Irak-iran savaşı üzerine bir kitap okumuştum.

Humeyni'nin "12 yaşına basmış erkekler askere gidebilecek. Bu benden gençlere bir hediyedir" fetvasını...

Eline bomba tutuşturulup Irak siperlerine hücum ettirilen 14 yaşında çocukları... bu çocukları vururken hüngür hüngür ağlayan Iraklı askerleri...

Ortaokulları gezip çocukları, askere yazılmaya ikna eden mollaları...

Tiksinerek okumuştum. Ve demiştim ki:
-Böyle şeyler Türkiye'de olmaz. Olamaz. Bizim inancımız da, ilahiyatçımız da düzgündür. Çocukların beynini yıkamayız.

Ben bir aptalmışım. Gözü kapalı gezen bir ahmakmışım.

işte Dinayetimiz, asılsız hadisler kullanarak, Peygamber'e "Şehit olanın ölürken canı hiç acımaz" gibi mantığa aykırı şeyler söyleterek, çocuklarımızın beynini yıkıyor. Belki de beş, on sene sonra yapılması planlanan savaşların alt yapısını kuruyor.

Teşekkürler Diyanet. Bu yaşımda bana altın kıymetinde bir ders verdin: Din simsarına, yalakaya, yobaza asla acımamak gerektiğini öğrettin.