0
@3 en güzel diyemem panpa ama okurken keyif aldığım bir yazım
hani sen batan güneşin sırtına atlayıp karanlık gecenin koynuna atardın ya beni. ben en çok ozaman ağlardım .
yalnızlık yatağıma girip ruhuma tecavüz ettiğinde aynaya bakamazdım utancımdan. sorsa hani bana aynadaki yüzüm nasıl gitti diye, boğazım düğümlenir konuşamazdım. i̇şte ben en çok ozaman ağlardım.
karanlıktan korkardım da hep yanı başına sokulurdum geceleri. sırtımı sıvazlardın. sen yokken hüzün bekliyor beni geceleri. kirli elleri saçlarıma değerdi. saçlarımdan ruhuma inerdi saçma bir hüzün. i̇şte ben en çok o zaman ağlardım.
yanaklarım ıslanırdı ayaz bir soğukta üşürdüm sabahı beklerken, üşürdüm ama yine de yanımda hazır bulunurdu çikolatalar. çok severdin hani. yerken yüzünde kelebekler uçuşurdu. hatta kelebekler bile gelmeni beklerdi çikolata başında ölene dek. onlar ölürdü işte ben en çok ozaman ağlardım.
uykusuz sabahı beklerken gözlerim yorgunluktan kapanıverirdi. belki de tam geleceğin zaman dalardım uykuya. yani hep öyle avuturdum kendimi . ben uyurken gelmiştir kesin. yüzümü okşamıştır da kıyıp uyandıramamıştır diye düşünürdüm hep. hepte adi yalnızlık karşıma geçip sırıtırdı. anlardım ki gelmemişsin hiç. i̇şte ben en çok o zaman ağlardım.
en şık elbiselerimi giyip boca ederdim parfümü üzerime, hep sen çıkıp gelecekmiş gibi hazır beklerdim ellerimde bir demet çiçek. taa ki batan güneşin sırtına atlayıp beni karanlık gecenin koynuna atana kadar. ben işte en çok o zaman ağlardım.
