9 Rus genci, 23 Ocak  1959‘da, Ural Dağlarında 3 hafta sürecek bir yürüyüş için yola çıktılar. Planlarına göre 12 Şubatta geri döneceklerdi, ama dönmediler. Bu gibi etkinliklerde gecikmeler normaldi. Bir kaç gün daha beklendi. Ancak bir haber çıkmayınca, 20 Şubat günü arama faaliyetlerine başlandı. 26 Şubatgünü, ismi bile olmayan bir geçitte, terkedilmiş kampları bulundu. Gençler her şeylerini geride bırakarak çadırı terketmişlerdi. Daha sonra da, geniş bir alana yayılmış cesetler bulundu. Hepsi ölmüştü. Üstelik cesetlerin kimisi çıplak, kimisi yanmış, kimi de ağır darbeler almıştı. Çok büyük bir panik halinde çadırı terkettikleri belli oluyordu. Onları neyin korkuttuğu bir türlü anlaşılamadı. Otopsi ve labaratuar test sonuçları da gelmeye başlanınca, olay iyice gizemli bir hal aldı. Soruşturma dosyasına ”GiZLi”gizlilik derecesi verilip, her türlü araştırma da engellenince, hayal dünyası devreye girdi ve boşlukları doldurmaya başladı. Kimisi işi uzaylılara bağladı, kimisi de KGB‘nin(Eski Sovyet Gizli Servisi) çok gizli deneylerine. Hatta Kar Adamı Yeti‘ye bile bağlayanlar oldu. Olayla ilgili pek çok film, belgesel çekildi, kitaplar yazıldı

edit:hikâye bitmiştir. okuduğunuz için teşekkürler.

bir başka hikâyeye kadar esen kalın.

edit2: bu akşam bir tane daha hikâye gelecek

Özellikle ağır kış şartları nedeniyle yürüyüş oldukça zordu. O devirdeki en yüksek kategori olan III. Zorluk Derecesindeydi.  Bölgede Şubat ayında sıcaklık  – 40 C‘a kadar düşüyordu.  Gençler bu kadar zorlu bir mevsimi isteyerek seçmemişti. Okul tatilleri bu periyottaydı. Ancak gene de bir sorun yoktu. Çünkü tüm ekip üyeleri buna benzer yürüyüşleri defalarca yapmış, deneyimli dağcılardı.

Daha sonra, ekip lideri igor Dyatlov‘aatfen ”Dyatlov Geçidi” olarak adlandırılan yerde gerçekleşen bu olay, son yüzyılın en büyük gizemlerinden biridir. işte bu yazı, Dyatlov Geçidi Faciasının hikayesidir.

Bulunan cesetler önce Ivdel‘e oradan da otopsi için Sverdlovsk ‘a zütürüldüler. Otopsi sonucunda hepsinin donma sonucu öldükleri kesinlik kazandı. Üzerlerinde herhangi bir darp izi yoktu. Ancak Rüstem Slobodin‘in kafatasında 10 cm.lik bir çatlak vardı, fakat ölüm nedeni bu değil, donmaydı. Sedir ağacı altında bulunan ilk iki cesette ise yanıklar vardı. 

1. HAZIRLIK VE YOLA ÇIKIŞ:Ekaterinburg‘da ki Ural Politeknik Enstitüsü Dağcılık Kulübünden bir gurup, her yıl olduğu gibi uzun bir kayaklı doğa yürüyüşüne hazırlanıyordu. O sıralar Stalin rejimi altında bunalan üniversite gençleri arasında, Rusya’nın ücra köşelerine doğa yürüyüşleri düzenlemek çok popülerdi. Ekip lideri olarak igor Dyatlov belirlendi. 9 da ekip üyesi olmak üzere toplam 10 kişiydiler.

Varmı okuyan?

...

http://c12.incisozluk.com...11505/0/2726780_obf3a.png

Bundan sonra aramalar,  uzun demir çubukları kara saplayarak  devam etti.  Günler boyunca devam eden aramalardan sonra Rüstem Slobodin‘in cesedi bulundu. Böylece bulunan ceset sayısı 5 oldu. Tüm bu cesetler, çadırın bulunduğu nokta ile, ilk 2 cesedin bulunduğu sedir ağacı hattı üzerinde aralıklarla dizilmişlerdi. Cesetler arası mesafe yaklaşık 150‘şer metre kadardı. Hiç birinde de bir darp izi görünmüyordu. Son 3 cesedin başları çadır istikametinde olup, tırmanarak çadıra geri dönmeye çalıştıkları anlaşılıyordu.

Onları bu kadar korkutan şey ne olabilirdi?

Bir diğer önemli soruda, 1.5 km. ileride, hava şartlarına karşı doğal bir koruma sağlayacak alçak bir ormanlık alan varken, kamp neden daha soğuk ve rüzgara açık yüksek bir yamaçta kurulmuştu?

