evlendim. gerdek gecesindeydik. zaman durdu o an... gözlerime baktı.tek sen varsın artık dedi.. yorganı geçirdim başına prezide öbürünün başına..

ertesi sabah uyandık. artık adımı hatırlıyordum. adım benjamindi evet. bundan tam 3 sene önce yaşadığım şizofreni hastalıgı neticesinde tyler durdenla yaşadıgım olaylar silsilesi esnasında adımı bile unutmuştum. artık evliydim damağımdaki küçük çizikle... marlayla marla... seslendi:'benjamin kahvaltı hazır.' evet istedigim hayat buydu belkide. belkide daha fazlasına gerek yoktu. gerek yoktu özgür olmaya. karşı olmaya... belkide kendimi kandırıyordum ama tek bildigim su an bu halime alışmıştım

hızlıca beyaz yakalı gömleğimi giyindim. artık herkes gibiydim. sıradandım. insanların arasına karıştım. aldıgım uzun pgibolojik tedaviler sonrası dövüs kulübünü unutmus gibiydim. biraz daha yaslanmıstım. ellerime baktım.ne kadarda kötü durumdalardı. elimi cebime koydum hızlıca durağa gittim. dolmuşa bindim ve işe vardım.

masama geçtim.bir posta... masanın tam ortasında duruyordu. ancak birikmiş o kadar işim vardı. açıp bakmak aklımdan bile geçmedi çekmeceye bıraktım ve dosyaları açtım. önümüzdeki haftanın takvimi ve kaza fotoğrafları ile doluydu. dikkatle dosyaları inceledim.son sayfayı açtım ve aynen şu yazıyordu:'çekmeceyi aç ve postayı oku!'.

bunu kim yapmış olabilirdi? tam düzenime alışacağımı düşünürken buda nerden çıkmıştı.ne istiyorlardı benden... düşünmeyi bıraktım ve çekmeceyi açtım postayı parçalayarak açtım...
bugün yarım kalan işi tamamlamak için buluşacağız benjamin. kendini biraz alice gibi hissediyorsun değil mi?tavşan deliğinden aşağı yuvarlandın.ama çıkışı bulamadın ve işi yarıda bıraktın. tamamlayacağız benjamin. tylerın yapamadıgını ben yapacağım.bu akşam 17th Street NW Suite 904 gece yarısı burda ol.

olmaz dedim kendime. kapıları kapatmıştım ben artık... hem marlaya ne diyecektim... aman tanrım eski benle şimdiki ben arasındaki farka bir bak. marlayı düşünüyordum. gelecek çocuklarımızı.bu fikir aklıma yatmadı ve postayı çöpe attım hayır olmazdı. tekrar istemiyordum eskiyi. tylerı... yaşamak için bir neden istemiyordum. herkes gibi nedensizce yaşamak istiyordum sadece. bunları kendi kendime söylerken bir yanımda kendini yalanlıyordu.o günleri unutamamıştım. etkisindeydim duymuş oldugum saskınlıkların. bana benden haber veren hatıralarımın bir anldıbına varmalıydım. düşündüm sakince bu hayatımı istiyordum yoksa kendimi mi yalanlıyordum. bunları düşünürken patronum içeri daldı. eski patronumdan çok farklıydı. farklı bir tarzı vardı. işleri o kadar kafasına takmıyordu. kravatta takmıyordu. salaş bir tipti. boşvermiş havası vardı.pek konuşmazdı. kendi dünyasındaydı. sakince ölümü bekliyor gibiydi. bugün çıkışta toplantı var ben katılamayacagım.sen toplantıda ol.alınan kararları bana ileteceksin görevin bu dedi. güldüm sakince hayır orda olmayacaktım.ben bana verilen adrese gidecektim... sebepsizce aldıgım bir karardı bu.öylesine geçirdiğim 3 yıldan sonra sadece kendimi kandırdıgımı farkettim ben eski beni istiyordum.ama en önemlisi artık şizofren değildim. verdigim kararların bilincindeydim...

pandik attım yine kendime. asla normal olamayacaktım biliyordum.tek gereken uyuyup uyanmamak. sadece macera istiyordum belkide. serserilik istiyordum.bu sebeple gibimde olmazdı hiçbir şey.
tam bana göre, geberene kadar.

dinleyen yoksa yazmıyayım amk