dibe vurdum

lise 2 ve 3 nerdeyse herşeyimin iyi olduğunu hisssetiğim, kısaca yaşıyor olduğumu, ve yaşarken bi amacımın olduğunu hissettiğim, hayatımın çok kısa ve renkli bir bölümünden ibaretti.

lise 3 sonlarına doğru derslerim zirve yapmış, başarının doruklarında, ve kötü alışkanlıkları minimum düzeyde tutmaya çabalıyordum. Bir uğraşım bir amacım ve o uğurda yaptıklarımla vardım.

ekgibliğini hissettiğim zamanlarda yine eski halime dönüyordum ve bu etki gittikçe kendini daha da belli etmeye başlıyordu.ilk aylarda 4,5 kez onu yanımda isterken son zamanlarda hiç ayrılmamasını diler oldum. bir nevi o bu yapımın panzehiriydi.

o hafta okula gitmemiştim, kendi karanlık yüzümü evde kontrol etmeye çalışarak geçirmeye başladım ki bu biraz etkilide oluyordu, toplum içeriisnde bulunmayıp, strese girmedikçe kendi karamsarlığım ve ona eşlik eden yanlızlığım içinde gayet dingindim.

ama hala tamamen dibe vurmuş değildim, üniversite sınavını bi şekilde verip gibko bir bölüme yerleşebildim. Hayat benim için yeni başlıyordu...

nerdesin dıbına soktuğum devamı nerde

panpalar pek moralim yerinde değil, buraya bilgi mesajı girmek için girdim, yarın gece devam ediyorum

devam et panpa duygulandırdın lan

geldim panpa bu akşam okucam maçtan sonra aklımdasın..

@55 panpa sana inanıyorum devam et la cidden bi üzüldüm sanki

@53 panpa uydurma değil, bizzat yaşadığım olaylara şimdi dönüp baktığımda gözlemlediklerim bunlar

Hayrina up

etkilendim panpa ama mantık hataları var ama uydurmadığına inanıyorum(istiyorum)

sizi yarına kadar bu şarkıyla baş başa bırakıyorum: http://www.youtube.com/wa...dscreen&v=UQUA5rrGt48

beyler çok uykum geldi, devdıbını yarın gece aynı saatlerde gircem, ayrılmayın takipte kalın, birde hayrına uplayıp, yönetime bildirseniz olan bitene eklese hiç fena olmaz. şimdiden bana zaman ayırıp hayatımı okuduğunuz için size teşekkür ediyorum

anadolu lisesi okumasına rağmen, diğerleri gibi burnu havalarda gezen tiplerden değildi, harbi dost denecek insanlardan, ama ben zamanla onun bana daha da yakın olmasını ister oldum. çünkü ancak onunla hayata tutunabiliyordum. hayt normalde siyahbeyaz geçerken onunla renklenir oldu.

üzüldüğüm anlarda yanımda olup beni neşelendiren, gerektiğinde kardeş, gerektiğinde bi anne, gerektiğinde sevgili, gerektiğinde samimi bir dost gibi yaklaşan, buzamana kadar tanıdığım en iyi insandı kendisi.

o seneki yazım gayet iyi geçiyordu. lise 2 de tercihlerimde yardımcı oldu ve istememe me rağmen sayısal seçip devam etmemi sitedi, ve öylede yaptım,

lise2 de biraz daha iyiydim, aslında hiç birşeyim yoktu, daha doğrusu, o bana acımı dindiren ağrı kesiciydi, ne zaman bir nöbet geçirsem, yanımda olup konuşmalarını dinlemeyi istiyordum. Çünkü ancak onunla kendimi ruhsal dinginlik mertebelerine ulaşır buldum

içinde bulunduğun durumlarda hayat bazen daha kötü gelebilir ama küçük iyiliklerde olmuyor değil.
lise1 sonlarında gittikçe dibe çökerken, benim karanlık yüüzmü görebilen biriyle tanıştım, ilham meleğimle
adı sevgin di.

lise 1 in sonuna geldiğimde, bir tercih yapmam gerekiyordu, ya okula devam edecektim, yada sanayiye gidecektim.

okuldayken; evdeki baskıcı öğrenme aşılaması yüzündende hocalara kafayı verip, daha doğrusu neye kafayı vereceğimi hesap edemeden geçen bi 8 senem oldu. Babama göre anasınıfına ne gerek vardı ki, biirde ordan darbe yemiştik, şimdi yazdıkça farkına varıyorum aslında.

bişeyler anlatan hocalar, kaldırıp soru sorduğunda sürekli susar buluyordum kendimi, çok sıra dayağı yedim, ama sesimi çıarktamadım, hayat üzerime geliyordu birde hocalar babskı uygulamaya başlamıştı üzerimde, şimdi dönüp baktığımda eğitim sürecinde sürekli bi baskı görüyordum. kimse bana nasıl öğrenceğimi temel şeyleri göstermemişti, göstermediği gibi belli bir yere geldiğimiz için kimse başa dönüpte anlatmıyordu. evet ben eğitimi herşeyin çözümü dayak olan bi sistemde gördüm

bir nevi baskılar sonucu hayata yenik başlamıştım, üzerimde zamanla artan ve ilerde geçiceğini düşünüp, bi türlü üzerimden atamadığım bıkkınlıkla usanmışlıkla ozamnalar arkadaş olmuştum.

herkes fiziksel şeyler üzerine yoğunlaşırken, ben hayat gücümün eşiğinde harekete geçmeyi bekleyen fikirlerimin üzeirnde oyalanıyordum.

evde kendimi ifade edemediğim gibi, sokağada çıkmadığımdan, okul tek sığınağımdı, ama ordada fiziksel oalrak kendimi geliştiremediğimden ve sokak kültüründen etkilenemediğimden herkesin alay konusu olmuştum. ordada bi içe kapanıklık evresi baş göstermişti.

artık kendimi toplu bir ortamda nerde bulsam, sessizleşiyor bi köşeye çekilip sessizce o sürenin dolmasını bekliyordum