dibe vurdum

lise 1 de, ilkokldaki arkadaşların çoğu yanımızdaki anadolu lisesinde okuyup ,arada bize uğrayıp ezen tayfadan, genelde pek gibimde olmuyordu, artık tamamen kafa bulmayı düşünüyordum ve alkolle o yaşlarda tanıştım http://www.youtube.com/wa...PS9Ids&feature=relmfu

kimseye anlatamadığım duyguları ona anlatır oldum, millet karıyla kızla çıkıp, sağa sola sataşıp, zevkine hayat yaşarken ben kendi evrenim içinde yarattığım fırtınalarla yüzleşiyordum, ara ara ilkokl anılarım gözümün önüne gelmeye başlıyordu, şizofrenliğe doğru hızlı adımlarla ilerler buldum kendimi.

annem piskyatra görünme mi istiyordu ama ben çözümün bunun olcağına inanmayarak gitmedim, sizce düzelebilr miydim?

evde yapıcak yemek yoktu, ısınacak ortamm yoktu, arkadaşlarım bazen oklda ellerin neden morardı diyince, ben fazla klavye kullanmaktan diyordum,

tenefüslerde özellikle 2. ders sonunda herkes dürüm yerken ben simitle geçiştiriyor. bazende hiç yemiyordum. öyle anlarım oldu ki bütün gün tek öğünle durur buldum kendimi. bu fiziksel ve ruhsal çöküntüyü kimse anlamıyordu. herkes koy zütüne gitsin diyenlerdendi ama olmuyordu işte, hayat bazılarına aile içinde göründüğü gibi gelmiyor,

bazı insanların dünyasında yetişmediysen, onların dünyasına girmeye çalışıp, çektiği sıkıntıları anlayamazsın, kafaya takma der geçersin, ancak heran gözünün önüne gelen sahnelerden kimse seni çekip çıkaramaz

bi su içiyim geliyorum panpalar

bundan sonraki kısımda ancak bu parça bana eşlik edebilir; http://www.youtube.com/wa...Cg6GE&feature=related

lise 1 in sonuna geldiğimde, bir tercih yapmam gerekiyordu, ya okula devam edecektim, yada sanayiye gidecektim.

içinde bulunduğun durumlarda hayat bazen daha kötü gelebilir ama küçük iyiliklerde olmuyor değil.
lise1 sonlarında gittikçe dibe çökerken, benim karanlık yüüzmü görebilen biriyle tanıştım, ilham meleğimle
adı sevgin di.

anadolu lisesi okumasına rağmen, diğerleri gibi burnu havalarda gezen tiplerden değildi, harbi dost denecek insanlardan, ama ben zamanla onun bana daha da yakın olmasını ister oldum. çünkü ancak onunla hayata tutunabiliyordum. hayt normalde siyahbeyaz geçerken onunla renklenir oldu.

üzüldüğüm anlarda yanımda olup beni neşelendiren, gerektiğinde kardeş, gerektiğinde bi anne, gerektiğinde sevgili, gerektiğinde samimi bir dost gibi yaklaşan, buzamana kadar tanıdığım en iyi insandı kendisi.

o seneki yazım gayet iyi geçiyordu. lise 2 de tercihlerimde yardımcı oldu ve istememe me rağmen sayısal seçip devam etmemi sitedi, ve öylede yaptım,

lise2 de biraz daha iyiydim, aslında hiç birşeyim yoktu, daha doğrusu, o bana acımı dindiren ağrı kesiciydi, ne zaman bir nöbet geçirsem, yanımda olup konuşmalarını dinlemeyi istiyordum. Çünkü ancak onunla kendimi ruhsal dinginlik mertebelerine ulaşır buldum

ekgibliğini hissettiğim zamanlarda yine eski halime dönüyordum ve bu etki gittikçe kendini daha da belli etmeye başlıyordu.ilk aylarda 4,5 kez onu yanımda isterken son zamanlarda hiç ayrılmamasını diler oldum. bir nevi o bu yapımın panzehiriydi.

lise 2 ve 3 nerdeyse herşeyimin iyi olduğunu hisssetiğim, kısaca yaşıyor olduğumu, ve yaşarken bi amacımın olduğunu hissettiğim, hayatımın çok kısa ve renkli bir bölümünden ibaretti.

lise 3 sonlarına doğru derslerim zirve yapmış, başarının doruklarında, ve kötü alışkanlıkları minimum düzeyde tutmaya çabalıyordum. Bir uğraşım bir amacım ve o uğurda yaptıklarımla vardım.

