1. 1.
    0
    Sizinle dertleşmek istiyorum. Senelerce okudum ettim, gençliğimi doya doya yaşayamadım. Bırakın karı kız yapmayı, otuzbir çekmeye dahi vakit bulamadığım zamanlar oldu. Her türlü cefayı çektim. çalışmaya başlayınca keyif alırım dedim ama şimdi derin depresyondayım ve ruh halim daha iyiye gitmiyor. Aile baskısı nedeniyle istifa da edemiyorum. Evin çalışan tek kişisi olduğumdan bırakmayı göze alamıyorum. Yaşım almış gitmiş bu saatten sonra yeni bir meslek öğrenmem de zor. huurluk yapacak değilim (zaten tipim de yok ya hani). Sizce nasıl bir yol izlemeliyim, ne önerirsiniz?
    Not: liseliler moralini bozmasın, mesleğini severek yapan arkadaşlarım da var. Ben yanlış tercih yapmışım belli ki.
    Özet: dertliyim dostlar
    ···
  2. 2.
    0
    @2 sagol panpa
    @4 ben olmuşum kurban zaten
    ···
  3. 3.
    0
    @8 zengin bulsam evlenicem de çok tipsizim ya
    ···
  4. 4.
    0
    @11 pratisyenim, son tusta uzmanlık kazandım ama tanışmaya gittiğim ortamı beğenmedim. çok düşük puanla kazandım zaten
    ···
  5. 5.
    0
    @16 o iş için de eğitim gerekiyo ya zor sizin iş de. ha fırsatım olsa yapmaya çalışırdım
    ···
  6. 6.
    0
    @20 aldığım para benim için yeterli, onunla ilgili değil sorun.
    ···
  7. 7.
    0
    @24 nöbetler çok yoğun geçiyor, uyku düzeni diye birşey yok. insanların saygısı kalmamış, ne yapsanız beğendiremiyorsunuz ve uğraştığınız şeylerle de doktor gibi hissetmiyorsunuz kendinizi
    ···
  8. 8.
    0
    @25 25 yaşındayım
    ···
  9. 9.
    0
    amlı değilim zaten amı olana dert var mı bu devirde *
    ilginiz tavsiyeleriniz için hepinize teşekkürler..
    ···