dibe vurdum

yavaştan başlıyorum

bu parçayla birlkte okuyun http://www.youtube.com/watch?v=KQLAyhXziq0

anlat panpa dinliyoruz

@2 manası yoksa mana potu bassın

baha hayat çiçek bahçesinde yaşamak gibi anlatıldı, güven, sevgi, huzur içerisinde, ama o bahçenin etrafının mayınlarla çevrili, savaş alanı olduğunu kimse söylemedi

anlat panpa dinliyoruz

takibe aldım.. gibko bişey anlatırsan nick altını gibmek üzre 10 adam salarım üzerine

anlat panpa dinliyoruz

sınırlarımı keşfetmeyi 20 li yaşlarda ancak öğrenebildim, ozamana kadar kendi dünyamın karanlık çağlarını yaşıyordum

@7 panpa baştan sonra kendi hayatımı anlatıyorum

Kum cikar elin bos gelme

anlat bakalm panpa senide dinleyelim

çocukluğumda bana hiçbirşeye yeltenmemem, heves etmemem öğütlendi, insan hiç deneyimlemeden sadece öğütlerle birşey elde edebilr mi sizce!
ilkokul yıllarımda sokağa salmazlardı beni, evde ya tv izlerdim yada anneannemin verdiği öğütleri dinlerdim ki hayatın bunlardan ibaret olduğunu sanmıştım,
okulun ilk yıllarında zorla bağararak ders çalıştırılmaya zorlandım, kimse bana nasıl öğreneğimi öğretmedi panpalar, hatta bi gün anneanneme kalemle eline saldırığ kanatmıştım

ben hayatı ozamanlardan haybetmeye başlamıştım, yaşıtlarım top oynarken, sosyal etkinliklerde kendilerini geliştirirken, gibko yuaşamın içinde benliğimle terk edilmiştim

@13 devam panpa

panpalar babam mak. mühendisi ama kendi gibini dorultup iş bulmaya yeltenmeyenlerden, annemiin üzeirnden bi 10 yıl sürtmüştür.
maddi durumların yokluğunu,, ve evdeki adama karşı çıkılmayacağını o yaşlarda öğrendim, nezaman öneri sunsam kafama anahtarla darbe alınırdı, karşıda gelemezdim, çünkü kendimi fiziksel oalrak ta geliştirememiştim, bu bende ilerleyen zamanlarda asosyal ortamımı hazırlıyordu ama kimse bunun farkında değildi, yada giblemiyorlardı ne olacakki diyorlardı

@8 aynı ben panpa

rizörve

evde kendimi ifade edemediğim gibi, sokağada çıkmadığımdan, okul tek sığınağımdı, ama ordada fiziksel oalrak kendimi geliştiremediğimden ve sokak kültüründen etkilenemediğimden herkesin alay konusu olmuştum. ordada bi içe kapanıklık evresi baş göstermişti.

artık kendimi toplu bir ortamda nerde bulsam, sessizleşiyor bi köşeye çekilip sessizce o sürenin dolmasını bekliyordum

bir nevi baskılar sonucu hayata yenik başlamıştım, üzerimde zamanla artan ve ilerde geçiceğini düşünüp, bi türlü üzerimden atamadığım bıkkınlıkla usanmışlıkla ozamnalar arkadaş olmuştum.

herkes fiziksel şeyler üzerine yoğunlaşırken, ben hayat gücümün eşiğinde harekete geçmeyi bekleyen fikirlerimin üzeirnde oyalanıyordum.

okuldayken; evdeki baskıcı öğrenme aşılaması yüzündende hocalara kafayı verip, daha doğrusu neye kafayı vereceğimi hesap edemeden geçen bi 8 senem oldu. Babama göre anasınıfına ne gerek vardı ki, biirde ordan darbe yemiştik, şimdi yazdıkça farkına varıyorum aslında.

bişeyler anlatan hocalar, kaldırıp soru sorduğunda sürekli susar buluyordum kendimi, çok sıra dayağı yedim, ama sesimi çıarktamadım, hayat üzerime geliyordu birde hocalar babskı uygulamaya başlamıştı üzerimde, şimdi dönüp baktığımda eğitim sürecinde sürekli bi baskı görüyordum. kimse bana nasıl öğrenceğimi temel şeyleri göstermemişti, göstermediği gibi belli bir yere geldiğimiz için kimse başa dönüpte anlatmıyordu. evet ben eğitimi herşeyin çözümü dayak olan bi sistemde gördüm