dibe vurdum

öncelikle gececi tayfaya selamlar,

panpalar burada anlatacağım baya derin mevzular olucak dinlemek isteyenler varsa, onların yorumlarına ihtiyacım var

edit: şimdiden yapmış ve yapacağım imla hatalrından yazım hatalarından dolayı affınıza sığınıyorum

yavaştan başlıyorum

bu parçayla birlkte okuyun http://www.youtube.com/watch?v=KQLAyhXziq0

baha hayat çiçek bahçesinde yaşamak gibi anlatıldı, güven, sevgi, huzur içerisinde, ama o bahçenin etrafının mayınlarla çevrili, savaş alanı olduğunu kimse söylemedi

sınırlarımı keşfetmeyi 20 li yaşlarda ancak öğrenebildim, ozamana kadar kendi dünyamın karanlık çağlarını yaşıyordum

@7 panpa baştan sonra kendi hayatımı anlatıyorum

çocukluğumda bana hiçbirşeye yeltenmemem, heves etmemem öğütlendi, insan hiç deneyimlemeden sadece öğütlerle birşey elde edebilr mi sizce!
ilkokul yıllarımda sokağa salmazlardı beni, evde ya tv izlerdim yada anneannemin verdiği öğütleri dinlerdim ki hayatın bunlardan ibaret olduğunu sanmıştım,
okulun ilk yıllarında zorla bağararak ders çalıştırılmaya zorlandım, kimse bana nasıl öğreneğimi öğretmedi panpalar, hatta bi gün anneanneme kalemle eline saldırığ kanatmıştım

ben hayatı ozamanlardan haybetmeye başlamıştım, yaşıtlarım top oynarken, sosyal etkinliklerde kendilerini geliştirirken, gibko yuaşamın içinde benliğimle terk edilmiştim

panpalar babam mak. mühendisi ama kendi gibini dorultup iş bulmaya yeltenmeyenlerden, annemiin üzeirnden bi 10 yıl sürtmüştür.
maddi durumların yokluğunu,, ve evdeki adama karşı çıkılmayacağını o yaşlarda öğrendim, nezaman öneri sunsam kafama anahtarla darbe alınırdı, karşıda gelemezdim, çünkü kendimi fiziksel oalrak ta geliştirememiştim, bu bende ilerleyen zamanlarda asosyal ortamımı hazırlıyordu ama kimse bunun farkında değildi, yada giblemiyorlardı ne olacakki diyorlardı

evde kendimi ifade edemediğim gibi, sokağada çıkmadığımdan, okul tek sığınağımdı, ama ordada fiziksel oalrak kendimi geliştiremediğimden ve sokak kültüründen etkilenemediğimden herkesin alay konusu olmuştum. ordada bi içe kapanıklık evresi baş göstermişti.

artık kendimi toplu bir ortamda nerde bulsam, sessizleşiyor bi köşeye çekilip sessizce o sürenin dolmasını bekliyordum

bir nevi baskılar sonucu hayata yenik başlamıştım, üzerimde zamanla artan ve ilerde geçiceğini düşünüp, bi türlü üzerimden atamadığım bıkkınlıkla usanmışlıkla ozamnalar arkadaş olmuştum.

herkes fiziksel şeyler üzerine yoğunlaşırken, ben hayat gücümün eşiğinde harekete geçmeyi bekleyen fikirlerimin üzeirnde oyalanıyordum.

okuldayken; evdeki baskıcı öğrenme aşılaması yüzündende hocalara kafayı verip, daha doğrusu neye kafayı vereceğimi hesap edemeden geçen bi 8 senem oldu. Babama göre anasınıfına ne gerek vardı ki, biirde ordan darbe yemiştik, şimdi yazdıkça farkına varıyorum aslında.

bişeyler anlatan hocalar, kaldırıp soru sorduğunda sürekli susar buluyordum kendimi, çok sıra dayağı yedim, ama sesimi çıarktamadım, hayat üzerime geliyordu birde hocalar babskı uygulamaya başlamıştı üzerimde, şimdi dönüp baktığımda eğitim sürecinde sürekli bi baskı görüyordum. kimse bana nasıl öğrenceğimi temel şeyleri göstermemişti, göstermediği gibi belli bir yere geldiğimiz için kimse başa dönüpte anlatmıyordu. evet ben eğitimi herşeyin çözümü dayak olan bi sistemde gördüm

tenefüslere ağlayarak çıkardım, zilin ne olduğunu bilmezdim, herkes atatürk tablosuna silgi tebeşir fırlatırken neden yaptıklarına anlam verememiştim

ilk okul yılalrım nerdeyse birinin aynı oalrak bu şekilde geçti, ve yaşıtlarımla aram giderek açılıyordu, millet sokağa çıkıp top peşinde koşarken, bana ne gerek vardı ki, herkes aynı şeyleri yaparken bana ne gerek vardı

7 ve 8 e geldiğimde hayatın sınavları yetmiyormuş gibi birde lise sınavı vardı, millet onalra çalışırken hayat gibimde değildi, ve hatta 7. sınıfta öyle bi duruma gelmiştimki bir dersten kalıcakken hocanın biri sırf sesim çıkmıyo diye beni geçirmişti

panpalar ben bi yemek yiyim ozamana kadar sizde yorum falan yapın, 15 dk ya geliyorum, dewam edecem, bunu bitirmezsem içim rahat etmiycek birilerine anlatmam lazım çünkü

7. sınıfta bu akdar dibe yaklaşmamın sebeplerinden biride ailemin ayrılmasıydı aslında, ben hala olayların farkına varamadan, bunun iyi yalarıda var kötü yanlarıda aslında, tek elle yönetilen bi kırallıktan demokrasiye geçmek gibi oldu bu benim için

7. sınıftaki baya bi zorlayan dönemden sonrada internetle tanıştım. ve prnonun uçsuz bucaksız deryası dibe daha da yaklaşmama araç oluyordu farkında değildim

ailemdeki çatlaklar babamın ayrılmasıyla gittikçe derinleşiyordu, evde herkes yabancı giibiydi, rotak konuşçak konular bulunamaz oldu, herkes kendi odasında, annem tvde, ben pc de vakit geçirir olduk, annem çalıştıığından, gündüzleri bütün gün bana kalıyordu, günde 4 posta attırışlar mı dersin, cünup gezmeler mi dersin, beslenmelerim bile gibkoydu, bazı günler sabah akşam cips ve kola içer oldum

@27 panpa yaptığım imla hatalarımdan dolayı özür dilerim

lise 1 evdeki ve okuldaki içe kapanıklığımın ve bunun bende meydana getirdiği etkilerini en derin hissettiğim yıllardı.
tahmin edebilceğiniz gibi 8. sınıfın sonunda hiçbirşey kazanamayıp, standart bi düz liseye yazıldım.
o yıllarda karakterimin içindeki karanlık tohumların yeşermeye başladığı yıllara denkgeldi. artık içimde tutamadığım şeylerin ara ara dışa vurumlarını yaşaycaktım ama daha değil