Hmmm fotografa bakilirsa 90li yllarda cekilmis

okurum belki sora

luis suaREZ

rez .

bir gencin ailesinden uzak bir yerde üniversite hayatına atılacağı bir ortam olarak istanbul, bu alanda en zor ve en az hata affeden bir şehirdir, en ufak yanlışınızda tüm şehre karşı domalırsınız, ya efendi efendi yaşamaya kalkar, ya binliği dibine kadar yapar, bütün her şeyi öğrenir, nasıl hayatta kalacağınızı nasıl katakulliler ile nefes alacağınızı öğrenirsiniz yada ilk hatanızda boğazın dibini boylar bir kaç hafta sonrasında cesetiniz bulunur ve 3. sayfa haberi için bir paragraf yazılır adınıza.

Üniversitenin bitmesine nasıl 4 ay var panpa

Serkan dıbına koyayım bebekler bile başlık açıyor serkaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan

Doluluğum boşluğa, varlığım yokluğa, sahip olduklarım ise sadece uçtuğumda gördüklerim oldu. Nasıl mı bu hale geldim? Merak edenler için anlatıyorum.

edit: fotoğraf bana ait

Üniversite okuyan hatta bitirmeye 4 ayı kalmış bir kardeşiniz ve bir çoğunuz için abinizim.
Okulu kazandığım şehir olan istanbula giderken kuru kuru gitmeyeyim diye, aylar öncesinden idealler hayaller kurmaya oluşturmaya başladım, hangimiz yapmadık ki? Amk toplasan şurda kaçımız doğru düzgün aileden geliyoruzdur.Bir parmağın elini geçmez.
Söylentiler zaten daha üniversiteye hazırlanırken başlıyor; kanka kemkü keke panpa panka üniversitede hede hödö kızlar teklif ediyormuş falanlar filanlar. işte bütün olay öğrenci gruplarına girin bütün sosyal aktiviteler oralarda, eve çıkın ilk aydan sonra rahat rahat kız atarsınız bla bla diye uzayıp giden bir söylence esintisi kulağınızın birinden girip ötekinden çıkmamak üzere içinizde gezdirilmeye başlanıyor. Tabi bende de aynısı oldu, ama ben birazcık zorlandım bu kulvarda, çünkü çekimser utanan herkesle bir anda konuşmayı becerebilen biri bile olmadım, hayatıma ilk giren kız, kendi kendini sokmuştu hayatıma, ben konuşamamıştım bile, böyle bir insandım anlayacağınız.