koyuldum. artık sıradan geliyordu olacaklar. duyarsızlaşmıştım olacaklara. bekledim bekledim hiçbir şey olmadı. saatime baktım 7'ye geliyordu. ayağa kalktım baktım yoldan geçen arabalara..

bir şeyler farklıydı sanki. ayağımdaki acıyı hissetmiyordum. üstüm başım gayet düzgündü. çok şey görüp geçirmiş biri gibi olgunlaşmıştım sanki. ne işim var burada diye düşündüm. hiç gelmemeliydim dedim hiç başlamamalıydım bu işe. ne kadar büyük bir yanlış yaptığımı anlamıştım. telefonumu aradım, sağ cebimdeydi hemen çıkardım tarihe baktım. 3 yıl! 3 yıl öncesini gösteriyordu. mutlaka bir yanlışlık olmalıydı. hayır bu imkansız! hemen yolun karşısına geçip büfeciye sordum. "abi bugün ayın kaçı, hangi yıldayız?!" abi şaşkın gözlerle bana 3 yıl önceki o günün tarihini söyledi. inanmadım. gazetelere baktım. yalan söylemiyordu. işte o an ikinci bir şansım olabileceğini anladım. aynı hataları tekrarlamamak için, daha iyi bir hayat için ikinci bir şans. kimse benden mutlu olamazdı. yaptığım hataları tekrar yapmadan muhteşem bir hayat.. artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı..

yok artık ebesinin amı ali sami

@29 yalan varsa..

@30 vay anasını lan güzeldi ama kiliseden çıkarken aklıma gelmişti zaten yağmur yağabileceği, bu yüzden şemsiyemi açıp çıktım dışarı. hafiften yağmur çiseliyordu. hava çoktan kararmış ortalıkta insan kalmamıştı. ana caddeye çıktım.şuraya bittim

@31 girişler önemlidir panpa ;)

bide pek gibleyen olmadı olsa devamı da olurdu

amk bu da yezidi hikayesi gibi mi lan soyleyin oyleyse okumıyım

ananın amı

@34 yezidi hikayesi ne lan

@34 cevap ver sürtük

kaltaksınız.

bunu okumayan herkes kaltak.

yanımdan balık geçti beyler.

upupupup