Ancak otopsilere katılan bir uzman daha sonra şu açıklamalarda bulunacaktı.”KGB tüm morgu sarmıştı. Otopsi yapacaklar dışında hiç kimseyi morga yaklaştırmıyordı. Öylesine ki otopsi sontası temizliği bile bana yaptırdılar.”

Ekip 23 Ocakta Ekaterinburg‘dan  trenle yola çıktı. ilk hedef olan Ivdel‘e 25 Ocakta vardılar. Oradan da kamyon ile Vizhai‘ye geçtiler. Otorten Dağları‘ndan önceki son yerleşim yeri olan Vizhai‘den 27 Ocak günü ayrılarak  yürüyüşe başladılar. Ertesi gün Yuri Yudin hastalandı ve geri döndü. Ekip 9 kişi olarak yoluna devam etti.

10 kişiden 9’u öğrenciydi. Yaşından da anlaşılacağı üzere Alexander Zolotaryov öğrenci değildi, yakınlarda ki bir boru fabrikasında yöneticilik yapıyordu. Ekip lideri Dyatlov onu gruba almak istememiş, ancak bazı ekip üyelerinin baskısı sonucu almak zorunda kalmıştı.

3. EKiBiN BULUNMASI:

26  Şubat Günü, 1079 metrelik Ölüler Dağı‘nın yamacında, zirveden 300 metre aşağıda kamp yerleri bulundu. Ekipteki hiç kimseden bir iz yoktu. Neredeyse tamamen karlar altında kalmış olan çadır, içerden dışarı doğru her iki tarafından da yırtılmış, eşyalar çevreye saçılmıştı. Gençler tüm malzemelerini, sırt çantalarını, fotoğraf makinelerini, cüzdanlarını, günlüklerini, kıyafetlerini ve ayakkabılarını da arkalarında bırakak, gece karanlığında ve  – 17 C derecede soğukta, çırılçıplak kendilerini dışarı atmışlardı.  Üstelik bunu çadırı yırtarak çıkacak seviyede, büyük bir panik halinde yapmışlardı

 2. ARAMA FAALiYETLERiNiN BAŞLAMASI:

350 km.lik bu zorlu yürüyüşün, 16 gün sürmesi planlanmıştı. 12 Şubatgünü Ivdel‘e geri dönecekler, buradan da okulun spor kulübüne döndüklerini telgrafla bildireceklerdi. 12 Şubatta okula bir telgraf ulaşmadı. Bu tip faaliyetler için olağan bir durumdu bu. Bir kaç gün beklendi, ancak haber çıkmayınca, bir şeylerin ters gittiği anlaşıldı. Hemen arama ekipleri oluşturuldu. Yürüyüş güzergahları 5 bölgeye bölündü ve 5 ayrı ekip 20 Şubat günü arama faaliyetlerine başladı.

Çadırın bulunması üzerine, arama-kurtarma ekibi  bir üs kurup, arama faaliyetlerini bu bölgede yoğunlaştırma kararı verdi. Ekibin yerleşeceği iyi bir yer arayan 2 arama kurtarma ekibi üyesi,  çadırdan 1.5 km. uzakta, tek ve büyük bir sedir ağacının altında 2 cesede rastladı. Cesetler, Yuri Doroshenko ve Georgi Krivonischenko‘ya aitti.

Ivdel‘den büyük bir askeri çadır getirtildi. Subaylardan, askerleri okul öğrencilerinden ve gençlerin üniversite spor kulübündeki arkadaşlarından oluşan arama kurtarma ekibinin tüm üyeleri bu çadıra yerleşti. Sayıları 40 dan fazlaydı.  Ayrıca bir de Sverdlovsksavcılığından, Lev ivanov adında özel yetkili bir savcı görevlendirilmişti. Daha sonra arama kurtarma gurubundaki öğrenciler, bu savcının sürekli kendilerini gözetlediğini ve bazı bölgelere gitmelerini yasakladığını anlatmıştır.

Yuri Doroshenko‘nun ayakları ve sağ şakağında ki saçları yanmıştı. Georgi Krivonischenko‘nun da kaval kemiği üzerinde 31×10 cm.lik bir yanık vardı. Bu yanıkların, hipotermi sonucu vücut fonksiyonlarının yavaşlaması esnasında yaktıkları ateşten kaynaklandığı düşünüldü.

Devlet yetkilileri, bu 5 gencin sessiz sedasız gömülmesi için epey çaba gösterdi. Ancak ailelerinin direnmesi sonucunda, 9 Mart günü büyük bir törenle toprağa verildiler..  

Ancak ağır kırıkları bulunan 3 cesede de dışarıdan bir darp görülmüyordu. Sanki darbe ile değil, basınç ile yaralanmışlardı.

Ludmila Dubinina: Dili kopmuş, sağ; 2’nci, 3’ncü,4’ncü ve 5’nci, Sol; 2’nci, 3’ncü,4’ncü, 5’nci, 6’ncı ve 7’nci kaburga kemiklerinde kırık. ÖLÜM NEDENi ŞiDDET. (Ludmila’nın sadece dilinin değil, çenesinin de bir kısmının koptuğu öne sürülmüştür.)