bi 5 dk sigara molası geliyorum beyler

geldim beyler, ruhumun hüzün şeklinde akan sızıntılarını sizinle paylaşmaya dewam ediyorum;
http://video.uludagsozluk...requem-for-a-dream-40778/

insan hedeflerine ulaşabilmesi için yaptığı bütün çabaların boşa çıkması sonucu nasıl tepki veriri sizce, bunu normal ailede yetişmiş çocuklar için sormuyorum, benim gibi olanlar için soruyorum

lise 3 ün sonunda herkeste sınav telaşı başladı ve sevginle aramızda ister istemez bi uzaklaşma oldu ki, benim gibi düşünmeyen bi kız için bu yeni keşiflere çıkmanın başlangıcıydı

artık sadece telefonlarda görüşür olduğumuz zamanlara geldik, yanımda olması bile yetmezken, sesini duymak nasıl yetebilirdi ki, karanlık tarafım yine gülümseyrek, beni yanlız bırakmadığını hissetiriyordu. http://www.youtube.com/watch?v=xwtdhWltSIg

son konuşmamızda, benimle yürütemyceğni ve burada bırakmamızın ikimiz içinde en iyisi olduğunu, kendisinden daha iyilere layık olduğumu söyledi ve sözü bana bıraktı ama benim söyleyecek bi kelimem bile kalmamıştı.

insan kendini rüyayla gerçeklik arasında sıkışır hisseder ya, ve hangisnin gerçek olduğunu kavrayamaz, işte ben o günden sonraki aylarda yaklaşık 1 sene o durumdan çıkamadım

lise4 üzerine; kendi suskunluğuma hiç beklemediğim bi hızla tekrar dönmüştüm. ummadığım şekilde, derinden gelişmeler yaşanmış şekilde.

bunu artık kontrol edemez hale gelmiştim. dışa vurumum yavaştan gözler önüne seriliyordu.

birgün edebiyat dersine girmeden tenefüste lisedeki çalışmalarımıza göre sıralamamız açıklandı ve ordada lise 2,3 çalışmalarımın yeterli olmadığını gördüm, birde ordan darbe aldım. Neyse içime atacak sindiricek yerim vardı, bunalra çocukluktan beri alışmıştım, ama artık kontrolun benden gittiği anlar oluyordu.
edebiyat dersine girmiştik, ben sıraya kafamı gömüp kendi halimde duruken, hoca ders dinlemem için beni uyardı ve ben aynen yatmamı sürdürürken, gelip kolumdan tutup kaldırmaya çalıştı.

Biraz direndim, ama artık içimdeki canavarın benim ona vurduğum zincirlere dayanacak sabrı yoktu. Ben ona bakmazken kendini geliştirmeyi başarmıştı. Ve o gün okul hayatımın, hatta hayatımın en şiddetli günüydü.

çekiştiren hocanın kolundan tutup geriye doğru ittim ve bbeni hala tutuyordu, bırak ya diye bağırdığımda, bütün sınıfı adeta bana kim olduğumu bilmezmiş gibi bakarken buldum.

ve bir kaç saniye duraksamadan sonra sınıfın kapısını çarparak çıktım.

o günden sonra eskisi gibi olmayacaktı hiçbirşey, içimdeki canavarın dışarı çıkıp etrafa nefretimi ve kinimi nasıl kustuğunu görmüştüm

o hafta okula gitmemiştim, kendi karanlık yüzümü evde kontrol etmeye çalışarak geçirmeye başladım ki bu biraz etkilide oluyordu, toplum içeriisnde bulunmayıp, strese girmedikçe kendi karamsarlığım ve ona eşlik eden yanlızlığım içinde gayet dingindim.

ama hala tamamen dibe vurmuş değildim, üniversite sınavını bi şekilde verip gibko bir bölüme yerleşebildim. Hayat benim için yeni başlıyordu...

beyler çok uykum geldi, devdıbını yarın gece aynı saatlerde gircem, ayrılmayın takipte kalın, birde hayrına uplayıp, yönetime bildirseniz olan bitene eklese hiç fena olmaz. şimdiden bana zaman ayırıp hayatımı okuduğunuz için size teşekkür ediyorum

sizi yarına kadar bu şarkıyla baş başa bırakıyorum: http://www.youtube.com/wa...dscreen&v=UQUA5rrGt48