down sendromum var

okula kayıt olmama bile izin vermediler
adres bile soramıyorum, dışarı bile çıkamıyorum utancımdan
bir keresinde bir kız görmüştüm yaklaşık 2 ay kızı izledim yanına gidip konuşmaya çekindim
bir gün cesaretimi toplayıp kızın her zaman beklediği minibüs durağına gittim kimse yoktu
benimle dalga geçecek, alay edecek kimse yoktu.
kızın yanına gittiğimde kızın omzuna dokundum kibarca, bana bakmasıyla çığlık atıp kaçması bir oldu..
markete gittiğimde herkes benden uzaklşıyor zorunlu olmasam alışverişde yapmam, kasiyere para verirken o bakışlarını görüyorum..
o korku ve iğrenme karışımı bakışlarını görüyorum kendimden utanıyorum.
hiç unutmam bir keresinde yeni bir yere taşınmıştık
dışarda çocuklar vardı beinm yaşlarımdaydılar, annemin sözlerine kanmıştım
sen farklı değilsin, kimse sana gülmeyecek, burdaki insanlar farklı
diyordu annem bende arkadaş olmak, tanışmak istedim tek istediğim onlr gibi oyun oynamaktı

fakat hayır, onlar dalga geçtiler, alay ettiler benimle, dışarı çıktığım için dayak yediğim bile olmuştu

o yeni eve taşınırken ne hayaller kurmuştum, istemsiz olarak sesler çıkartmayı bırakmıştım, fakat görünüşüm değişmemişti

ailem benim gibiler için olan okula gönderemedi beni, paraları yoktu
fakat kendi kendime öğrenmiştim, geri zekalı değilim, herşeyi anlıyoruminsanlar zombiymişim gibi bakıyor

bir dizi izlediğimde,fir film izlediğimde hatta camdan baktığımda hepinize özeniyorum
keşke sizin gibi olsam, keşke arkadaşlarım olsa, keşke insanlarla konuşabilsem

keşke ailem utanmaasaydı benden, keşke onlar anlayışla krşılasaydı
116 yaşıma geldiğimde evde olmamdan rahatsızlık duymaya başladılar
bu sorun değildi, bunu bana söylemeleri beni üzüyordu..
tabi haklıydılar benim yüzümden akrabalar, misafirler bile eve gelmiyordu

birisi eve geldiğinde evin içinde saklanmamı söylüyorlardı, kimse korkmasın diye..

18 yaşıma geldiğimde bir ev buldular bana para yolladılar, allah razı olsun
fakat bir kere görmeye gelmediler,bir kere telefon açmadılar nasılsın diye...