duygusal mallar ibretlik aşk hikayemi anlatıyorm

keşke dinleseydin pelini panpa

2 ay bir şekilde geçmişti..
ben yine paraya ihtiyacım olduğu, biraz da babama yalaklık olsun diye dükkandayım. e tabi bana elemana verdiği kadar para vermiyor, adam ucuz işgücü olarak görüyor beni. gibilene kadar çalıştırıyor, elemandan daha fazla çalışıyorum, “özellikle yapıyorum ki hayatı öğren” lafı altında. tüm gün sağa sola koşturmaktan amı zütü kaybetmişim, oturuyorum dükkanda. telefon çaldı, büşra arıyor.
kadıköye gelir misin sana süprizim var.
şimdi mi dedim.
evet evet deyip nerde olduğunu söyleyip kapattı. hayda..

babama açıkladım durumu, o da artık illallah etmiş zaten git napim, git dedi trip atarak. kadıköye geçerken düşünüyorum sürpriz ne olabilir aklıma bi şey gelmiyor. meraktan çatlıyorum. gittim buluşma yerine. uzaktan bi baktım, yanda yaşlı bi adam ve kadınla oturuyor.

hasgibtir ailesi…

anlat bin senin yüzünden chelsea macını tivibudan actım pc basındayım amk

utanmasam geri dönücem dükkana öyle panik oldum. bundan daha kötü bir zaman olamazdı heralde. dükkanda sağa sola koşturmaktan terlemişim, saçım başım dağılmış. kartuş makinesinin arızası sebebiyle sol elim yer yer siyah mürekkepe bulanmış… lakin yapacak bi şey yoktu. yanlarına gittim.
merhaba dedim.
”ailem” diyerek tanıştırdı büşra. tokalaştım anne ve babasıyla oturdum. kimse olmasa büşraya saldıracak derecede kızgınım. konuşuyoruz ama ben şaşkınlığı atamamışım üstünden tutuk konuşuyorum, arada büşra ya kaş göz yapıyorum şimdi mi çağırılır diye…
ailesi iyi insanlar, babası sert mizaçlı ama muhabbeti sağlam adamlardan, annesi de işte ev hanımı kızı için en iyisini isteyen normal bir anne… kızı elbet daha önce bahsetse de merak eder tabi, sormak şarttır, sordu,
- sen ne işle meşgulsun evladım diye.

ayak parmaklarını eline dikseler ancak bu kadar yavaş yazarsın bin, hızlı olsana

@186 verdim şukunu o zaman.

@188 yine hızlandım lan, ilk seferkinde 10 dakikadan önce yazmıyordum. şimdi neleri anlattığım aklımda hızlı gidiyorum.

@190 lan olm ilk seferkinde ferreyle karışık iyi gidiyordu, geceydi.şimdi arkası yarına bağlamış gibisin hızlan panpa. olay canavar,iyi gidiyosun

anlattım tek tek, hedeflerimden, yapacaklarımdan, prensiplerimden… okuldan da bahsettim sorusu üzerine.
ama kızınızla takılcam ayağına 3-4 dersten kalıp okulu uzatma ihtimalimden bahsetmedim. okul durumu açılınca babasının ifadesi değişti, memnuniyetsizlikti bu. haklılardı da evlenme çağına gelmiş, okulu bitmekte olan kızlarının mesleğini eline alıp, evlenmesini bekliyorlardı artık. damat adayı ise, daha okulu kaç senede bitirceği meşhul. elinde sadece “-ecek, -acak” kipinde hayalleri olan, askerliğini yapmamış, elinde bi garantisi olmayan, evlenmek için kafadan 5 yılı olan bir tip!
e haklılar tabi.. babası, “önünde uzun yıllar varmış” dedi. bi şey diyemedim.
ben anlatmayı bitirip, babası konuşmaya başladığından beri kafamı öne eğmiş, sol elimdeki siyah mürekkep izlerini diğer elimle ovuşturarak silmeye çalışıyordum…büşra aşktan sevgiden bahsediyor, ulan hadi ailesinin aşkla yoğrulmuş bir evliğini olsa bile bu devrin zorluklarını biliyorlar, eskisi gibi aşkın meşkin evliliği kurtaramayacağını biliyorlardır... bi süre daha konuştuk. annesi hadi bey kalkalım biz artık dedi. kalktılar. vedalaştık ailesiyle, babası, “tanıştığıma memnun oldum” dedi. tabi ya eminim öyleydi. gittiler. moralim alt üst olmuştu… tek yapabildiğim elimle sol elimdeki mürekkep izlerini silmeye çalışmaktı. kafamı kaldırdım, büşra üzgün bir şekilde bana bakıyordu.

