tak, besinlerin sindirilmesi ve emiliminden sonra geriye kalan ve bağırsaklardan atılan atık maddeye verilen ad. normal olarak yüzde 75 su, yüzde 25 katı madde içerir, tıpkı insan vücudu ve dünya gibi. birleşiminde değişen miktarlarda selüloz ve sindirilmemiş lifler, başta kalsiyum ve fosfat olmak üzere inorganik maddeler, yağ ve türevleri, bakteri ve mukuslar bulunur. bir insanın bir günde çıkardığı miktar ortalama 150 gr dır. bütün bunları bir yana bırakır ve günlük dil içerisindeki kullanımına, insanların taka karşı takındığı tavra bakarsak, ona bugün hak ettiği değerin verilmediği görülecektir. 

günümüzde ellenilmesini istemediğimiz şeyler için kullanılan “kaka” “ee” gibi ifadeler taku aşağılar niteliktedir. söylenmesi ayıptır. yerken iyi olan, çıktıktan sonra yüzüne bakılmaz bir hale gelmiştir, kokusu artık katlanılmazdır. dışkı lafı bile öteki olmayı ifade eder.

bununla birlikte takun faydaları saymakla bitmez. gelin takun hayatımızdaki önemine şöyle bir göz atalım.
yaşamımızın devamı için gerekli olan fosfor, azot, su, karbon gibi maddeler ekosistemde bir döngü içerisindedir ve bu sayede canlılar tarafından tekrar tekrar kullanılır. tak, bu döngü içerisinde yeri doldurulamaz bir öneme sahip. basitçe anlatmak gerekirse, insanoğlu ağaçtan elma, kümesten tavuk yer. yedikleri sindirim sisteminde kısa bir yolculuktan sonra dışarı atılır. çıkan tak, bakteri ve ayrıştırıcılar sayesinde azot olarak toprağa karışır. ayrıca parçalanma sonucu dönüşüme uğrar ve yapısındaki karbon dioksit atmosfere salınır. topraktan ot çıkar, tavuk bu otu yer. elma ağacı kökleri sayesinde ihtiyacı olan maddeleri bu topraktan alır. elma ağacı ve ot havadan karbon dioksit alır. insanoğlu elma yer, tavuk yer. yediğimizi çıkarmasaydık bu döngü sekteye uğrardı.

bir ayrıştırıcı olan takböceği gibi bazı canlılar yalnızca takta yaşayabilirler. taku ayrıştırırken hem kendilerini hem yavrularını besler, hem de yumurtalarının rahatça gelişebileceği bir ortama sahip olurlar. eski mısır’da takböceğinin dışkı içine yumurtlaması, yumurtadan yeni bir larva çıkması ve bu larvanın başkalaşım geçirerek yeni bir takböceğine dönüşmesi, güneşin her gün batıp, yeniden doğuşuna benzetilirdi. bu yüzden takböceği, eski mısır’da varoluş, ölümsüzlük ve yenilenmenin simgesi olarak kutsal kabul edilirdi. günümüzde ise ekolojik denge içerisindeki yerine bakarsak takböceğinin bu saygıyı hak etmesi gerektiğini görürüz.

insan kişiliğinin oluşmasında tak yine büyük bir görev üstlenir. 
rahatça çiş, tak yapabilmek ve ya tutabilmek haz doğurur. çocukların tuvalet alışkanlığı edindiği süreç aynı zamanda bir çekişme sürecidir. çocuk haz ilkesinin etkisiyle dilediğince boşalmakta bir müddet direnir, tuvaletini yapma sürecini mümkün olduğunca uzatmaya çalışır. annesi ise tuvaletini yapmasını ister. anne, ortamın dileklerini ve gücünü simgeler. 

edit:rez alın prensesim benn gelip "ya pff ne iğrenç" yazacak