Bu hakikatten önemli bir başlıktır. Nedeni ise şu: Dinlerin masallardan, mitolojilerden türediğini hepimiz biliyoruz. Fakat mitleri bir çok insan, eninde sonunda okumaktan sıkılıyor. Çünkü okurken, bir yerden sonra kendisini kaybolmuş hissediyor. Çünkü bir mit öbürünü tutmayabiliyor ve tutmadığı zaman, birinden birinin, anlatan kişilerin yalanı veya yanlışı olduğu sanılıyor. Ve bunun neticesinde, hangisinin doğru olan, hangisinin yanlış olan olduğunu bilemediğinden, okuduklarının hepsine güveni kayboluyor. Oysa ki birbirini tutmadığı hallerde dahi, okuduklarının hemen hemen hepsi de doğru. Birisi i.Ö falanca yılın, falanca mitinin doğrusu, diğeri ise i.Ö falanca yılının falanca başka bir milletinin doğrusu. Bu önemli kriter göz önünde bulundurulmadığı için, bazen taşlar yerine oturamıyor, sinsileyi takip zorlaşıyor ve sonunda mitlerin içinde kaybolunup, sıkılıp okumaktan vaz geçiliyor. Ben bunu bildiğim için, her ne kadar sizlere mitlerden örnekler versem dahi, aslında en çok, tarihteki insanların zihniyetlerinin ve zanlarının neler olduğunun üstünde duruyorum. Çünkü o zamanın pgibolojisini anlamak, o zamanki insanın ne anlatmış olduğunu anlamaktan daha önemlidir. Bunu anladıktan sonra her şey çorap söküğü gibi geliyor. O zamanın insanının pgibolojisini anlamanın en iyi yolu ise, kendini o zamanın insanının yerine koyabilmektir.
Örneğin, bundan 10.000 yıl önce doğmuş olsaydınız, Ay’ın aslında bir gezegen olduğunu anlayabilecek miydiniz? Hayır, asla! Çünkü bakınca anlaşılmıyor. Pekiyi cansız olduğunu anlayabilecek miydiniz? Asla! Bütün insanlar onun canlı olduğunu söylerken, onun cansız olduğu aklınızın ucundan bile geçmezdi. Üstelik büyüyen, küçülen, oradan buraya hareket eden bir şeyin cansız olduğunu nasıl düşünebilirdiniz? Üstelik doğaya direk olarak gözle görülür etkileri varken? Mesela Ay, o koca denizleri çekiyor.(Gel-git olayı) Işık veriyor. Güneş, ısıtıyor.
O zamanlar size birisi Ay’ın cansız olduğunu söyleseydi, vereceğiniz cevap, biyük bir ihtimalle, “hadi ordan dümbük” olurdu.
Ay’ın canlı olduğu zihniyetiyle düşünmeye başlayalım;
• Ay neden bazen Dolunay, bazen ise Hilal şeklini alıyor?
Dolunay olduğu zaman, hamiledir. Hamile olması normal çünkü, o bir kadındır. Kadın olduğu nerden belli? Çünkü Güneş erkek boyutunda, Ay kadın boyutunda. Üstelik Güneş erkek gibi güçlü, kasıp kavuruyor. Ay ise narin, nazik; nur’u ile şefkat dolu. Kadın olduğu buradan belli. Kadın olduğuna göre, hamile olması da normaldir.
Pekiyi Dolunay iken, onun hamile olduğu nerden belli?
Çünkü sonradan içinden bir şey çıkarıyor da ondan. Pekiyi biz o çıkan şeyi niçin tam göremiyoruz? çünkü, gökyüzü siyah, o çıkan şey de siyah, o yüzden tam göremiyoruz. Ama Ay’ın içinden siyah bir şey çıkığını görebiliyoruz.




Şimdi anladınız mı neden beyaz veya yeşil taş değil de kara taş olduğunu? Ay’ın içinden çıkan şey kara da ondan.
Ay dolunay olana kadar, o kara taşı doğurma sürecindedir.
Daha sonra, o kara taş ana tanrıçanın bilgeliği ile(Nur’u, ışığı ile), aydınlanarak ertesi gün, erkek ise yeni bir Güneş olarak doğar.(“1”)Kimdir bu doğan Güneş?
Zamana, döneme ve hangi milletin miti olduğuna bağlı.
Yunan mitinde Zeus. Mısır’ın eski mitinde Ra(Rah), farklı dönem mitinde Horus.
Allah’ın Rahman ve de Rahim olmasının sebebi de budur.
Rah= Güneş.
im veya A+m= Delik, yarık, kovuk.
Rah+Am= Güneşin deliği. (Güneşin çıktığı delik anlamında).
Ab-Rah-Am= Güneşin çıktığı deliğin kulu. (Abd-Rah-Am aynı şey)
Mısır’daki “Rah” ile Babil’deki “Al” özdeş tanrılardır. Her ikisi de, erkek olmalarından dolayı Güneş kökenlidir.
Al, tanrı demektir çünkü güneştir.
Allla, tanrıça demektir, çünkü Ay’dır.
Güneşin kuluna Abd-Al denir(Pir Sultan Abd-Al gibi), Ay’ın kulun ise Abd-Alla denir.(Abdallah/Abdullah)