dolmuşta gördüğüm kızı nasıl tavladım

bölümlerin yerini öğrendim. gibsen unutmazdım. yol alma vakti gelmişti. cocuga seni tutmim bende ktpne.ye geçerim deyip kalktım. tekrar kütüphaneye gidemezdim, bu sefer o gavatı döverdim. önce sağlık birimlerine uğriyim dedim. yavaş yava yürüdüm. kampüs cok büyük degildi. 5 bina fakülte ve enstitülere ayrılmıştı. rektörlük, amfi, yurt ve yamaç paraşütçüleri için sosyal tesis vs. vs. vardı başka birkaç bina. ayrıca rektörlüğe çıkmak için teleferik seferleri düzenleniyordu. ( tamam abarttım ) kampüsün en kıyak yanı tuvaletlerde bile wifi full cekiyordu. misafir olduğum için smsle gecici sifre alıp saglık bilimlerinin önünde pusuya yattım. elimde tlf birini cagırıp beklermiş gibi yaptım. millet sınıflara akıyordu.

rezerved

reserved

reserved

ses verin amk.

15-20 dk genel profli inceledim nedense hislerim yanlış iş üzerindeymişim gibiydi. en son kendi kendime atar yapıp hayali arkadasıma kızdım ve yukarı dogru yürüdüm. gözlerim açıktı. yine mimarlıgın önüne gidecektim. bu sefer hazırlıklıydım: yanıma okuma kitabı almıştım. bankların karşısında 2 tane cardak vardı. onlardan birine geçtim. yükselti olduğundan serin güzel bir rüzgar esiyordu. etrafı en iyi gören köşeye oturdum. bu sefer kitap okurmuş rolu yaparken gelen gideni gözetleyecektim. bu biraz zor olabilirdi.

evet beyler fazla uzatmıyorum bugünde bi tak olmayacak gibi duruyordu. 1,5 saat dayandım. bu arada 1-2 kantin turu yaptım yine sonuc yoktu. umutlar tükeniyordu. ger, donmem gerektigi kanaatine vardım.

poğaçamı bitirmek üzereyken masaya biri yaklaştı. tahminleriniz üzere gelen hasonun hukukçu arkadaşıydı. her zamanki gibi kumaş pantolon, parlak kundurayı çekmişti. fakat asıl sorun benim adamın adını unutmamdı yannan gibi nosunu kaydetmeye üşendiğim için. bozuntuya vermemeye calısacaktım.

-birader nbr, ne geziyorsun buralarda? dedi.

bense üstü kapalı olarak kitap olayından bahsettim. bu kadar yolu gelmem için ya deli gibmişti ya da geçerli bi sebebim vardı diye düşündüğünden olabilir, üstelemedi. herif işime yarayacaktı. hemen masaya buyur edip 2 çay kaptım.

ahh o tramvay... çok anım var amk

Hay mk yarim saat bosa mi okuduk la yazsana sunun devamini

@2 yi kıymalı sandım lan

yalanına sokayım

Kamaaan

kaybol dıbına kodumun yalancı bini

doldurulacak reserve

rezerved

reserveT

evet beyler stop. malesef derse gidiyorum. reservleriniz kalsın akşam bi fasıl daha yaparım cok uzun degil zaten mesele.

not: yalanına sokayımcı binleri ilk entryde uyardım amk niye kendilerini yoruyorlar. hikaye ilerledikce caps isteyene atarım özelden.

takipte kalın beyler.

