Bu yazacaklarımı kim okur kim anlar veya anlamaz pek umrumda degil ama artık zorlanmaya başladım. Bazı seyler yolunda gitmiyor. Aslında hicbirsey yolunda değil.Ben bile yolumdan çıktım. Nereye gidecegimi bilmiyorum abi.Her vardığım limandan yenilgiyle ayrılmaktan bunaldım.

Ben bu hayatta 2 ciddi ilişki yaşadım ve ilkinde aldatıldım.Ben öğrendiğimde öldürmek istedim ama çok saçmaydı o anki sinirlerim hareketlerim. Kapısına kadar gidip kaç defa geri döndüm.Bir fiske vurmadım veya küfür etmedim yüzüne. Eyvallah dedim ve gibtir olup gittim. Yandı yuregim bir defa.Çok zor toparlandım. Ailem beni pek sık bogaz etmezler veya üstüme gelmezler.Ne etime karışırlar ne sütüme. Kendi halimde kendi içimde yaşamayı ben çocukluktan öğrendim.

Beni korkutmadılar. Tehtid etmediler veya kötü konuşarak istemedikleri şeyleri yapmama engel olmadılar.Ben erken büyümek zorunda kaldım. Yaşıtımdakiler sokakta saklambaç oynarken ben evde akşam babam gelince bana oğlum demesini beklerdim.Şarkı dinler hayal kurardım abi. Neydi ki çocukluk zaten hayallerden bir havuzdu.Ben yatlar katlar hayal etmedim ama hep ilgi duyulmayi istedim be abi.Hep onemsenmeyi istedim.Ben ağladığım da yanlız ağladım. Kimse niye agliyorsun diye sormasın istedim. Büyüdükçe asosyal denilen şeye dönüştüm.

Ve birinin beni ilk defa onemsedigini hissettim. Ailemden başka biri ve bu bir kızdı. Filmlerde hep özendigim o saf sevgiyi buldum sanmıştım.Ve salak kafamla hayaller kurdum. Kendimi ümitlerime bağladım.El üstünde tuttum ve kaybettim. Aldatıldım.

Senelerce kimseyle olmadım. Kilo aldım kendime bakmamaya başladım. Arkadaslarimin dalga mevzusu oldum.Şaka da olsa kırılıyordum gulsem de kırılıyordum abi.Ama yine de gülüyordum onlarla beraber.Çünkü fazla iyi niyetliydim. Kaybetmeye alışmış biri gibi bana rest çeken her ahbabımdan ilk özür dileyen bendim. Eziktim.

Kendime gelmem lazım diye düşünmeye başladım ve spora başladım. Bakımlı olmaya çalıştım.En yakın zamanda bir kızın dikkatini çekmiştim.Ve ben o kıza guvenmek istemedigim halde bir iliski yaşamaya başladım. Ciddi düşünüyordum. Ailemin haberi vardı.En yakin dostlarımla tanıştırmistim. istiyordum abi evlenmeyi. Onun bana verdiği yaşam umuduyla üniversite kazanmakti hedefim. Başarı sağlamaktı.

Seneler geçti.. Değişti hersey.ilk başlarda soğukluk hissi ve sonrasinda gelen sevilmeme duygusu.. Korkuyordum abi. Beni birakmasindan terk etmesinden. Hazır hissetmiyordum onsuzluğa.Öyle guzel seyler yaşamıştik ki.Anılar bir roman duygularım bir masal olurdu. Kendime kabul ettiremedikce sinirleniyordum.O birsey yok dedikçe ben hepten delirdim.Çünkü vardı abi bisey kimse aptal degil ki ilgisizligi anlamayacak kadar.

Ne dediyse yaptım.Her dediğine eyvallah dedim. Karnım aç gezdim hediyeler aldım. Neydi suçum günahım ? Ve ben bunları kendime sorarken bir pişmanlık sezdim.Bu pişmanlık kendimi kaybetmiş olmamdı. Kendimi onda kaybetmiştim.Ben bu degildim.Bu sahneyi bir kez daha yaşamak istemedim. Kaldıramazdım diye düşünürken bir anda ondan ayrıldığımı isterken buldum kendimi.

Hayır bile demedi. Bende geri dönmedim.Şimdi o senelerin birikmiş tecrubesi neredeydi ? Hani artık yoktu inanmak ? Hiçbirşey elimde degilmis meğer. Aptalın tekiymişim.

Şimdi canım ne isterse onu yapıyorum. Sevmiyorum,sevemiyorum artık hicbir kızı.ilk duygu nefret haline geldi ve tiksinmekten baska bişey gelmiyor aklıma. Mutlu oldugum cok az sey var. Kendimi kaybetmiş de olsam ufakta olsa mutlu olmama şükür ediyorum. Benden koparıp aldıkları şey hep iyi yanlarım oldu.

Artık korkmuyorum. insanların canını yakmakta umrumda değil.Ben mutluysam kimse umrumda değil. Merhamet edemiyorum..En önemlisi de artık kimseye güvenemiyorum.