- güldüm.

mürekkep izi de bi çıkmıyor ya. dedim.

@191 ne ferresi lan. ferreyle alakalı ne anlattım?

@193 lan sen ferre anlatmadın. Ben ferre izliyodum baktım sen erken bitirecem dedin ben de yorulmak için ferre açtıydım. Ayrıntılara takılma panpa.

duygusal ergen kaç hadi benden ben rap yaparken ağlama birden

Lan aralara bişeyler yazmayın huur çocukları zaten adamı deli gibmiş çok yavaş yazıyor bir de size cevap verince.. 2 dakika akıllı durun bin kevaşeler

@195 bittiğinde görürüm seni.

bir süre öylece oturduk.

- babanlar haklı deyip, sessizliği bozdum.
olabilir ama ben öyle hemen evleneyim derdinde bir insan değilim ki. seninle hayatımın en mutlu günlerini geçiriyorum, babamlar mürüvet görücek diye bu mutluluğun bozulmasını aklımdan bile geçiremem dedi.
bi süre daha muhabbet ettik. hadi kalkalım dedim, hem de annenler fazla beklemesin, merak etmesin. öpüştük vedalaştık. dükkana geri dönücektim ben de, vapura bindim.
vapurdayken düşündüm, babası haklıydı, bu gerçekleri bu denli söylemesi bir tokat gibi gelmişti. sersemletip bi an kendime getirmişti. hayallerimi büşra üzerine kuruyordum ama o hayalleri gerçekleştirmek adına bi çabada bulunmuyordum. varsa yoksa büşraydı. bu durumu düzeltmem gerektiğini gittikçe kafama işliyordum, çeki düzen vermeliydim toparlamalıydım kendimi.. aslında babasının söyledikleri de değildi bu gerçeklerle yüzleşmeme sebep olan.
baban haklı dediğimde,
”olabilir ama” diye söze başlayan büşraydı…

dükkana geri döndüm babam anladı bende bi taklar olduğunu fazla bulaşmadı. kapattık dükkanı, eve giderken özkanı aradım, buluşalım. o beni aradığında, “ ne oldu” diye geri dönmezken, işim düştüğünde onu arıyordum. sadece bu bile benim ne kadar değiştiğimin en ufak örneklerinden biriydi. özkanla buluştuk sahile indik, durumlardan, bendeki bozulmalardan bahsettim. önceden de bahsederdim ama artık bunun ufaktan rahatsızlık vermeye başladığını söyledim. özkan da benim gibi arsız adamdır, o kadar takmaz, sorun etmez bu tip arama muhabbetlerini. sorun değil seni anlayabiliyorum, aynı dönemden ben de geçtim dedi. yalan söylüyordu. kendisi 4 yıllık ilişkisi boyunca, ne okulunu ne ailesini ne arkadaşlarını ne beni ne de sevgilisini aksattı. hep imrendiğim bir adamdı bu konuda. ben, daha bu ilişkiye yeni başlarken fazla üstüne düşme, senden değerli değil kendinden fazla değer verme derdim. o da o gün aynılarını bana söyledi gülerek. burada bi hatırlatma vardı aslında, bu hatırlatma da benim görüş olarak ta ne kadar değiştiğimin bi örneğiydi. kendime şaşıp kalıyordum, o gün aynaya baktığımda, soğuk bir ifadesi olan, kendini beğenmiş bir yapısı, hayata elinden geldiğince gerçekçi bir şekilde bakan onur değil de, büşra’yı nasıl mutlu etsem’i düşünen, büşrayla harcayacağı para azalmasın diye en yakın arkadaşıyla bile buluşmayan, telefonlarına bile çıkmayan, okulu sekteye uğratmış, ailesinden yabancı, zayıf bir onur vardı. bu beni sinirlendiriyordu.

rezerved bi ara okurum

ayraç panpa sen yaz geliyom

nick reyizden devam edek,

http://fizy.com/#s/1mb38g

her bi hatırlatma geldiğinde egomda kıpırdanmalar oluyordu. ego bir insanın airbag idir zaten. büyük bir çarpışmadan önce ortaya çıkar. olaylardan daha fazla etkilenmenizi engeller. yalnızlığa mı düştünüz, o dönemlerinizi bi hatırlayın, bir çok insan o dönemlerde suçu etrafında bulur, kendi suçlarına da bir bahane bularak, bu yolla kendini iyi hissetmeye çalışır. kendi başına ne kadar düşünmeye vakti olursa o kadar hatasına bahane üretir, “kendi gözünde” çok iyi bir insan olduğunu düşünmeye başlar