pardon panpalar. işte devamı geliyor:

elimden tek gelen kızı ve yanında oturanı -muhtemelen arkadaşı- incelemekti bu durumda amk. tabi benim içim kız çok tatlı diye diye patlayacak amk o derece
http://www.sozluk.org/uploads/photos/199089_2183.jpg

yanındaki kız telefonundan bir şey gösterdiğinde arkadaş oldukları kesinleşmişti. bense belki bi tak çıkar diye incelemeye devam ediyordum caktırmadan, cünkü muhabbet acamıyordum. sagdaki -arkadası olan- dizlerini ortaya toplamıştı sanki gibecem ya ayak üstü neyse. dumur oluyorum boyle kahpelere amk. işte kelebek etkisi burda başlıyor beyler. kız omzumdan koldugun dibine malzeme cantası asmıştı beyler. t cetveli fırlamıstı cantadan ( bizim okuldakilerden biliyorum cizimle alakalı biriydi) ilk bakışta önemsiz gelmişti.

bizim asıl hatunun ise cantası ve elinde tuttugu ders kitabı türü bir şey vardı. kız sanki gökten inmişti amk aklıma gelseydi o anda bu diyarlardan mısınız diye sorardım. saclar uzun, düzleştirilmiş ve en önemlisi kızıldııı!!!bir11! boya olduğu açıktı ama kızıldı sonucta. ayrıca belliydi sacların kesimi, boyası filan; bakıyordu sacına.

görünen köy kılavuz istemez ya benim duraga varmadan 1 önceki duraga yakın bunlar ayaklandı. bense elimden ucacak fırsatı düşünüyordum. komplekse girdim o anda cünkü bir daha karsılasmama ihtimalimiz yüksekti sonucta 1 milyondan fazla insan var amk sehrinde. tramvay stop dediginde ya allah dedim sanki bi tak cıkacak ya erken ineyim bende belki takip eder giberim amk. kafamı gibim diyordum icimden.

dururumu mu acıkladım. içimden inş. başka kopya yoktur dedim. adam zaten cinsin biriydi. okulun öğrencisi olmadıgımı, kendi okulumda ise kitabın bulunmadıgını soyledim. laf kalabalığı yapsada gibe gibe alacaktım prosedür netti. (öğrenin beyler bu arada kitabı vermek zorundalar ogrencileri olmam sart degil bu durumda) neyse bu bini kafalayabilirsem kızın ismini kapabilirdim. kitabın benim için önemli olduğunu kimde oldugunu sordum.
o an resmi kurumda olmasaydım masada oturan gavata girişirdim beyler.

-arkadaşım amacın kitap mı yoksa başka bir seyi mi sorguluyorsun?

diye bir cevap geldi. huur cocuklugunun tanımıdır. boyle afra tafralı memurlar yok mu kendini bi tak sanarlar. ama alttan almak zorundaydım, gülerek başka ne olabilirki amacım abi dedim. neyse kolay gelsin deyip dısarı attım kendimi. binin arabasını bilsem boydan çizik atardım amk.

mimarlık binasının önünde banklar vardı. su an icin elimden gelen tek sey oturmak ve beklemekti. telefonla ilgilenirmiş gibi yaparken giren çıkanların listesini yapıyordu gözlerim. ama boştu, bizim ikiliden eser yoktu. şu numarasını aldıgım malı aramak aklıma geldi ama ilk günden o kozu oynamak istemedim. 1 saatten fazla oturdum bi gibim yoktu. yollar boşalınca derslerin bittigini farkettim. belki otobuste sansım döner diye agır agır ilerledim.

eve vardıgımda ilk gün elim bomboştu beyler. kütüphane0 fakülte binası0 otobüs0 çekmişti.

biraz moralim çökse de öyle ilk denememde pes edecek biri degildim. umudumu korudum. günün degerlendirmesini yaptıgımda keske kütüphaneciyle muhabbet yerine ilk ödünç dediğinde isim sorsaydım dedim. böyle mallıklara yer yoktu planımda. her şey tıkırında olmalıydı. yakaladıgım en ufak fırsatı ise anında degerlendirmeliydim.

plan zamanıydı beyler. gerçekçi bir kılavuza ihtiyacım vardı ve hemen işe koyulmalıydım. daha fazla bekleyemezdim.

