ben 20 yıllık dolmuş şöförü ziya. geçen gün çıktık yine yola müslüm babam eşliğinde, zaten dertliyim dıbına koyayım, 24 lira veren kuponum son maçtan yatmış, gerginim. dolmaya başladı yine bizim derbeder otobüs. zaten milleti gibiştirene kadar insan almaya devam ederim. bizim lanet karı evde vermiyor. milleti düşünüp, en azından benim durumumda olanlar gibişsin diye, arabayı sonuna kadar doldurur ve sürekli sağ sol yaparım direksiyonu, alakasız yerlerde gaz fren yapmayı da ekgib etmem. sonra gözümün ucuyla arka tarafı izlerim. ve onlar için mutlu olurum. kimisi üzgün, kimisi çağla şikel memesi görmüş alişan modunda olur ama genelde içlerinde dışarı taşmamak için savaş veren bi mutluluk patlaması yaşanır bilirim. her neyse en son gudubet karının biriyle aptal oğlunu aldım arabaya. onları görünce firene basan ayağımı gibsinler. sürekli ağlıyor ızdırabını gibtiğimin veledi. anası da nefes alınması zor dolmuşta, beni göremediği kalabalıktan, çocuğu susturmam için ricada bulunuyor. şöför amcası bağır şuna da sussun falan diyor. gülümsüyorum hafiften ve ses çıkarmadan yoluma devam ediyorum. ama susmuyor kodumun yaratığı. salak karı bu sefer sesini yükselterek tekrarlıyor ricayı. şöför bağırsana şu çocuğa!
ben de nasıl oldu bilmiyorum. sus dıbına koduğum doğurduğu diye bağırıverdim birden. otobüste anlamsız bi sessizlik oldu. ulan ben bi tane bini susturmak için refleksle bağırdım, bütün huur çocukları asker seldıbına geçti. ne yannan yiceğimi bilemedim. korna basa basa sağa çektim nedensiz bi şekilde, enteresan triplere girmiştim korkudan. sanki herkesin anasını gibcekmişim gibi bi sinirle indim arabadan. millet orta kapıya gelcem ve kavga falan çıkcak diye beklerken. çocuğun olduğu cama tıklayıp in lan aşağı zütün yiyorsa diye bağırmaya başladım ağlayarak.
baktım bir saattir ağlayan bin şahlandı, cama tükürüp el kol hareketi yapıyor. bırakın anasını gibeyim şu gavatın falan diyor tak parçası. annesi olcak huur da 5 yaşındaki çocuğunu susturcağına, gitti ön taraftan orta kapıyı açma tuşuna bastı. çocuğu yanıma indirdi ve otobüse binip kapıyı tekrar kapattı. ikimizde nolduğunu anlamadık. herkes cama yapışmış bizi izliyor. o kadar erkeklik tasladık yan çizmek de olmaz o dakikadan sonra, diye düşünürken, ne bekliyorsun huur çocuğu diyip taşaklarıma kafa attı belasını gibtiğimin hobiti. yatan 24 liradan mı yoksa taşakların çarpışmasından mı bilmiyorum yerde tepinmeye başladım. güneşli havadaki dolgun balgam gibi yapışmıştım yere. ben yerdeyken konuşmaya başladı bi de kaşarın oğlu: dua et kreşe geç kalıcam yoksa eve gider bi posta da karına kayardım diye... ardındna şöför koltuğuma geçti. ne alkış vardı otobüste ne ıslık. herkes uslu bi şekilde oturmuş ücretleri tekrardan uzatıyorlardı. asil bi şekilde koltuğa oturdu sinyalini verdi ve yola çıktı. kısa sürede gözden kaybolmuşlardı.