dibe vurdum

panpalar babam mak. mühendisi ama kendi gibini dorultup iş bulmaya yeltenmeyenlerden, annemiin üzeirnden bi 10 yıl sürtmüştür.
maddi durumların yokluğunu,, ve evdeki adama karşı çıkılmayacağını o yaşlarda öğrendim, nezaman öneri sunsam kafama anahtarla darbe alınırdı, karşıda gelemezdim, çünkü kendimi fiziksel oalrak ta geliştirememiştim, bu bende ilerleyen zamanlarda asosyal ortamımı hazırlıyordu ama kimse bunun farkında değildi, yada giblemiyorlardı ne olacakki diyorlardı

ben hayatı ozamanlardan haybetmeye başlamıştım, yaşıtlarım top oynarken, sosyal etkinliklerde kendilerini geliştirirken, gibko yuaşamın içinde benliğimle terk edilmiştim

çocukluğumda bana hiçbirşeye yeltenmemem, heves etmemem öğütlendi, insan hiç deneyimlemeden sadece öğütlerle birşey elde edebilr mi sizce!
ilkokul yıllarımda sokağa salmazlardı beni, evde ya tv izlerdim yada anneannemin verdiği öğütleri dinlerdim ki hayatın bunlardan ibaret olduğunu sanmıştım,
okulun ilk yıllarında zorla bağararak ders çalıştırılmaya zorlandım, kimse bana nasıl öğreneğimi öğretmedi panpalar, hatta bi gün anneanneme kalemle eline saldırığ kanatmıştım

@7 panpa baştan sonra kendi hayatımı anlatıyorum

sınırlarımı keşfetmeyi 20 li yaşlarda ancak öğrenebildim, ozamana kadar kendi dünyamın karanlık çağlarını yaşıyordum

baha hayat çiçek bahçesinde yaşamak gibi anlatıldı, güven, sevgi, huzur içerisinde, ama o bahçenin etrafının mayınlarla çevrili, savaş alanı olduğunu kimse söylemedi

yavaştan başlıyorum

bu parçayla birlkte okuyun http://www.youtube.com/watch?v=KQLAyhXziq0

tenefüslere ağlayarak çıkardım, zilin ne olduğunu bilmezdim, herkes atatürk tablosuna silgi tebeşir fırlatırken neden yaptıklarına anlam verememiştim

ilk okul yılalrım nerdeyse birinin aynı oalrak bu şekilde geçti, ve yaşıtlarımla aram giderek açılıyordu, millet sokağa çıkıp top peşinde koşarken, bana ne gerek vardı ki, herkes aynı şeyleri yaparken bana ne gerek vardı

7 ve 8 e geldiğimde hayatın sınavları yetmiyormuş gibi birde lise sınavı vardı, millet onalra çalışırken hayat gibimde değildi, ve hatta 7. sınıfta öyle bi duruma gelmiştimki bir dersten kalıcakken hocanın biri sırf sesim çıkmıyo diye beni geçirmişti

bundan sonraki kısımda ancak bu parça bana eşlik edebilir; http://www.youtube.com/wa...Cg6GE&feature=related

bi su içiyim geliyorum panpalar

kimseye anlatamadığım duyguları ona anlatır oldum, millet karıyla kızla çıkıp, sağa sola sataşıp, zevkine hayat yaşarken ben kendi evrenim içinde yarattığım fırtınalarla yüzleşiyordum, ara ara ilkokl anılarım gözümün önüne gelmeye başlıyordu, şizofrenliğe doğru hızlı adımlarla ilerler buldum kendimi.

annem piskyatra görünme mi istiyordu ama ben çözümün bunun olcağına inanmayarak gitmedim, sizce düzelebilr miydim?

evde yapıcak yemek yoktu, ısınacak ortamm yoktu, arkadaşlarım bazen oklda ellerin neden morardı diyince, ben fazla klavye kullanmaktan diyordum,

tenefüslerde özellikle 2. ders sonunda herkes dürüm yerken ben simitle geçiştiriyor. bazende hiç yemiyordum. öyle anlarım oldu ki bütün gün tek öğünle durur buldum kendimi. bu fiziksel ve ruhsal çöküntüyü kimse anlamıyordu. herkes koy zütüne gitsin diyenlerdendi ama olmuyordu işte, hayat bazılarına aile içinde göründüğü gibi gelmiyor,

bazı insanların dünyasında yetişmediysen, onların dünyasına girmeye çalışıp, çektiği sıkıntıları anlayamazsın, kafaya takma der geçersin, ancak heran gözünün önüne gelen sahnelerden kimse seni çekip çıkaramaz

lise 1 de, ilkokldaki arkadaşların çoğu yanımızdaki anadolu lisesinde okuyup ,arada bize uğrayıp ezen tayfadan, genelde pek gibimde olmuyordu, artık tamamen kafa bulmayı düşünüyordum ve alkolle o yaşlarda tanıştım http://www.youtube.com/wa...PS9Ids&feature=relmfu

lise 1 evdeki ve okuldaki içe kapanıklığımın ve bunun bende meydana getirdiği etkilerini en derin hissettiğim yıllardı.
tahmin edebilceğiniz gibi 8. sınıfın sonunda hiçbirşey kazanamayıp, standart bi düz liseye yazıldım.
o yıllarda karakterimin içindeki karanlık tohumların yeşermeye başladığı yıllara denkgeldi. artık içimde tutamadığım şeylerin ara ara dışa vurumlarını yaşaycaktım ama daha değil

@27 panpa yaptığım imla hatalarımdan dolayı özür dilerim

ailemdeki çatlaklar babamın ayrılmasıyla gittikçe derinleşiyordu, evde herkes yabancı giibiydi, rotak konuşçak konular bulunamaz oldu, herkes kendi odasında, annem tvde, ben pc de vakit geçirir olduk, annem çalıştıığından, gündüzleri bütün gün bana kalıyordu, günde 4 posta attırışlar mı dersin, cünup gezmeler mi dersin, beslenmelerim bile gibkoydu, bazı günler sabah akşam cips ve kola içer oldum

7. sınıftaki baya bi zorlayan dönemden sonrada internetle tanıştım. ve prnonun uçsuz bucaksız deryası dibe daha da yaklaşmama araç oluyordu farkında değildim

7. sınıfta bu akdar dibe yaklaşmamın sebeplerinden biride ailemin ayrılmasıydı aslında, ben hala olayların farkına varamadan, bunun iyi yalarıda var kötü yanlarıda aslında, tek elle yönetilen bi kırallıktan demokrasiye geçmek gibi oldu bu benim için

panpalar ben bi yemek yiyim ozamana kadar sizde yorum falan yapın, 15 dk ya geliyorum, dewam edecem, bunu bitirmezsem içim rahat etmiycek birilerine anlatmam lazım çünkü