"Kimim ben" diye sordu, bin yıldır donmuş vaziyette yattığı tabutundan çıkarılmış, hayata döndürülmüştü. Sorduğu ilk soru kim olduğuydu, neden bu kadar üşüdüğü, nerede olduğu veya o ünlü popçunun hala yaşayıp yaşamadığı değildi. dondurulan insan deposundaki yer sıkıntısı sebebiyle bir süreliğine hayata döndürülecek, daha sonra isterse tekrar dondurulacaktı.

iki adet robot karşıladı onu, ama tıpa tıp insan görünümündelerdi.
"Hoş geldiniz, adınız Haldun Kocaçiftçi. 16 Ocak 2001 tarihinde dondurulmuştunuz."
Bir yandan elini odanın merkezindeki devasa ısı kaynağına tutarken robotu dinliyordu.
"Peki hangi yıldayız?"
"17 kasım 3035 yılındayız Haldun bey."

"Ne!" diye kükredi Haldun. Elini hızlıca yüzünde gezdirdi, on bin yılın onu ne hale getirdiğini merak ediyordu.
"Çabuk bana bir ayna getirin!"
O anda robotlardan birinin yüzü aynaya dönüştü.
"Hagibtir! Nesin sen be!" diye irkildi Haldun, fakat yüzünün en son hatırladığı gibi, 55 yaşındaki halinde olduğunu görünce rahatladı.
"Adım Cengiz Korkmaz. SCEF 9720 tipi robotum. Genelde 2000li yıllarda dondurulmuş olanlar sizin gibi ayna istiyor ve bu özelliğimi kullanınca ürküyorlar efendim normaldir." dedi robot, tekrar yüz halini alıp.

"Ah, bu böyle olmayacak galiba cengiz!" dedi öteki robot sağ ve sol işaret parmağını haldun'un kafasına zütürdü: "Şimdi, tabiri caizse, ki pek tabii caiz, hayatın bir film şeridi gibi gözünün önünden geçecek!"
haldun 5 saniyeliğine, hayatında anı olarak hatırlayabileceği, bebekliğinden itibaren ne varsa bir bir gözünün önüne geldiği bir rüyanın içinde buldu kendini.

Hatıraların ilk 3-4 saniyesinde tebessüm eder bir halde olan Haldun'un yüzü son iki saniyede hafiften kızarmaya başladı, yüzü asık ve sinirli bir şekilde noktaladı anıları canlandırma işlemini.
"Tamam tamam her neyse! Çıkarın beni buradan! Tabi üstüme de bir şeyler verin önce!"
Haldun dondurulmadan önceki zengin, makam sahibi olmanın verdiği rahatlıkla robotlara emirler yağdırmaya başladı, eli titrer bir vaziyette.
-3 saniye içinde yeniden doğuş ünitesini terk edeceksiniz, bir iki üç!

Cengiz üçe kadar saydıktan sonra tavandaki bölmeden bir makine ortaya çıktı ve delici ışınlarını Haldun'a doğru gönderdi. Daha sonra şehrin yeniden doğuş binasına epey uzak denilebilecek bir yerdeki binadaki bir odada gene tavanda aynı makine bölmesinden çıktı ve yere ışınlar gönderdi. haldun kendini bu odanın ortasında buldu.
"dıbına koyayım ışınlanmayı bulmuşlar!"
Haldun hala anadan doğmaydı ama odadaki bir insan ona kıyafetleri uzatmış gülümsüyordu. Önce gözlerini ovuşturdu, sonra kıyafetleri kadından çekercesine aldı.

"merhaba haldun ben ayla modelim kt-930. Senin ihtiyaçların ve isteklerini karşılamakla görevlendirildim.
"iyi halde" dedi haldun ve aldığı kıyafetleri bir yere savurup ayla'yı koynuna aldı. seviştiler. sonra biraz dinlendi ve bir kez daha. sonra bir kez daha. üç kez seviştiler. ardından yiyecek bir şeyler istedi. sonra uykuya daldı. halinden şimdilik memnundu. bin yıl uyumuş birine göre epey vurdumduymaz ve yeni dünyaya karşı ilgisizdi.

uyandığında ayla gülümseyerek ona bakıyordu.
"ulan ne varsa robotlarda var he! karımdan böyle muamele görmedim ömrümce!" diye geçirdi içinden ve keyifle gülümseyerek kolunu ayla'nın omzuna attı.
"bana biraz etrafı gezdirsene."
"tabi"
giyinip ilk defa odadan dışarı adımını attı. kendisininki gibi binlerce odanın bulunduğu bir koridora çıktı.
"vay anasını! şu yerden çıkış yok mu be!"
"var tabi Halduncum. beni takip et."