aslında kafamda bir şeyler şekillenmişti. detayları düşünmem gerekiyordu. saate baktım 12 ye geliyordu. hemen yola cıkarsam 1i geçe kampüse varabilirdim. duşumu aldum, parfümümü sıktım ve hazırdım. dışarı çıktım, önce tramvaya binmem gerekiyordu sonrası kalyoncunun otobusleri ile gidiliyordu galiba. tramvaydayken inecegim yeri arkadaşlardan teyit ettim smsle. gibiş başlamıştı beyler. gaza gelmiştim. bi kere.

gibtigim yol 1 bucuk saat sürdü. otobusu beklerken az kalsın vazgececektim yarım saatten fazla bekledim. vardıgımda burdaki ögrencilere sabır diliyordum. dagı oyup ünv. yapmışlardı sanki. girer girmez bir yokuş. güvenlik ise meclisle yarışıyordu. 50 kişilik otobusten inerken tek tek kimlikleri kontrol ettiler. boş duran güvenlikçilerden kütüphanenin yerini öğrendim. iyi ki yokuşun ortasıydı . tepede olsaydı vazgeçip geri dönecektim amk yamaç paraşütü bile yapılabilirdi en tepeden. kütüphanenin girişi zemin kattaydı. hemen çaprazındaki bina ise gülümsememe neden oldu:

güzel sanatlar ve mimarlık fakültesi.

içeri girdim. hemen girişte memurların birleşik masası bulunuyordu. hemen bizim kitabı sordum. tipinden ben müdürüm lan havasıyla kütüphane müdürü olduğuna kanaat getirdigim adam 1 dk. dedi. yazıp aradı ve kitabın su an ödünç olduğunu söyledi.

dersten cıktım kantine indim belki bişey görürüm diye ama yok. eve döndüm aksam oldu derken düzenli olarak kızıl saclı amlıya takılmıştı kafam. ismini bile bilmemem ise ayrı bi meseleydi. c.tesi boş geçti. pazar akşama yataga kafamı koydugumda halen düşünceliydim. en son kendi kendime dedim bu kız kafam 2-3 gündür kurcalıyor mu evet! yapacak bir şey var mı hayır! orda durdum. madem ilk defa bi kız bu kadar kafama yattı son dönemde, elimden gelen her şeyi düşünmeliydim. ilkokulda problem çözer gibi verilen istenilen tablosu yaptım kafamda.

1. kız kalyoncu da okuyor. orası ise allahın dagıydı beyler yol gözüme gelebilirdi. (bu arada antepte 3 ünv. var beyler)
2. mimarlık mühendislikvari bi arkadası vardı gerekirse okulda cetvelle gezen herkesi sorgulardım. ama tahminimce bizim kızda aynı bölüm degildi cünkü yanında malzeme yoktu.

duruma baktım, kendimi ezik hissediyordum. samanlıkta igneden beterdim.

bir dayanak lazımdı bana. erkek dişiyi elde ederken belirli süreclerden gececekti. benimki aşırı olabilirdi fakat madem tutulduk amk elden bir şey gelmezdi. ayrıca biraz heyecan istiyordum. akrep bile dişiyi dansıyla cezp ediyordu. izledigim belgeseller ilk defa bi taka yaramştı. kararlıydım artık. pes etmek yoktu.

hasan kalyoncu benim artifactım olabilirdi (assassins creed çilere selam). hiç gitmişliğim yoktu amk. tek bildigim uzak olduğuydu. saat 2yi devirdigimde bi an önce sabah olmasını bekliyordum. aceleyle uyudum.

p.tesi ogleden sonra bostu. sabah okuldayken kütüphaneye ugradım, malum kitabı sorgulattım. bingo! bizim okulda yoktu. artık bu bir bahane olabilirdi. koşturarak eve döndüm, heyecandan yakama bi gül takmadıgım kalmıştı şaban gibi. aslında bi tak oldugu da yoktu ya neyse.