Şu ana kadar dizi şeklinde 3 tane rüya gördüm. Arkası yarın gibisinden, birbirinin devamı olan bir rüya serisi. Sizin de daha önce dizi gibi devam eden rüyalarınız oldu mu, olduysa tepkiniz ne oldu bilmiyorum ama benim 3.rüyadan sonra içimde bir ürperti oluştu.

Aslında korkunç olmayan bu rüyalarda; ilk gün rüyanın heyecanını yaşadım, ikinci gün rüyanın devdıbını görmek şaşırttı ama ürkütmedi, 3.gün de aynı rüyanın devam etmesi üzerine korktum ve daha sonra unutmamak için kalktığım gibi rüyayı yazıya geçirdim. Büyük ihtimalle bugün de uyuduğumda yine, 4.kez rüya dizisi devam edecek. Bu ahval altında insan uyumak istemiyo.

Şimdi, bu gece, sizinle bu rüyaları paylaşmak istiyorum. Kim bilir belki sizinle rüyamı paylaşmam, bilinçaltımın esaretinden kurtulmama ve bu rüya serisinin sona ermesine vesile olur belki.

Küçüklüğümde gördüğüm kâbuslarda, dilenciler beni tutup kaçırırlardı. O an nasıl oluyosa bunun bir rüya olduğunu anlardım ama yine de bu kâbusa son veremezdim. Ayrıca rüyada da olsa kaçırılmak istemem, o dilencilerin ellerinden kaçmaya çalışırdım. Bu dizi halindeki rüyalarımda da bir süre sonra rüya olduğunu anlamama rağmen içimdeki ürpertiyi atamıyor, rahatlayamıyorum. Rüyadan çıkmaya çalışıyorum ama çıkamıyorum.

Gelelim rüyalara,

ilk rüya

Daha önce dediğim gibi rüyalarımı yazıya geçirmeye dün sabah, 3.rüyayla başladım. 1. ve 2. rüyaları hemen yazıya geçirmediğim için uyandığımda, rüyalarla ilgili hatırlayamadığım, anlayamadığım şeyler oluyor. Kopukluklar yaşanıyor. Olayları dün gece görmüş olduğum 3.rüyada anlamaya başlıyorum.

ilk gördüğüm yani ayın 22’sinde görmüş olduğum rüyada/kâbusta yer, gök ve deniz yer değiştirmiş. Değiştirmiş derken yerle göğün kendileri değil; yerde, gökte, denizde yaşayan canlılar. insanlar havada uçuyor, kuşlar denizde yüzüyor, balıklar karada yürüyor. “insanlar havada uçuyomuş, ne güzel uçuyosun işte amk!” diyor olabilirsiniz ama ben bu rüyada insan değilim.

Cenabetiz işte ya dıbına koyayım, insanlar havada uçarken ben rüyaya gözlerimi bir balık olarak açıyorum ve yine karadayım. Hayaller havada, rüyalar karada ve hayatlar kara! Karanlık hakimdi rüyama. Bulutlar bide insanlarla beraber tüm kara canlıları var havada. Yağmur yağmakta, seller akmakta, şimşek çakmakta...

Denizde değiliz balıklar olarak ama yağan yağmurla kendimizi öz yurdumuzda gibi hissediyoruz. Aslında “öz yurdunda garipsin, öz vatanında parya!” yağan yağmurla. Kimimiz yağan rahmetin altında ıslanıyo, kimimiz kendini sel sularına atıyo. Yağmur kesilmesin diye yağmur duaları ediliyo. Yukarıya yağmurun geldiği bulutlara bakarken insanlara da çarpıyo gözüm. Sapıklık rüyama da tesir etmiş, etek giymiş kadınların altlarına bakıyorum. Bazısının Harun abi olduğunu da farkediyorum.

Sahile gidiyorum, daha önce hiç var olduğunu görmediğim duymadığım sokakları geçerek. Sahile vardığımda karaya yağan yağmurun denize yağmadığını fark ediyorum. Kuşlar da biz balıklar gibi. Arada zıplayıp öz vatanlarında, havada hissediyorlar kendilerini ama sonra “şup” sesiyle tekrar denize batıp parya oluyorlar.

Denizden sonra tekrar havaya bakıyorum. insanlara, kedilere, iguanalara ve diğer envaiçeşit hayvana… Aralarından biri hariç sanki bizim gibi birer parya hepisi.

Daha önce dediğim gibi o an hissettiğim bazı duyguları unuttum. Neden böyle bi dünyada olduğuma kuşkuyla baksam da bi şekilde o atmosfere ayak uyduruyorum dilencinin kaçırdığı rüyada olduğu gibi. Bi yanım uyanık, bi yanım uykuda. Ne rüyaya girebiliyorum tam anlamıyla ne de uyanabiliyorum uykudan.