dibe vurdum

tenefüslere ağlayarak çıkardım, zilin ne olduğunu bilmezdim, herkes atatürk tablosuna silgi tebeşir fırlatırken neden yaptıklarına anlam verememiştim

ilk okul yılalrım nerdeyse birinin aynı oalrak bu şekilde geçti, ve yaşıtlarımla aram giderek açılıyordu, millet sokağa çıkıp top peşinde koşarken, bana ne gerek vardı ki, herkes aynı şeyleri yaparken bana ne gerek vardı

7 ve 8 e geldiğimde hayatın sınavları yetmiyormuş gibi birde lise sınavı vardı, millet onalra çalışırken hayat gibimde değildi, ve hatta 7. sınıfta öyle bi duruma gelmiştimki bir dersten kalıcakken hocanın biri sırf sesim çıkmıyo diye beni geçirmişti

panpalar ben bi yemek yiyim ozamana kadar sizde yorum falan yapın, 15 dk ya geliyorum, dewam edecem, bunu bitirmezsem içim rahat etmiycek birilerine anlatmam lazım çünkü

7. sınıfta bu akdar dibe yaklaşmamın sebeplerinden biride ailemin ayrılmasıydı aslında, ben hala olayların farkına varamadan, bunun iyi yalarıda var kötü yanlarıda aslında, tek elle yönetilen bi kırallıktan demokrasiye geçmek gibi oldu bu benim için

7. sınıftaki baya bi zorlayan dönemden sonrada internetle tanıştım. ve prnonun uçsuz bucaksız deryası dibe daha da yaklaşmama araç oluyordu farkında değildim

rezervemi aldım ama gözünü seveyim dewam ney amk insanı hikayeden soğutma panpa

ailemdeki çatlaklar babamın ayrılmasıyla gittikçe derinleşiyordu, evde herkes yabancı giibiydi, rotak konuşçak konular bulunamaz oldu, herkes kendi odasında, annem tvde, ben pc de vakit geçirir olduk, annem çalıştıığından, gündüzleri bütün gün bana kalıyordu, günde 4 posta attırışlar mı dersin, cünup gezmeler mi dersin, beslenmelerim bile gibkoydu, bazı günler sabah akşam cips ve kola içer oldum

@27 panpa yaptığım imla hatalarımdan dolayı özür dilerim

lise 1 evdeki ve okuldaki içe kapanıklığımın ve bunun bende meydana getirdiği etkilerini en derin hissettiğim yıllardı.
tahmin edebilceğiniz gibi 8. sınıfın sonunda hiçbirşey kazanamayıp, standart bi düz liseye yazıldım.
o yıllarda karakterimin içindeki karanlık tohumların yeşermeye başladığı yıllara denkgeldi. artık içimde tutamadığım şeylerin ara ara dışa vurumlarını yaşaycaktım ama daha değil

lise 1 de, ilkokldaki arkadaşların çoğu yanımızdaki anadolu lisesinde okuyup ,arada bize uğrayıp ezen tayfadan, genelde pek gibimde olmuyordu, artık tamamen kafa bulmayı düşünüyordum ve alkolle o yaşlarda tanıştım http://www.youtube.com/wa...PS9Ids&feature=relmfu

kimseye anlatamadığım duyguları ona anlatır oldum, millet karıyla kızla çıkıp, sağa sola sataşıp, zevkine hayat yaşarken ben kendi evrenim içinde yarattığım fırtınalarla yüzleşiyordum, ara ara ilkokl anılarım gözümün önüne gelmeye başlıyordu, şizofrenliğe doğru hızlı adımlarla ilerler buldum kendimi.

annem piskyatra görünme mi istiyordu ama ben çözümün bunun olcağına inanmayarak gitmedim, sizce düzelebilr miydim?

evde yapıcak yemek yoktu, ısınacak ortamm yoktu, arkadaşlarım bazen oklda ellerin neden morardı diyince, ben fazla klavye kullanmaktan diyordum,

tenefüslerde özellikle 2. ders sonunda herkes dürüm yerken ben simitle geçiştiriyor. bazende hiç yemiyordum. öyle anlarım oldu ki bütün gün tek öğünle durur buldum kendimi. bu fiziksel ve ruhsal çöküntüyü kimse anlamıyordu. herkes koy zütüne gitsin diyenlerdendi ama olmuyordu işte, hayat bazılarına aile içinde göründüğü gibi gelmiyor,

bazı insanların dünyasında yetişmediysen, onların dünyasına girmeye çalışıp, çektiği sıkıntıları anlayamazsın, kafaya takma der geçersin, ancak heran gözünün önüne gelen sahnelerden kimse seni çekip çıkaramaz

bi su içiyim geliyorum panpalar

bundan sonraki kısımda ancak bu parça bana eşlik edebilir; http://www.youtube.com/wa...Cg6GE&feature=related

lise 1 in sonuna geldiğimde, bir tercih yapmam gerekiyordu, ya okula devam edecektim, yada sanayiye gidecektim.

içinde bulunduğun durumlarda hayat bazen daha kötü gelebilir ama küçük iyiliklerde olmuyor değil.
lise1 sonlarında gittikçe dibe çökerken, benim karanlık yüüzmü görebilen biriyle tanıştım, ilham meleğimle
adı sevgin di.

anadolu lisesi okumasına rağmen, diğerleri gibi burnu havalarda gezen tiplerden değildi, harbi dost denecek insanlardan, ama ben zamanla onun bana daha da yakın olmasını ister oldum. çünkü ancak onunla hayata tutunabiliyordum. hayt normalde siyahbeyaz geçerken onunla renklenir oldu.

üzüldüğüm anlarda yanımda olup beni neşelendiren, gerektiğinde kardeş, gerektiğinde bi anne, gerektiğinde sevgili, gerektiğinde samimi bir dost gibi yaklaşan, buzamana kadar tanıdığım en iyi insandı kendisi.

o seneki yazım gayet iyi geçiyordu. lise 2 de tercihlerimde yardımcı oldu ve istememe me rağmen sayısal seçip devam etmemi sitedi, ve öylede yaptım,

lise2 de biraz daha iyiydim, aslında hiç birşeyim yoktu, daha doğrusu, o bana acımı dindiren ağrı kesiciydi, ne zaman bir nöbet geçirsem, yanımda olup konuşmalarını dinlemeyi istiyordum. Çünkü ancak onunla kendimi ruhsal dinginlik mertebelerine ulaşır buldum

ekgibliğini hissettiğim zamanlarda yine eski halime dönüyordum ve bu etki gittikçe kendini daha da belli etmeye başlıyordu.ilk aylarda 4,5 kez onu yanımda isterken son zamanlarda hiç ayrılmamasını diler oldum. bir nevi o bu yapımın panzehiriydi.

lise 2 ve 3 nerdeyse herşeyimin iyi olduğunu hisssetiğim, kısaca yaşıyor olduğumu, ve yaşarken bi amacımın olduğunu hissettiğim, hayatımın çok kısa ve renkli bir bölümünden ibaretti.

lise 3 sonlarına doğru derslerim zirve yapmış, başarının doruklarında, ve kötü alışkanlıkları minimum düzeyde tutmaya çabalıyordum. Bir uğraşım bir amacım ve o uğurda yaptıklarımla vardım.

bi 5 dk sigara molası geliyorum beyler