gecenin baş rolündeydi. Gecenin en derin saatlerinde zifir yoktu. Berrak gökyüzü ve gece mavisinin eşliğinde tatlı soğuk bir esinti. Feis üstündeki bembeyaz geceliği ile yatağında oturuyordu. Ensesini kaşıyarak ayağa kalktı ve cama doğru yürüdü.

Ellerini pervaza dayayıp derin bir nefes çekti geceden. Eşiğe oturup başını dayadı. Bir süre dolunayı izledikten sonra kendinden beklenmeyen titreklikte bir ses ile geceye doğru konuştu:

“Ben sevginin ve diğer duyguların aşacağı kadar uzun bir hayat yaşadım. Ülkeler yıktım devirler kapattım. Kudretli kralları hiç gibi düşürdüm, köleleri kral yaptım. Herşeye gücüm yetti. Ama sana gücüm yetmedi. Ne yaptıysam sana yetişemedim. Beni görmeni sağlayamadım

Olmadı olduramadım. Ben bile başaramadım düşünsene. O çok değerli onurun bize izin vermedi. O benzersiz gururun... Sana çok kızgınım. O kadar öfkeliyim ki. Ama daha kötüsü sana çok kırgınım. Tanrı biliyor ki beni ağlarken gören bir canlı yoktur.

Ama bir kadın kırgın ve kızgın ise başka ne yapar ki ? Senden nefret ediyorum. Bana yaşattıklarından ötürü. Ama lanet olsun ki aşığım sana. iki kelime edeyim dedim cümlelerimin içi “ama”larla dolu. Bu iğrenç çelişki içinde belki yüzlerce yıl daha dolanıcam buralarda

Ve en aptalcası ise ne biliyor musun? En çileli yolu seçen, en yorucu görevi sırtlanan, en büyük sorumluluğu alan sen dolunaylı gecelerde gölge gibi gelmeyi kesmedin.

Şuan seni göremiyorum nerede saklanıyorsun kim bilir. Ama beni duyduğunu biliyorum. Her seferinde daha sert bir veda oluyor biliyorum. Güle güle aşkım... ”

Feis gözlerindeki yaşları esinti ile kurutmak için yüzünü çevirdi. Elindeki içkisini kokladıktan sonra kafasına dikti. Ayağa kalkıp yatağına doğru giderken duyduğu ses onu korkutmamıştı “hoşcakal”. Pencereden içeri dolan ışık, aşağıya düşen şeyin gölgesi ile kısa süreli kesildi

Pencereye dönmedi yüzünü. Misafiri önce izlemiş, sonra dinlemiş ve gitmişti.
“Sert ve zor vedalar... ” diye söyledi son kez. Dizlerini kendine çekip kıvrıldı. Tekleyen hıçkırıklarını bastırmaya çalışarak uykuya daldı.